Όταν έχει καύσωνα στην Αθήνα, είναι σαν να δείχνει πάντα το ρολόι 18.58. Καυτή μέρα, απάλευτη. Ο ουρανός έχει το πορτοκαλί του ζεσταμένου φούρνου. Το αττικό φως είναι ακτίνες λέιζερ που αφήνουν εγκαύματα, όσο αντηλιακό και να βάλεις. Κάτι τουρίστες βάζουν τα κεφάλια τους κάτω από τις βρύσες και δροσίζονται σαν δρομείς που έτρεξαν ημιμαραθώνιο – κάθε βήμα και χιλιόμετρο, με τέτοιο καύσωνα. Χρυσές αντανακλάσεις πέφτουν πάνω σε κτίσματα που φωτίζονται από τον ήλιο εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια. Άραγε, αντέχουν ή μήπως τα ντοκιμαντέρ δεν λένε την αλήθεια;
Στον δρόμο για τη Λεωφόρο. Συρμός χωρίς κλιματισμό. Σταθμός με χαλασμένες κυλιόμενες σκάλες. Ιδρωμένα μέτωπα, πριν καν αρχίσει το ματς του Παναθηναϊκού με τη Χαποέλ Μπερ Σέβα. Μια πράσινη φανέλα με το όνομα του Κροάτη επιθετικού Άντε Ρουκάβινα. «Ούτε ο Ρουκάβινα δεν θα φορούσε φανέλα του Ρουκάβινα», του λένε τρία άτομα εντός κι εκτός γηπέδου. «Καλά, αυτός διέβη τον Ρουκάβινα», αντιδρά ένας φίλαθλος ομάδας του επινείου της Αθήνας που βλέπει τη φωτογραφία στο Instagram. Πιο ιντελεκτουέλ αντίδραση, θα έλεγε κανείς.
«Μαντσίνι! Βέρμπιτς! Χουανκάρ!» Στο ημίχρονο, κάτι πιτσιρίκια φωνάζουν τα ονόματα των αγαπημένων τους ποδοσφαιριστών από τα προστατευτικά τζάμια της Θύρας 6 για αυτόγραφο. Τζάμπα το ξελαρύγγιασμα. Τυχεροί μόνο εκείνοι οι μικροί που κατάφεραν να μπουν στο γήπεδο για μια φανέλα προπόνησης. Κάποιοι ενοχλούνται από τις τσιρίδες τους, αλλά όχι τόσο όταν βρίζουν τους παίκτες, μιμούμενοι τους πατεράδες τους.
Η αστυνομία έχει κλείσει τη λεωφόρο Σχινιά, λόγω της υψηλής επικινδυνότητας για πυρκαγιά στο Εθνικό Πάρκο. Για να πας στη μη οργανωμένη παραλία, πρέπει να αφήσεις το αμάξι σε ένα πάρκινγκ χωρίς σκιά, ύστερα να το πάρεις περπατητό. Φοράς την ψάθα για καπέλο, δροσίζεσαι με τα παγάκια του ψυγείου που κουβαλάς, αλλά μέχρι να φτάσεις στην παραλία και να στήσεις την ομπρέλα, τα πάντα έχουν ζεσταθεί. Όλα αυτά για μια θάλασσα χλιαρή. Καλύτερα να καθόσουν έξω και να έλυνες σταυρόλεξο.
«Μετά την παραλία θα πάμε στην Επίδαυρο, πώς λες ότι θα ’ναι οι Σφήκες; / Δεν ξέρω καν περί τίνος πρόκειται. Αισθάνομαι όμως ότι θα θυμάστε για καιρό αυτή την παράσταση». Μου περιγράφει ένα κοινό που φώναζε «αίσχος», «μας κακοποιείτε», γιούχαρε, ενοχλήθηκε, έβριζε και έφυγε στο μισάωρο. Πάλι καλά που τα μάρμαρα και η ορχήστρα δεν καταλαβαίνουν από αυτές τις αντιδράσεις του κοινού.
Μετά την Άνοιξη της Πράγας (1968), ένα δημόσιο beef (αντιπαράθεση) δημοσιεύτηκε σε δύο τσεχικά περιοδικά. Όλα ξεκίνησαν από ένα άρθρο του Βάτσλαβ Χάβελ πάνω στην ισχυροποίηση ενός εξωκομματικού ελέγχου για το ΚΚ. Ο Μίλαν Κούντερα του απάντησε με μια μελό ανάλυση επί του κριτικού πνεύματος στον τσεχικό πατριωτισμό. Αυτό που ακολούθησε ήταν μια υπέροχη ανταλλαγή πολιτικών διαφωνιών με ψήγματα ειρωνείας και μιας εκατέρωθεν πλησμονής λέξεων που υπάρχει στην έκδοση της ΕΒΕ, Η άνοιξη της Πράγας – Το άλλο 1968. Αυτό που οριζόταν κάποτε ως ανταλλαγή απόψεων, σήμερα λείπει.
