Δευτέρα μεσημέρι, στον Εθνικό Κήπο, δύο κορίτσια με κόκκινα ρετρό φορέματα «φωτίζουν» το σκιερό καφενεδάκι. Η μία ξανθιά και η άλλη μελαχρινή, συμπληρώνουν η μία την ατάκα της άλλης, απολαμβάνουν το ρεπό τους και αστειεύονται με τον καφέ τους που δεν πίνεται. Μένουν και οι δύο στα Πετράλωνα, το χιούμορ τους είναι κοινό, το ίδιο και το πρόγραμμά τους: κάθε Πέμπτη έως Κυριακή παίζουν μαζί στο Θερινό Θέατρο Λαμπέτη και κάθε Τρίτη και Τετάρτη βρίσκονται στο showroom για το brand ρούχων που έφτιαξαν από κοινού, το Dear Violet.
Όταν τις πήρα τηλέφωνο για τη συνέντευξη, απάντησε η Νάστια πως ναι, μπορούν να βρεθούμε μέσα στη μέρα, γιατί το απόγευμα έχουν να πάνε και οι δύο στον οδοντίατρο. «Νομίζω αυτό που μας έφερε γρήγορα κοντά είναι ότι δείξαμε πολύ γρήγορα η μία στην άλλη τον πραγματικό μας εαυτό, χωρίς ευγένειες», λέει η Κρίστελ. Η στενή τους φιλία πυροδότησε και τα υπόλοιπα.
Τις ρωτώ πρώτα για το Dear Violet, το μοναδικό ελληνικό brand όπου αντί για μοντέλα, σε όλα του τα προωθητικά υλικά ποζάρουν γνωστές νεαρές ηθοποιοί, που δεν είναι άλλες από τις ίδιες και τις φίλες τους από το θέατρο. «Το Dear Violet προέκυψε σε μια συγκυρία απελπισίας στη ζωή μας, τη δεύτερη καραντίνα, που ήταν κλειστά τα θέατρα. Δύο χρόνια κοιταζόμασταν αμήχανα, χωρίς δουλειά. Από πριν μου έλεγε η Κρίστελ ότι πρέπει να κάνουμε κάτι σχετικό με μόδα, και εγώ αναρωτιόμουν πώς θα το κάνουμε, αφού δεν έχουμε ιδέα, απλώς μας αρέσουν τα ρούχα. Εκείνο το Πάσχα όμως, έφτασε ο κόμπος στο χτένι, η ανάγκη για δημιουργικότητα είχε χτυπήσει κόκκινο». Πολύ γρήγορα συμφώνησαν ότι, κόντρα στην κατεύθυνση του fast fashion, ήθελαν να φτιάξουν ρούχα διαχρονικά. Γι’ αυτό ανέτρεξαν σε κλασικά σχέδια, με αρχική έμπνευση τα ρούχα παραλίας περασμένων δεκαετιών. «Είπαμε να κάνουμε κάτι που δεν το βρίσκεις και τόσο εύκολα», λένε. «Ξεκινήσαμε από ένα γεγονός που είχε γίνει σχεδόν ανέκδοτο μεταξύ μας: επί έναν χρόνο ψάχναμε και οι δύο μια κανονική πλισέ φούστα και δεν βρίσκαμε πουθενά. Θέλουμε να φτιάχνουμε ρούχα που θα μείνουν στις ντουλάπες και ενδεχομένως θα καταλήξουν αργότερα σε παιδιά και εγγόνια. Γι’ αυτό αποφεύγουμε τα prints και φροντίζουμε πολύ τα υφάσματά μας, να είναι όσο γίνεται εκατό τοις εκατό φυσικά. Όταν πήγαμε τα υφάσματα στη βιοτεχνία, έπαθαν πλάκα».
Ξαφνικά, επιχειρηματίες
Η διαδικασία μόνο εύκολη δεν ήταν, αφού οι δύο φίλες που έγιναν συνέταιροι δεν είχαν ιδέα για τι απαιτούσε η παραγωγή ρούχων και έπρεπε να μάθουν στην πράξη. «Προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε στην πατρονίστ μας, που είναι φανταστική, αυτό που θέλουμε, κάναμε κάτι χαζοσχέδια στο χαρτί, ψάχναμε φωτογραφίες. Και έπειτα ήταν και όλα διαχειριστικά, το promo, τα πάντα τα κάνουμε οι δυο μας. Όταν δεν ξέρεις, επηρεάζεσαι από αυτά που σου λένε οι άλλοι και επίσης τα πληρώνεις όλα δεκαπλάσια. Σιγά σιγά όμως μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τι ισχύει και είναι πιο εύκολο να πορευτείς». Πέρυσι, έναν χρόνο μετά από εκείνο το πασχαλιάτικο τηλεφώνημα που έλεγε «πάμε», κυκλοφόρησε η πρώτη τους συλλογή, σε γαλάζιο, καρό και… νοσταλγί. Η επόμενη συλλογή τους ήταν όλη σε αποχρώσεις του βιολετί, ενώ η τελευταία είναι κατακόκκινη. «Στην αρχή ήταν θέμα και αισθητικής προτίμησης, αλλά και βιωσιμότητας σε σχέση με τα υφάσματα. Προσπαθούμε όσο μπορούμε να λειτουργούμε με εκατό τοις εκατό no-waste πρακτική. Ήταν και πιο λογικό από άποψη οικονομίας. Τελικά όμως λειτούργησε στον κόσμο, οπότε είπαμε να το κρατήσουμε».
Όταν οι θεατές φεύγουν από την παράσταση
Στο Instagram του Dear Violet θα αναγνωρίσει κανείς πολλά θεατρικά πρόσωπα, με αυτές που επανέρχονται συχνότερα να είναι η Νατάσα Εξηνταβελόνη και η Τζωρτζίνα Λιώση. Η τελευταία, επίσης κολλητή τους φίλη («είναι κι αυτή στο κλαμπ», γελάνε), συμπρωταγωνιστεί και με τις δυο τους στο Με σιχάθηκα… αλλά και πάλι όχι εντελώς, την πρώτη σκηνοθεσία της Κρίστελ σε κείμενα Λένας Κιτσοπούλου. Την παράσταση αυτή την περιγράφουν ως ένα «μακρύ, κοπιαστικό ταξίδι» για να ενωθούν τα τρία ξεχωριστά κείμενα σε ένα κοινό σύμπαν μέσω αυτοσχεδιασμών και πολλής δουλειάς. Κουράστηκαν πολύ και νιώθουν δικαιωμένες από το αποτέλεσμα. Ωστόσο μου εξηγούν ότι είναι ένα θέαμα που δεν απευθύνεται σε όλους.
Από την παράσταση Με σιχάθηκα… αλλά και πάλι όχι εντελώς, που είναι βασισμένη σε τρία κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου. Η Νάστια και η Κρίστελ μαζί με την Τζωρτζίνα Λιώση.
«Υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν την παράσταση και κάποιοι που προσβάλλονται από τον λόγο. Παίρνουν τα όσα ακούν πολύ προσωπικά, ταράζονται από τις βωμολοχίες», λέει η Νάστια. «Όπως συμβαίνει και συνήθως με τα κείμενα της Κιτσοπούλου». Η συνάντησή μας πραγματοποιείται δύο μέρες μετά τα γεγονότα της Επιδαύρου, όπου θεατές αποχώρησαν αγανακτισμένοι από την παράσταση Σφήκες, που παρουσιαζόταν σε συμπαραγωγή Εθνικού Θεάτρου και ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία και ελεύθερη διασκευή της Λένας Κιτσοπούλου. «Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι ίσως δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν όσα ακούν», σχολιάζει η Κρίστελ, που για την παράστασή τους έψαξε στοχευμένα δημοσιευμένα και αδημοσίευτα κείμενα της δημιουργού. «Η πολιτική ορθότητα μας έχει φέρει όλους σε αμηχανία, ό,τι και να πεις καταντάει επικίνδυνο. Δεν μπορoύμε όμως στο θέατρο να φοβόμαστε να μιλήσουμε. Τα πράγματα έχουν γίνει λίγο φασόν, λείπει η προσωπικότητα. Καταλήγουμε να βλέπουμε ίδιες παραστάσεις, με ίδια κείμενα, χωρίς προσωπική ματιά, χωρίς άποψη, χωρίς να έχουν τίποτα να προσφέρουν που θα πάει το θέατρο παρακάτω. Το ότι υπάρχουν τρεις-τέσσερις δημιουργοί που κάνουν κάτι διαφορετικό, έστω και αν δεν μας αρέσουν, έστω και αν νιώθουμε ίσως ότι μας προσβάλλουν, θα έπρεπε να το επικροτούμε».
Η Νάστια συμπληρώνει: «Αν ακούς κάποιον επί σκηνής να κατηγορεί μια ομάδα ανθρώπων, π.χ. για ρατσισμό και υποκρισία, και το παίρνεις προσωπικά, τότε κάτι φταίει και ίσως πρέπει να το ψάξεις μέσα σου. Δεν λέμε πουθενά “Μπάμπη, εσύ που κάθεσαι στη δεύτερη σειρά τέρμα δεξιά, φταις για όλα και σε κατηγορώ”».
Στην παράστασή τους υπάρχουν θεατές που θυμώνουν και σηκώνονται και φεύγουν επιδεικτικά. Η Κρίστελ δεν ενοχλείται καθόλου από αυτό, αντίθετα νιώθει πως αυτό υπηρετεί μία από τις λειτουργίες του θεάτρου, να ακουμπά προσωπικά τον θεατή. Η Νάστια, μη συνηθισμένη σε κάτι τέτοιο, στην αρχή αποσυντονιζόταν λίγο. Δεν της είχε ξανατύχει στις κλασικές παραστάσεις όπου έπαιζε παλαιότερα. Ωστόσο σχολιάζει ότι προτιμά να φύγει όποιος δεν περνά καλά: «Από το να παίζουν με το κινητό τους για να δείξουν έτσι τη δυσφορία τους και να νιώθεις ότι τους ταλαιπωρείς ενώ το φως της οθόνης σε αποσπά, καλύτερα να φεύγουν», λέει.
IΝFO → Με σιχάθηκα… αλλά και πάλι όχι εντελώς. Θερινό Θέατρο Λαμπέτη, έως 30 Ιουλίου / @DearViolet
