«Δεν κλαίω, είπε η Ταλίτα. Απλώς ιδρώνω» – οι καλά διαβασμένοι θα καταλάβατε από το όνομα «Ταλίτα» ότι η φράση προέρχεται από το Κουτσό του Χούλιο Κορτάσαρ και οι ακόμη καλύτερα διαβασμένοι θα σκεφτήκατε ήδη ότι η φράση εντοπίζεται στο δεύτερο μέρος (Από την εδώ πλευρά), αλλά οι άριστα διαβασμένοι θα υποθέσατε ότι, για να ιδρώνει η Ταλίτα, πάει να πει ότι πρόκειται για το κεφάλαιο 41 (αυτό με τη γέφυρα), στο οποίο οι χαρακτήρες του Κορτάσαρ λιώνουν από τη ζέστη στο Μπουένος Άιρες, αλλά ο Ολιβέιρα κάνει ασκήσεις αυθυποβολής παρατηρώντας πώς τα πάντα είναι καλυμμένα με χιόνι.
Θα συμφωνούσε μαζί του και ο Τομ Μπιουκάναν (αν και κατά τα άλλα ανόητος), που σ’ εκείνη τη σκηνή του Υπέροχου Γκάτσμπι με την «καταθλιπτική, ανυποχώρητη ζέστη», όταν οι χαρακτήρες έχουν κατέβει σαν υπνωτισμένοι στην πόλη και έχουν νοικιάσει μια σουίτα στο Πλάζα, λέει ότι «αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ξεχάσουμε τη ζέστη». Ξεχνιέται η ζέστη; Ο τρόπος που ο Φιτζέραλντ δημιουργεί ασφυξία μέσα από την υψηλή θερμοκρασία και ανεβάζει την ένταση της ιστορίας είναι συγκλονιστικός.
Οι παραπάνω είναι οι πρώτες λογοτεχνικές σκηνές που σκέφτομαι όταν ανεβαίνει το θερμόμετρο. Μαζί με τον καυτό ήλιο στον Ξένο του Καμί, τις ζεστές μέρες στον Μάγο του Φόουλς, το Εις την οδόν των Φιλελλήνων του Εμπειρίκου, την πρώτη φράση από τον Γυάλινο κώδωνα της Πλαθ, κάποιους στίχους του Σεφέρη και ένα σωρό σημεία από το έργο της Κάρσον Μακάλερς. Η ζέστη είναι ένα πολύ βασικό συγγραφικό εργαλείο, μπορεί να σκεφτεί ο καθένας δεκάδες λόγους, μπορεί να είναι η αφορμή μιας σύγκρουσης, μπορεί να λειτουργήσει συμβολικά, μπορεί να είναι ακόμη και σέξι. Ή μπορεί να στρατευτεί, όπως συμβαίνει τελευταία, σε κείμενα κλιματικής μυθοπλασίας. Ο καυτός Ιούλιος έβγαλε αυτές τις σκέψεις από το συρτάρι και ξεκινά ο Αύγουστος, ο εθνικός μήνας διαβάσματος, όταν, έστω και για το καλό, θα μπει ένα βιβλίο στη βαλίτσα. Κι αν γύρω σας όλα καίνε, φανταστείτε λίγο χιόνι και γυρίστε σελίδα. Δεν είναι δάκρυα, είναι απλώς ιδρώτας.
