Δεν έχει αποφασίσει με ποιο ρόλο θέλει να «μείνει» στον χορό: χορεύει, χορογραφεί, διδάσκει και πιστεύει πως υπάρχει χώρος για να πειραματιστεί με όλα, να εξερευνήσει τις δυνατότητες του δικού της σώματος αλλά να εμπνεύσει και άλλους να μιλήσουν μέσα από την κίνηση. Η Εύα Γεωργιτσοπούλου, απόφοιτη της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης και σταθερά στην ομάδα της Βερολινέζας Σάσα Βαλτς από το 2019, είναι περισσότερο γνωστή στην Ελλάδα για τις χορογραφικές της δουλειές. Με αφορμή την πρόσφατη εμφάνισή της στο 29ο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας και τη συμμετοχή της στο Dance Days Chania, που ξεκίνησε χθες, μιλά για τον τρόπο που στέκεται πάνω και κάτω από τη σκηνή.
Πώς ξεκίνησες χορό;
Από μικρή ηλικία έκανα πρωταθλητισμό στη ρυθμική γυμναστική. Γύρω στα 13 γράφτηκα στο μπαλέτο. Θυμάμαι ακόμα το συναίσθημα της πρώτης ημέρας: Βγήκα από την αίθουσα με κλάματα και έλεγα πως θέλω να γυρίσω πίσω στη ρυθμική. Μου φαινόταν πολύ εξευγενισμένος ο χορός, πολύ απλός. Δεν είχα ιδέα πόσο απείχα από το να γίνω καλή χορεύτρια.
Πώς αντιμετωπίζεις τον ανταγωνισμό;
Αυτή είναι η προίκα μου από τον αθλητισμό. Δεν με πειράζει η ήττα, θα τα δώσω όλα για τη νίκη, αλλά δεν θα καταρρακωθώ αν δεν με επιλέξουν: βλέπω πώς επιδρά ο ανταγωνισμός στην ψυχολογία άλλων συναδέλφων όταν πάνε σε μια ακρόαση και αντικρίζουν 600 άτομα. Αλλά προσωπικά είμαι εντάξει με αυτό, έχω βρει τις απαντήσεις μου. Αυτό εξηγώ και στους μαθητές μου. Μπορεί να μη μας φαίνεται δίκαιο, αλλά τις περισσότερες φορές υπάρχει μια λογική πίσω από κάθε απόρριψη. Ούτε θεός είναι ο κάθε χορογράφος, ούτε τη γενική αλήθεια κατέχει, υπερασπίζεται απλώς το δικό του όνειρο. Το δέχεσαι και πας παρακάτω.
Τι πρόσεξες όταν χορογράφησες πρώτη φορά;
Είχα στον νου μου να δώσω περιθώριο στους χορευτές. Να παίρνουν τη δουλειά μαζί τους στο σπίτι όσο θέλουν, να μην εξαναγκάζονται. Ήθελα να συντηρηθεί και η προσωπική τους ζωή και να μείνω έξω από αυτήν. Είναι διαφορετικό να σκέφτεσαι πάνω στο έργο και άλλο να παίρνεις το «αφεντικό» μαζί σου.
Γιατί δεν ζεις στην Ελλάδα;
Όταν αποφοίτησα από τη Σχολή, αυτή ήταν η μόνη σκέψη. Στην Ελλάδα είσαι στον αέρα. Δύσκολο και το Βερολίνο και εκεί έχει μοναξιά και νταρκίλα, αλλά βλέπεις και την προοπτική. Ξεκινάς και είσαι ο κανένας, ωστόσο υπάρχει χώρος για εξέλιξη, δεν υπάρχει κακόβουλη κριτική. Αν έχεις καλή ψυχολογία και τόση φιλοδοξία όση χρειάζεται ώστε να μην απογοητευτείς, προσφέρονται ευκαιρίες για μικρά πρότζεκτ και αυτοδιαχειριζομενες ομάδες.
Στο Dance Days Chania θα διδάξεις τις επόμενες ημέρες μια τεχνική αυτοσχεδιασμού. Υπακούει σε κανόνες η αυθόρμητη κίνηση;
Πρέπει να υπάρχουν κανόνες. Να μην εξαντληθεί ο αυτοσχεδιασμός σε ένα συναισθηματικό ξέσπασμα.
Στο πρόσφατο έργο σου που παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ μίλησες για μια διαφορετική αγάπη. Τι ήθελες να πεις;
Αυτό το έργο μιλά για το πώς μπορεί να αναπτυχθεί ένα ρομαντικό συναίσθημα μεταξύ τριών γυναικών, αποφεύγοντας τη στερεοτυπική αφήγηση που θέλει ως πρωταγωνιστές μιας ιστορίας έναν άντρα και μια γυναίκα. Παρατηρώ, βέβαια, πως πολλές φορές οι θεατές έχουν ρυθμίσει από πριν το «φρένο» πριν μπουν στο θέατρο, ξέρουν πού θα σταματήσουν ή πόσο θα αφεθούν να τους επηρεάσει μια νέα εμπειρία.
23-25/07 Εύα Γεωργιτσοπούλου & Tamae Yoneda, Ιnside Εxtremity & Movement
Poetry, Dance Days Chania, dancedays.gr
11, 12, 16, 17 & 18/11 W(h)oman σε δική της χορογραφία, με τη συμμετοχή χορευτών του Μπαλέτου της ΕΛΣ στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, nationalopera.gr
