Σε μια συνέντευξή του στο Playboy το 2012, ο Τομ Κρουζ περιέγραψε την Κέιτι Χολμς ως «εξαιρετικό άτομο» με «υπέροχο στιλ». Είπε επίσης ότι του άρεσε να της ετοιμάζει ένα ρομαντικό δείπνο, γιατί εκείνη «το απολάμβανε». Η συνέντευξη αυτή, με αφορμή το μιούζικαλ Rock of Ages στο οποίο συμμετείχε, έμελλε να είναι η τελευταία του μεγάλη έως σήμερα, χωρίς ωστόσο ο ίδιος να έχει αφήσει να φανεί ότι θα ήταν και η αποχαιρετιστήρια. Η εν λόγω περίοδος, εξάλλου, θα αποτελούσε ένα ακόμα ορόσημο στη ζωή του, αφού έναν μήνα μετά τη δημοσίευσή της η Χολμς υπέβαλε αίτηση διαζυγίου.
Κατά τη δεκαετία που μεσολάβησε, οι πληροφορίες που λαμβάναμε για την προσωπική ζωή του Κρουζ ήταν ελάχιστες –κυρίως αστείες ιστορίες που τον αφορούσαν, διά στόματος άλλων διάσημων συναδέλφων του. Από τον Τζέιμς Κόρντεν μάθαμε, λόγου χάρη, ότι ο Κρουζ ζήτησε κάποτε να προσγειώσει το ελικόπτερό του στην αυλή του. Από την Μπρουκ Σιλντς ότι δεν της έστελνε πια το –κατά γενική ομολογία– πεντανόστιμο κέικ του με τη λευκή σοκολάτα και την καρύδα, που συνήθιζε να φτιάχνει κάθε Χριστούγεννα για διάσημους φίλους του. Η Κίρα Σέντγουικ είπε ότι σε ένα από τα σπίτια του υπήρχε ένα κουμπί πανικού κάτω από το τζάκι – που εκείνη το πάτησε κάποια στιγμή από περιέργεια, για να φτάσει τελικά η αστυνομία. Ο Ματ Ντέιμον ανέφερε ότι κατά την παραγωγή της τέταρτης ταινίας της σειράς Επικίνδυνες αποστολές ο Κρουζ αντικατέστησε έναν υπεύθυνο ασφαλείας, επειδή εκείνος απεφάνθη πως μια σκηνή στην οποία πηδάει από τον ουρανοξύστη Μπουρτζ Χαλίφα «παραήταν επικίνδυνη». Σύμφωνα με την Κέιτ Χάντσον, τέλος, ο σταρ λατρεύει το skydiving.
Όλες αυτές οι πληροφορίες σκιαγραφούν έναν ριψοκίνδυνο τύπο και όχι έναν ερημίτη. Η άρνησή του, δε, να δίνει συνεντεύξεις τον καθιστά μοναδικό μεταξύ των διάσημων συναδέλφων του, χαρισματικών ηθοποιών που γεμίζουν τις αίθουσες, και των οποίων η δημοφιλία οφείλεται και στην ικανότητά τους να γίνονται αρεστοί στο κοινό εκθέτοντας τους εαυτούς τους στην περιέργειά του. Κάθε φορά λοιπόν που ο Κρουζ αρνείται να δώσει μια συνέντευξη –το ίδιο έκανε μέσω της εκπροσώπου του και στο δικό μας αίτημα–, μοιάζει να στοιχηματίζει πως και μόνο επειδή είναι αυτός που είναι, αρκεί για να δει ο κόσμος τις ταινίες του, χωρίς να τους δίνει περαιτέρω προσωπικές πληροφορίες. Και, τελικά, φαίνεται πως έχει δίκιο.
Αυτό γίνεται ξεκάθαρο αν αντιπαραβάλει κανείς την καριέρα του Τομ Κρουζ με εκείνη του Μπραντ Πιτ, συμπρωταγωνιστή του στη Συνέντευξη με έναν βρυκόλακα (1994) και εκπροσώπου του ίδιου, υπό εξαφάνιση, είδους: των Αρσενικών Σταρ του Χόλιγουντ. Ο Πιτ συνεχίζει να εμφανίζεται σε ετερόκλητες ταινίες (θρίλερ, κωμωδίες, αισθηματικά, ψυχοδράματα, ιστορικά έπη κ.λπ.), όπως έκανε και ο Τομ Κρουζ στα ’90s και τα ’00s. Tην τελευταία δεκαετία, το κοινό διαπιστώνει ότι ο Πιτ επιχειρεί να «εξαφανίζεται» υποδυόμενος άλλοτε τον πολέμιο της δουλείας (12 χρόνια σκλάβος) και άλλοτε τον αστροναύτη (Ad Astra). Το ίδιο διάστημα, ο Κρουζ επικεντρώθηκε αποκλειστικά σε ταινίες δράσης, όπου αντιμετώπισε εξωγήινους, τρομοκράτες, αντίπαλους κατασκόπους, μια μούμια και πλήθος άλλων εχθρών των Ηνωμένων Πολιτειών. Αντί να «εξαφανίζεται» μέσα σε ρόλους, ο Κρουζ τούς προσαρμόζει στα μέτρα του.
Η εκτός οθόνης περσόνα του έχει συγχωνευθεί τόσο οργανικά με τα επί της οθόνης κατορθώματά του, τα σκαρφαλώματα, τα άλματα, τις βουτιές στο κενό, που οι χαρακτήρες τους οποίους υποδύεται μοιάζουν με «δοχεία» τα οποία γεμίζουν με… Τομ Κρουζ. Επιπλέον, οι ταινίες του τα πηγαίνουν γενικώς καλύτερα στο box office. Το σίκουελ του Top Gun: Maverick έβγαλε κάπου 1,4 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από το Babylon με τον Μπραντ Πιτ. Φέτος το καλοκαίρι, ο Τομ Κρουζ κάνει σαματά με τις Επικίνδυνες αποστολές και ο Μπραντ Πιτ δεν κάνει τίποτα.
Βουτιά στον γκρεμό
Ο Τομ Κρουζ εξακολουθεί να συμμετέχει σε προωθητικές ενέργειες για τις ταινίες του, καθώς και σε χαλαρές late night εκπομπές, αλλά η άρνησή του να δώσει συνεντεύξεις που, θεωρητικά τουλάχιστον, αποκαλύπτουν κάποιες πτυχές του αληθινού του εαυτού έρχεται σε αντίθεση, παραδόξως, με την εμμονή του να βάζει αρκετή προσωπική «δόση» στις κινηματογραφικές εμφανίσεις του. Για λόγους που δεν γνωρίζουμε και θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε, το να γυρίζει τις σκηνές πραγματικές έχει τεράστια σημασία για εκείνον. Θεωρεί, για παράδειγμα, πολύ σημαντικό οι θεατές της ταινίας Επικίνδυνη αποστολή – Θανάσιμη εκδίκηση, Μέρος πρώτο να έχουν την ευκαιρία να δουν τον ίδιο, έναν 61χρονο πατέρα τριών παιδιών από το Σίρακιουζ της Νέας Υόρκης, να πέφτει από έναν γκρεμό οδηγώντας τη μοτοσικλέτα του, και όχι την ίδια σκηνή από κασκαντέρ ή «επεξεργασμένη» με C.G.I. Ο φετιχισμός με την αληθοφάνεια είναι πλέον τόσο κομβικός στην περσόνα Τομ Κρουζ, που πολλές από τις δημόσιες εμφανίσεις του γίνονται εν πτήσει. Αντί να παρευρεθεί για τη βράβευσή του στα κινηματογραφικά βραβεία ΜΤV τον Μάιο, γύρισε τον ευχαριστήριο λόγο του από το πιλοτήριο ενός μαχητικού αεροσκάφους, φωνάζοντας «λατρεύω να σας διασκεδάζω!» προκειμένου να ακουστεί πάνω από τον θόρυβο των τζετ. Σε ένα ευχαριστήριο βίντεο προς τους θαυμαστές του στο Ιnstagram, κρέμεται ανάποδα από ένα άλλο αεροπλάνο, φωνάζει ότι η υποδοχή που επιφύλαξαν στο Top Gun είναι «η μεγαλύτερη τιμή της ζωής του» και μετά πέφτει στο κενό.
Η αλήθεια όμως δεν μπορεί να καταγράφεται μόνο στις ταινίες. Αυτό που απουσιάζει από οποιαδήποτε αναφορά στη ζωή του Τομ Κρουζ –πέρα από τις ριψοκίνδυνες, αδιανόητου κόστους και προσεκτικά σχεδιασμένες σκηνές–, είναι οι λεπτομέρειες για την καθημερινότητά του εκτός γυρισμάτων των Επικίνδυνων αποστολών. Η δική μου αποστολή, λοιπόν, ήταν απλή: θα ταξίδευα ως την άκρη του κόσμου για να τον εντοπίσω, αν ήταν αυτό δυνατόν, να τον δω έστω και για λίγο, να του απευθύνω ευγενικά μία ερώτηση ή, τουλάχιστον, να εξασφαλίσω μια καινούργια πληροφορία για τη ζωή του, ώστε να μπορέσω να τον επανεντάξω στην κοινή μας πραγματικότητα.
Αφού πέρασα από το μικροσκόπιο κάθε δημοσίευμα που τον αφορούσε, ένα από τα λίγα πράγματα που μπορώ να πω μετά βεβαιότητος ότι έκανε τα τελευταία δύο χρόνια, εκτός από το να γυρίσει τις δύο διαδοχικές Επικίνδυνες αποστολές, είναι να παραγγέλνει κοτόπουλο τίκα μασάλα από ένα εστιατόριο στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας και αφού άδειαζε το πιάτο του, «να παραγγέλνει άλλη μία μερίδα με το ίδιο ακριβώς κοτόπουλο» (σύμφωνα με ανάρτηση του εστιατορίου στο Τwitter).
Αυτόν τον καιρό ο Τομ Κρουζ δεν φωτογραφίζεται σε καμία συνθήκη που δεν αφορά τα γυρίσματα και την προώθηση των ταινιών του (στο Μπέρμιγχαμ έκανε γυρίσματα). Ένας από τους λόγους για τους οποίους έχει γίνει πλέον ο πιο ακριβοθώρητος στόχος των παπαράτσι, είναι ότι περνά μεγάλο μέρος του χρόνου του μακριά από τις δύο πόλεις-κέντρα ελέγχου των διασημοτήτων στην Αμερική, τη Νέα Υόρκη (όπου ζει η πρώην σύζυγός του με την κόρη τους) και το Λος Άντζελες (όπου ο ηθοποιός φέρεται να πούλησε το 2015 διάφορα σπίτια, συνολικής αξίας 50 εκατομμυρίων δολαρίων). Για χρόνια εικαζόταν ότι διαμένει ή ότι σκόπευε να μετακομίσει σε ένα πολυτελές ρετιρέ, πέντε λεπτά με τα πόδια από το «πνευματικό αρχηγείο» της Εκκλησίας της Σαϊεντολογίας στο Κλιεργουότερ της Φλόριδα, αλλά δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, με μοναδική εξαίρεση μια αναφορά ανώνυμης πηγής στο Χόλιγουντ Ρεπόρτερ το 2018, σύμφωνα με την οποία υποψήφιοι συμπρωταγωνιστές του στο Top Gun «πετούσαν μέχρι το σπίτι του στη Φλόριδα για να περάσουν από οντισιόν».
Για να μάθω περισσότερα για τις πιθανές δραστηριότητές του, στράφηκα στη γυναίκα η οποία –μετά τον ίδιο, την οικογένεια, τους φίλους, τους γνωστούς και τους συνεργάτες του– τον γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους: μια Βραζιλιάνα, πιθανώς την πιο αφοσιωμένη θαυμάστριά του στον κόσμο. Κι εκείνη πράγματι μου μίλησε, υπό δύο όρους: πρώτον, να παραμείνει ανώνυμη και, δεύτερον, να μην αποκαλύψω το όνομα της διαδικτυακής συλλογής για τον Κρουζ που διατηρεί εδώ και 20 χρόνια. Ουσιαστικά δεν ξέρει αν η «επιχείρησή» της –που μπορεί να περιλαμβάνει 132.000 φωτογραφίες του Κρουζ, αλλά ίσως και όχι– θα άντεχε τόση ξαφνική δημοσιότητα ή τις πιθανές νομικές συνέπειες για αξιώσεις πνευματικών δικαιωμάτων που μπορεί να επισύρει.
Σαράντα και κάτι ετών σήμερα και βιβλιοθηκάριος στο επάγγελμα, μου είπε ότι όλα ξεκίνησαν στα 18 της χρόνια. Κατά τη γνώμη της, οι παπαράτσι σπάνια καταφέρνουν να φωτογραφίσουν τον Κρουζ, επειδή είναι «άρχοντας της μεταμφίεσης» και δεν μπορούν να τον αναγνωρίσουν στον δρόμο. Παραδέχεται μάλιστα ότι, παρά τα χρόνια της παρακολούθησής του εξ αποστάσεως και του εξονυχιστικού ελέγχου κάθε φωτογραφίας για το αν είναι πράγματι αυτός, ακόμα κι εκείνη δεν είναι σίγουρη πού μένει. Θεωρεί ωστόσο ότι περνάει τον περισσότερο καιρό στη Βρετανία.
Για την ακρίβεια, κυκλοφορεί μια φήμη ότι αγόρασε σπίτι στον οικισμό Μπίγκιν Χιλ, στα νοτιοανατολικά όρια του Λονδίνου, όπου υπάρχει ένα μικρό ιδιωτικό αεροδρόμιο, γνωστό από τα γυρίσματα ταινιών που γίνονται στην περιοχή. Την πληροφορία δημοσίευσε τον Ιούλιο του 2021 η βρετανική The Sun, με αφορμή τον εορτασμό των γενεθλίων του ηθοποιού, που έκλεινε τότε τα 59. Η ανώνυμη πηγή ανέφερε ότι ο Κρουζ «είχε πρόσφατα μετακομίσει σε ένα σπίτι στο Μπίγκιν Χιλ» – να πω εδώ ότι στην περιοχή ο μέσος όρος τιμών των κατοικιών είναι 590.000 λίρες. Η είδηση αναπαραγόταν συνεχώς από τις υπόλοιπες βρετανικές εφημερίδες τον επόμενο χρόνο, χωρίς όμως να προστίθενται περισσότερες πληροφορίες, εκτός από μία: ότι η κατοικία βρισκόταν «μέσα σε μια έκταση 560 κατάφυτων στρεμμάτων», δίπλα σε μια περιφραγμένη, πλούσια κοινότητα κοντά στο αεροδρόμιο.
«Υποθέτω ότι είμαι Αγγλόφιλος»
Ο Κρουζ, που έκανε γυρίσματα για τις τελευταίες Επικίνδυνες αποστολές στη Βρετανία, δεν σχολίασε ποτέ δημοσίως τις φήμες. Επιβεβαίωσε παρ’ όλα αυτά ότι «περνάει πολύ χρόνο στη Βρετανία» σε μια συνέντευξη που έδωσε (ποιος ξέρει γιατί) στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2022 του περιοδικού Derbyshire Life. «Υποθέτω ότι είμαι αγγλόφιλος», ανέφερε. «Λατρεύω τη Βρετανία, γιατί όλοι είναι ευχάριστοι και σε χαιρετούν, χωρίς να σε πιέζουν». Σε κάποιο άλλο σημείο τόνισε ότι «η ευγένεια εδώ είναι δεδομένη, κάτι που λατρεύω», ενώ εξέφρασε και τον θαυμασμό του για το Ντερμπισάιρ –που απέχει αρκετά από το Μπίγκιν Χιλ– λέγοντας: «Ουάου! Το Ντερμπισάιρ είναι καταπληκτικό μέρος!».
Για να βεβαιωθώ ότι τον είχε συναντήσει κάποιος εκτός του δημοσιογραφικού κυκλώματος σε βρετανικό έδαφος, αναζήτησα δημοσιεύσεις στο Facebook, με την ελπίδα να δω οποιαδήποτε παραλλαγή του «είδα τον Τομ Κρουζ» από ομάδες ανθρώπων σε γειτονικές του Μπίγκιν Χιλ περιοχές, όπως το Όρπινγκτον και το Γουέστ Γουίκαμ, οι οποίες έχουν ονόματα που μοιάζουν να δόθηκαν από Χόμπιτ. Έγινα λοιπόν μέλος στην «Κοινότητα Νέων Φίλων των Γουέστερχαμ και Μπίγκιν Χιλ για Κουτσομπολιό και Διασκέδαση» και διάβασα εκατοντάδες αναρτήσεις του τύπου: «Νομίζω ότι είδα τον Τομ Κρουζ να κατεβαίνει την οδό Τζέιν. Δεν το πιστεύω!», «Τον είδα στην οδό Τζέιν με την μπλε Ferrari», «Μένει στο Κάνταμ, οδηγεί μια μπλε Ferrari»… Μου κίνησαν την περιέργεια, αλλά δεν υπήρχε τρόπος να ξεχωρίσω τις αληθινές από τις σκόπιμα ψευδείς ή από ανθρώπους που ενδεχομένως παραπλανήθηκαν. Ο μόνος τρόπος για να το ανακαλύψω ήταν να κάνω αυτό που θα έκανε και ο ίδιος ο Τομ Κρουζ: να μπω στο κοντινότερο αεροπλάνο και να πάω στο Μπίγκιν Χιλ! Ναι, αλήθεια.
Ρωτώντας στα μπαρ
Δίπλα στο αεροδρόμιο της πόλης υπάρχει ένα μικρό ξενοδοχείο που εξυπηρετεί τα πληρώματα και τους μηχανικούς των ιδιωτικών αεροπλάνων που πηγαινοέρχονται εκεί. Αυτό, όπως καυχιέται στην ιστοσελίδα του, «προσφέρει υπέροχη θέα προς το Λονδίνο» – κάτι που θα προσέφερε οποιοδήποτε μέρος στην περιοχή, αν βρισκόταν το παράθυρό σου στη σωστή θέση, εκτός βεβαίως από το ίδιο το Λονδίνο. Η περιγραφή του εστιατορίου, σε αποχρώσεις γαλαζοπράσινου και καφέ, αποδείχθηκε ακόμη πιο ακριβής: η θέα του διαδρόμου του αεροδρομίου ήταν συγκλονιστική. Στο μπαρ κάθισα σε ένα δερμάτινο σκαμπό και παρήγγειλα το χειρότερο κοκτέιλ Σίρλεϊ Τεμπλ της ζωής μου –αν και δεν ζήτησα αυτό–, που κόστιζε 11 λίρες. Ρώτησα τον υπεύθυνο αν πίστευε ότι ο Τομ Κρουζ είχε πράγματι σπίτι στο Μπίγκιν Χιλ κι εκείνος μου απάντησε με αυτοπεποίθηση: «Είμαι σίγουρος ότι έχει». Στο ίδιο μέρος γνώρισα έναν νεαρό που κάποτε, είπε, εργαζόταν στο αεροδρόμιο, και εκείνος μου αποκάλυψε ότι ο Τομ Κρουζ «διατηρούσε μια θέση στάθμευσης», αν και δεν ξεκαθάρισε αν ήταν θέση για αυτοκίνητο ή για ελικόπτερο. Οι περισσότεροι καλοί άνθρωποι του Μπίγκιν Χιλ, όταν τους ρωτούσα, έμοιαζαν να μην έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάω. Και όσοι απαντούσαν, χωρίζονταν σε δύο στρατόπεδα: είτε δεν είχαν ακούσει καν τη φήμη πως ο Κρουζ περπατούσε ανάμεσά τους είτε ήταν εκατό τοις εκατό σίγουροι πως ζούσε εκεί.
Φτάνοντας στο Κέστον Παρκ, τη μόνη περιφραγμένη κοινότητα στην περιοχή που έμοιαζε με την περιγραφή της The Sun, ανακάλυψα δύο πράγματα: πρώτον, ότι μια παράνομα κλειδωμένη πύλη εμπόδιζε την πρόσβαση στο μονοπάτι που διέσχιζε τη γειτονιά –κατά πόσο αυτό είναι σωστό, ακόμη συζητιέται στο συμβούλιο του δήμου του Μπρόμλεϊ μετά τις δικές μου ενστάσεις αλλά και άλλων περιπατητών– και, δεύτερον, ότι ο μεγαλύτερος κινηματογραφικός σταρ του κόσμου δεν ζούσε εκεί. Το διαπίστωσα κοιτάζοντας μέσα από κάτι τρύπες στον ξύλινο φράχτη με συρματοπλέγματα στο πάνω μέρος, που χώριζε την κοινότητα από τον έξω κόσμο. Οι μονοκατοικίες ήταν χτισμένες αντικριστά και πολύ κοντά η μία στην άλλη. Τα βελανίδια από το δέντρο ενός κήπου έπεφταν στον διπλανό. Δεν υπήρχε καν χώρος για να προσγειωθεί ένα ελικόπτερο.
Τέλος πάντων. Αυτά τα ζητήματα αφορούν τους κατοίκους του Κέστον Πάρκ. Όχι εμένα και μάλλον όχι τον Τομ Κρουζ, ο οποίος πιθανότατα ζει υπό άκρα μυστικότητα σε μια άλλη ιδιοκτησία που ανακάλυψα κατά την έρευνά μου – και η οποία βρίσκεται ακόμα πιο κοντά στο αεροδρόμιο.
Η απόσταση ανάμεσα σε οποιαδήποτε δύο σημεία στην ευρύτερη περιoχή του Μπίγκιν Χιλ είναι τόσο ασήμαντη με αυτοκίνητο, που δεν μπόρεσα να πείσω κανέναν ταξιτζή να με πάρει. Είναι λιγότερο ασήμαντη με τα πόδια, ιδίως αν κάποιος θέλει να την εξερευνήσει μέσα από τα διακλαδωτά μονοπάτια της. Το τοπίο ήταν τόσο όμορφο, η βλάστηση τόσο οργιώδης, το ροζ των άγριων τριαντάφυλλων τόσο έντονο που θύμιζε λεμονάδα Country Time, ανθισμένοι «καταρράκτες» λευκών κράταιγων, ψηλοί σαν σπίτια, έριχναν τον ίσκιο τους στα βήματά μου, ενώ παπαρούνες και λινάρια ξεπρόβαλλαν από πέτρινες μάντρες. Το όλο σκηνικό μού θύμισε το μανιταροβασίλειο του Σούπερ Μάριο. Ο Τομ Κρουζ θα ήταν τρελός αν ΔΕΝ ζούσε εδώ, σκέφτηκα καθώς χάιδευα την απαλή χαίτη ενός λευκού ιπποειδούς. Ας ζήσουμε όλοι εδώ!
Με τη διαφορά ότι, φθάνοντας στο τέλος αυτής της ειδυλλιακής μου περιπλάνησης, συνειδητοποίησα ότι ο Τομ Κρουζ τελικά δεν μένει εδώ. Στον μπροστινό κήπο της κατοικίας που υποτίθεται ότι ήταν δική του, υπήρχε το αγαλματάκι ενός νάνου που κουβαλάει κουβάδες σε ζυγό, που μάλλον δεν είναι στο στιλ του Τομ Κρουζ, και μάλιστα το αγαλματάκι ήταν πεσμένο, που σίγουρα δεν είναι στο στιλ του Τομ Κρουζ. Σήκωσα το αγαλματάκι-νάνο για να σταθεί στα πόδια του και συνέχισα το περπάτημα σε ένα άλλο δημόσιο μονοπάτι, ελπίζοντας ότι θα με οδηγούσε εκεί όπου πραγματικά ζει ο Κρουζ. Αντ’ αυτού όμως χάθηκα και βρέθηκα σε ένα άλλο μονοπάτι που δεν ήταν δημόσιο, αλλά ιδιωτικό, και η ιδιοκτήτριά του άρχισε να μου φωνάζει και συνέχισε να μου φωνάζει, μέχρι που τράπηκα σε φυγή και κατέληξα στην επαρχιακή οδό.
Το ίδιο βράδυ, έχοντας ξοδέψει τον μισό χρόνο της αποστολής μου και χιλιάδες δολάρια για εισιτήρια, έξοδα και ένα κοκτέιλ Σίρλεϊ Τεμπλ, ξαγρύπνησα ξαπλωμένη στο δωμάτιο του μικρού ξενοδοχείου που έχει φτιαχτεί για τις αεροσυνοδούς ιδιωτικών τζετ δισεκατομμυριούχων, πανικοβλημένη από την προοπτική της αποτυχίας μου. Σίγουρα δεν είχαν γίνει για το τίποτα όλα αυτά. Σίγουρα κάποιο νόημα θα έβγαινε από μια απρόσμενη συνάντηση ανάμεσα σε έναν σταρ και μια δημοσιογράφο – έστω και στιγμιαία, έστω και παρά τη θέληση του σταρ, έστω και… χωρίς την παρουσία του σταρ, στον βαθμό που η παρατήρηση του περιβάλλοντος στο οποίο επέλεξε να ζει θα έριχνε κάποιο φως σε κάποια πτυχή της ζωής του. Κι αν ο Κρουζ όντως κατάφερε να εξαφανιστεί από τον κόσμο μας; Κι αν δεν υπήρχε κανένα ίχνος του; Κι αν είχε ανυψωθεί στους αιθέρες της ψυχαγωγίας; Θα έπρεπε να χτυπήσω κάθε πόρτα στην Αγγλία να δω αν θα ανοίξει; Και πόσες πόρτες έχει η Αγγλία; Με αυτές τις σκέψεις με βρήκε το ξημέρωμα.
Είχα ακόμα μία ιδέα
Την πρώτη μου μέρα στην περιοχή σταμάτησα για μεσημεριανό σε μια παμπ. Μου είπαν ότι γινόταν μια κηδεία και ότι θα έπρεπε να περιμένω για το φαγητό, αλλά μπορούσαν να μου ετοιμάσουν γρήγορα κάτι απλό, όπως σάντουιτς. Παρήγγειλα λοιπόν ένα που έκανε 90 λεπτά για να φτάσει και ήταν –χωρίς παρεξήγηση– τόσο χάλια, ώστε γύρισα και ρώτησα έναν μεσήλικα που καθόταν στο διπλανό τραπέζι αν θα ήθελε το μισό. Αρνήθηκε. Τον ρώτησα επίσης αν πάντα έπαιρνε τόση ώρα για να σου φέρουν ένα σάντουιτς –δεν ήταν απολύτως σαφής– και αν, πράγματι, ζούσε ο Τομ Κρουζ εκεί κοντά. «Εδώ είναι», μου είπε ο άνδρας. «Το ξέρετε ή το υποθέτετε;» τον ρώτησα. «Είναι σίγουρα εδώ γύρω, είμαι βέβαιος, ξέρω και πού μένει, τρία χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο», μου απάντησε. «Ψάξε να βρεις το μεγαλύτερο σπίτι. Και εννοώ το μεγαλύτερο», συνέχισε, με τη φωνή του να μετατρέπεται σε ψίθυρο. «Είναι διάσημο σπίτι», πρόσθεσε. «Από εκεί ξεκίνησε η κατάργηση της δουλείας».
Γνώριζα για ποιο σπίτι μιλούσε από την έρευνα που είχα ήδη κάνει: μια γιγάντια έπαυλη που ανήκε κάποτε στον πρωθυπουργό Ουίλιαμ Πιτ τον νεότερο. Το είχα αποκλείσει από πιθανή κατοικία του Τομ Κρουζ, επειδή πουλήθηκε το 2018 για 8,5 εκατομμύρια λίρες σε έναν μεγιστάνα μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, ο οποίος, σύμφωνα με ένα δημοσίευμα του 2020 στο περιοδικό Car Dealer, απολάμβανε τη διαμονή του εκεί. Βρισκόταν μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά από εκεί που ήμουν και δεν είχα τίποτα να χάσω.
Το δημόσιο μονοπάτι γύρω από την ιδιοκτησία –η οποία, αν πιστέψουμε κάποιον ο οποίος έπινε έξω από μια παμπ στις δύο το μεσημέρι, ανήκε στον Τομ Κρουζ– έμοιαζε με αυτό που θα οδηγούσε την πριγκίπισσα του παραμυθιού στον πρίγκιπά της. Ένα απαλό αεράκι λύγιζε τις φυλλωσιές τόσο όσο να μπορέσουν οι ακτίνες του ήλιου να φωτίσουν τη διαδρομή. Η έκταση ήταν τόσο μεγάλη και η βλάστηση τόσο πλούσια, που το σπίτι δεν διακρινόταν καθόλου. Έτσι, περίμενα τον χαρακτηριστικό βρυχηθμό της μπλε Ferrari, που όμως δεν ακούστηκε ποτέ. Μόνο το κελάηδισμα των πουλιών έφτανε στα αυτιά μου.
Ο επίσημος ιδιοκτήτης της έπαυλης δεν ανταποκρίθηκε στις προσπάθειές μου να επικοινωνήσω μαζί του, για να ρωτήσω αν τυχόν έμενε ο Τομ Κρουζ –μεταμφιεσμένος έστω– στο σπίτι του. Ακόμα και αν δεν είχε ο σταρ καμία σχέση με την κατοικία, αυτή η πλήρης απουσία απάντησης έκανε στα μάτια μου ακόμη πιο μυστηριώδη την ύπαρξή του. Οι προσπάθειές μου τελικά μου δίδαξαν ότι δεν ήταν μόνο αδύνατον να βρει κανείς πού μένει ο Τομ Κρουζ, αλλά και να ανακαλύψει πού δεν μένει!
Μετά το πέρας των προωθητικών ενεργειών για τις Επικίνδυνες αποστολές, αφού ο Τομ Κρουζ ευχαριστήσει όλους εκείνους που του επέτρεψαν να δημιουργήσει ένα ακόμα κορυφαίο φιλμ, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα εξαφανιστεί και δεν θα έχουμε ξανά νέα του μέχρι τον επόμενο χρόνο, οπότε θα ανακοινώσει την κυκλοφορία της ταινίας Θανάσιμη εκδίκηση, Μέρος δεύτερο. Αυτή η εξαφάνιση, αν και μπορεί να οφείλεται στην επιθυμία του να αποφύγει δημοσιογραφικές ερωτήσεις στις οποίες δεν θέλει να απαντήσει, αποκτά και μια μορφή «θυσίας» προς το κοινό του. Αποφασίζοντας να γίνει καπνός με το που τελειώνει η δουλειά του –και υποσχόμενος πάντα να επιστρέφει, σαν τον Άη Βασίλη– συντηρεί αυτόν τον αέρα μυστηρίου που πολλοί σταρ του Χόλιγουντ έχουν πλέον απολέσει. Αποχωρεί, ώστε το κοινό να ενθουσιαστεί όταν επιστρέψει και να μαγευτεί στ’ αλήθεια από τη νέα ταινία που θα του προσφέρει. Φυσικά, είναι πιθανό ο Τομ Κρουζ να μη γνωρίζει καν την ύπαρξη αυτού του γιγάντιου σπιτιού στην αγγλική εξοχή. Αλλά, αν υποθέσουμε ότι πράγματι μένει εκεί, τότε έμαθα σίγουρα κάτι καινούργιο για την καθημερινότητά του: ότι περιποιείται το μακρύ ιδιωτικό μονοπάτι που περνάει από το δάσος και καταλήγει στην κρυμμένη έπαυλη. Ήταν υπέροχο!
