Κατεβαίνοντας τον πεζοδρομίσκο της Μασσαλίας προς την Ακαδημίας, οι λέξεις «Νεκρή Αθήνα» που έχουν γίνει ταγκιά στις λαμαρίνες ενός εργοταξίου καλύπτουν τον οπτικό ορίζοντα. Ξανά η ίδια ιστορία, κάθε Σαββατοκύριακο μέχρι να τελειώσει το καλοκαίρι. Υπάρχουν θέσεις για πάρκινγκ εκεί που δεν έβρισκε ποτέ κανένας οδηγός, διασχίζεις με άνεση τις λεωφόρους χωρίς ενόχληση και να αναπαριστάς στο μυαλό σου κάποια σεκάνς από τα Φτηνά Τσιγάρα του Χαραλαμπίδη, βρίσκεις θέση στο μαγαζί που ήθελες να πας εδώ και καιρό. Η Αθήνα είναι νεκρή. Συμβαίνει όμως να είναι και άσχημη.
Ας το πάρουμε από την όψη της. Τα εργοτάξια. Το σκοτάδι σε κεντρικούς δρόμους όπου ανάβεις κινητό για να μη σκοντάψεις σε κάποια σπασμένη πλάκα πεζοδρομίου και στραμπουλήξεις αστράγαλο. Οι γλίστρες στα στενά πεζοδρόμια των Εξαρχείων. Ο Μεγάλος Περίπατος. Οι μυρωδιές. Δημόσιος χώρος που καταλαμβάνεται από τραπεζοκαθίσματα. Οι τρύπες που άνοιξαν στην άσφαλτο της Πειραιώς για εργασίες και ο μόνος τρόπος να το αντιληφθούν τα διερχόμενα αυτοκίνητα είναι ένας κουβάς μπογιάς, με μια κορδέλα σήμανσης, τοποθετημένος πάνω σε ένα μικρό ξυλαράκι. Το πήρε ο αέρας και έφυγε. Γιατί οι Αθηναίοι αγαπούν να μισούν την πόλη τους, αντί μόνο να την αγαπούν, όπως συνηθίζεται να συμβαίνει εκτός, αλλά και εντός;
Ας το πάρουμε και από κάποιους ανθρώπους της. Οι άνθρωποι φτιάχνουν τις πόλεις, θα μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέει. Ένα ζευγάρι εξηντάρηδων κάθεται σε ένα μπαρ στην πλατεία Μαβίλη και κάνει νόημα στους σερβιτόρους να τους δουν. Το ζεύγος τούς βλέπει να κινούνται, να τρέχουν για τις παραγγελίες (το ότι έχει πέσει ο ήλιος δεν σημαίνει πως η ανάσα του δράκου Καύσωνα έχει σταματήσει) και λεξιπλάθει βρισιές. Μουρμουρίζουν και χασκογελάνε. Μια παρέα εικοσάρηδων σε μια αυλή του Μεταξουργείου βαθμολογεί τα άτομα που κάθονται στα διπλανά τραπέζια. «Ωραίο πρόσωπο αυτός, αλλά με τόσα κιλά, καλύτερα για στρώμα θαλάσσης να τον έχεις. Δεν θα βουλιάζει κιόλας», χασκογελάνε. Μια γυναίκα κάθεται δίπλα μου στο 040, ανταλλάξαμε δυο λέξεις στα βουλγάρικα, ένιωσε ότι έπρεπε κάπου να τα πει. «Μα ποιο είναι το πρόβλημα; Επειδή έχω προφορά;» Οι γείτονες της κάνουν επιτηδευμένα φασαρία, για να ξεκουμπιστεί η οικογένειά της από την πολυκατοικία.
Και ύστερα, αυτές οι λέξεις δεν έχουν νόημα. Η Αθήνα δεν είναι ο ομφαλός της γης. Στη Ρόδο, ο λαός σώζει τον λαό. Κέρκυρα, Εύβοια, Αχαΐα, Αττική, το ίδιο. Κανείς δεν έμαθε τίποτα τόσα χρόνια, κανένας μηχανισμός δεν λειτούργησε σωστά. Oι κάτοικοι σε αυτές τις περιοχές φωνάζουν, επιστρατεύουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, οι πυροσβέστες και τα μέσα κατάσβεσης δεν επαρκούν. Τις πρώτες εικόνες τις είδα στο TikTok, καραβάνια με τουρίστες. Δεν μπορεί να είναι νόρμα πως κάθε καλοκαίρι θα καούν τόσα σπίτια και τόσα δάση. Κοιτάω την αεροφωτογραφία της καμένης Ρόδου. Ουλή σε γη ευαίσθητη. Η τηλεόραση είναι κλειστή. Δεν μπορώ να βλέπω σε λούπα την καταστροφή, ούτε τη συντριβή του Καναντέρ στην Κάρυστο. Πάμε κι όπου βγει και πάλι. Αλίμονο κι αν το συνηθίσουμε.
