Δρομολόγια: Αύγουστος θα πει…

Με ρώτησες γιατί μένω κάθε Αύγουστο στην Αθήνα, αφότου μου έγραψες πως δεν θα βρεθούμε – Παρασκευή ξεκινάει η άδειά σου. Το «γιατί έτσι» δεν σου αρκεί σαν απάντηση. Βαριέμαι να γράφω σε μηνύματα. Θα σου γράψω εδώ, όντας σίγουρος ότι δεν σε πειράζει να αλλάξω την ερώτησή σου και να σου απαντήσω τι σημαίνει Αύγουστος. Αύγουστος είναι να μένεις πίσω μαζί με τα τσιμέντα, όταν οι υπόλοιποι φεύγουν. Να παίρνεις βαθιές ανάσες μαζί με την πόλη. «Δεν το νιώθεις; Δεν έχει καυσαέριο. Ούτε ζέστη κάτω από τη σκιά. Μόνο τα ταξί και τα λεωφορεία κυκλοφορούν», λέει ο εφημεριδοπώλης στο Σύνταγμα. Τα stories με τον Πύργο του Πειραιά, τα πλοία και το ηλιοβασίλεμα από το κατάστρωμα του πλοίου. Κάποιοι το λένε content, κάποιοι το λένε «πάω διακοπές, αν δεν το καταλάβατε, θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη χαρά μου με μπλε ουρανού, γαλάζιο θάλασσας, λευκό Κυκλάδων, φαΐ φτιαγμένο από τραχιά χεράκια, αρμυρίκια και πετσέτες απλωμένες σε άμμο ή σε πέτρα». Αύγουστος είναι να μπαίνεις κρυφά στον λόφο του Αρδηττού, να κάθεσαι στις παρυφές του Καλλιμάρμαρου και να παίζει απ’ το ηχείο του κινητού το Post Love της Πρωτοψάλτη. Αύγουστος είναι η αγκαλιά της Καστάνη στην κόρη της στον Δεκαπενταύγουστο του Γιάνναρη, είναι ο Τσίου του Παπαδημητράτου που ψάχνει τη δόση του σε μια άδεια πόλη, όπως ψάχνουν ανοιχτό μαγαζί εκείνοι που ξέμειναν στην πόλη, είναι ο Βέγγος στις Ήσυχες μέρες του Βούλγαρη, που φροντίζει την άγνωστη γυναίκα που λιποθυμά στον Ηλεκτρικό. Αύγουστος είναι η Τζένη Βάνου, η Πόλυ Πάνου και η Μαρινέλλα που ακούγονται από κάποιο μπαλκόνι, μαζί με τον ήχο ενός απορροφητήρα. Αύγουστος είναι οι έξοδοι με ξένους, οι μοιρασιές των αφηγήσεων μιας ζωής που χωράνε σε έναν «σωλήνα» με τζιν τόνικ. Μια αγκαλιά ευγνωμοσύνης που δίνουν οι τουρίστες στους μπάρμεν για τις αναμνήσεις που τους δημιούργησαν εκείνο το βράδυ. Σακούλες με άπλυτα στα άδεια από κόσμο πλυντήρια αυτοεξυπηρέτησης. Το αγαπημένο σου κατάστημα που είναι κλειστό και δεν μπορείς να παραγγείλεις ντελίβερι ένα βράδυ που δεν έχεις μαγειρέψει τίποτα. Οι σαλάτες, τα ελαφριά φαγητά, τα νεκταρίνια – κάθε δάγκωμα, σαν να πίνεις χυμό από μπουκάλι που αγόρασες από περίπτερο. Τα λογοπαίγνια των Θεσσαλονικέων που έχουν μείνει πίσω, στην Κόστα της πλατείας Ναυαρίνου. Να διασχίζεις πεζός την Πατησίων, την Ακαδημίας, την Τσιμισκή, την Εγνατία από όποιο σημείο θες και να μην κινδυνεύεις από κάποιο τρελό φορτηγό. Βέβαια, μπορεί να κινδυνέψεις από ένα κομβόι οχημάτων γεμάτο ναζί Κροάτες οπαδούς, που ταξιδεύει ανεμπόδιστο μέχρι τη Νέα Φιλαδέλφεια. Συναντιούνται με Έλληνες χούλιγκαν, αρματώνονται με ξύλινα δοκάρια και μεταλλικές καρέκλες από τα γύρω μαγαζιά και εφορμούν. Μαχαιρώνουν ένα 29χρονο παιδί. Αν υπήρχε ελπίδα να αλλάξει κάτι, θα υπήρχαν έστω και δύο λέξεις παρηγοριάς, αλλά όχι, γι’ αυτόν τον Αύγουστο δεν έχω τις λέξεις. ■