Όταν φεύγεις για διακοπές με τον σκύλο σου, υπάρχει κάτι που πρέπει να έχεις πάντα μαζί σου. Μπορείς να μαντέψεις τι είναι; Δεν είναι φάρμακο. Δεν είναι παιχνίδι. Δεν είναι τίποτε από αυτά που έρχονται εύκολα στο μυαλό. Είναι το τρομερό αξεσουάρ-πασπαρτού, το στηθόλουρο.
Για πολλά χρόνια ήμουν πολέμιος της ιδέας. Πίστευα –και πιστεύω– ότι για να εκπαιδεύσεις το σκυλί σου να βαδίζει δίπλα σου, να σταματάει όταν σταματάς, να ξεκινάει όταν ξεκινάς, πρέπει να μάθεις να επικοινωνείς μαζί του μέσα από το λουρί και το περιλαίμιο. Χωρίς βία, χωρίς τα παραδοσιακά «τινάγματα» (ευτυχώς, ελάχιστοι εκπαιδευτές τα χρησιμοποιούν πλέον), με μοναδικά σινιάλα το φωνητικό παράγγελμα και τις αδιόρατες απτικές εντολές που γίνονται γρήγορα ένας αδιατάρακτος κώδικας επικοινωνίας. Σε αντίθεση με το στηθόλουρο, που απλώς μετατρέπει την έξοδο σε μια ασταμάτητη διελκυστίνδα ανάμεσα σ’ εσένα και στο τετράποδό σου.
Όμως το στηθόλουρο δεν είναι φτιαγμένο για μια απλή βόλτα γύρω από το τετράγωνο, έχει άλλη χρησιμότητα. Είναι η πιο ασφαλής λαβή για να πιάσεις τον σκύλο σου όταν κινδυνεύει. Είναι ο μόνος τρόπος για να τον ανασύρεις με ασφάλεια από το βαθύ χαντάκι που έπεσε όταν βγήκατε εκείνη τη βόλτα στο βουνό. Να τον τραβήξεις από την πισίνα ή από τη θάλασσα, όταν πηδήσει από τη βάρκα και δεν υπάρχει τρόπος για να ανέβει μόνος του. Να τον σηκώσεις σαν βαλίτσα, όταν δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα διάσωσης.
Το στηθόλουρο πρέπει να είναι ανθεκτικό, με όριο θραύσης τουλάχιστον τρεις φορές το βάρος του ζώου (διότι εκτός από τη μάζα πρέπει να υπολογίζεις και το μέγεθος της ορμής). Πρέπει να είναι φαρδύ και με μαλακή επένδυση. Να έχει ανοξείδωτες ή βαριάς χρήσης νάιλον αγκράφες και μεγάλο, ατσάλινο κρίκο στο άνω σημείο του. Μέσα από τον κρίκο πρέπει να περνάει ένα κανονικού μεγέθους, ορειβατικό καραμπίνερ. Και να μην είναι δερμάτινο. Σωστά διάβασες. Το δέρμα είναι ωραίο και καλόγουστο υλικό, αλλά έχει την κακή συνήθεια να συρρικνώνεται και να σκληραίνει όταν βρέχεται. Δεν το θέλουμε αυτό. Οι νάιλον ιμάντες είναι πάντα καλύτεροι για τον σκοπό μας.
Με τέτοιο στηθόλουρο και αναρριχητικό σχοινί έχω τραβήξει το δικό μου σκυλί –45 κιλά ζωντανό– μέσα από τη Λυχνοσπηλιά στην Πάρνηθα. Χωρίς αυτό θα κινδυνεύαμε και οι δύο. Με το ίδιο και μια πατέντα προσαρμογής στην υποδοχή της ζώνης ασφαλείας των πίσω επιβατών ασφάλιζα τον κ. Τσούι κάθε φορά που ταξιδεύαμε με το αυτοκίνητο. Δεκάδες άλλοι σκυλάδες που ξέρω μου έχουν αφηγηθεί ιστορίες με αίσιο τέλος, επειδή είχαν προνοήσει να το φορέσουν στον τετράποδο φίλο τους.
Θα το βρείτε στα pet shops που πουλάνε εξοπλισμό ασφαλείας για σκύλους εργασίας. Και, για να έχετε μια εικόνα, απλώς ψάξτε το στο Google με τις λέξεις-κλειδιά: Κ9 chest pad ή chest vest.
Καλές –και ασφαλείς– βόλτες!
