«Ουχ, ουχ! Δεν μου αρέσει η Αθήνα». Ο μπαμπάς μιμείται χαριτωμένα ήχους παιδιού, για να εκφράσει τη δυσφορία του με την οδήγηση στην Αθήνα. Δύο καλοκαίρια πριν, η ίδια ιστορία. Αύγουστος ήταν και πάλι. Τότε, είχε προλάβει να ζήσει από πρώτο χέρι τις αγαπημένες οδηγικές συνήθειες των Αθηναίων: τις χωρίς φλας προσπεράσεις-σλάλομ από λωρίδα σε λωρίδα, την απότομη επιτάχυνση στο πορτοκαλί φανάρι και το δικαιολογημένο σιχτίρισμα στους οδηγούς ταξί. «Είναι Δεκαπενταύγουστος. Ποτέ άλλοτε δεν θα νιώσεις πιο άνετα με την οδήγηση στην Αθήνα», τον καθησυχάζω άσκοπα. Πληκτρολογεί τις διευθύνσεις στην εφαρμογή με τους χάρτες. Κάθε φορά που η φωνή από το ηχείο του κινητού διακόπτει τις μουσικές του ραδιοφώνου, πεντακόσια μέτρα μακριά από κάποια διχάλα ενός κόμβου στη λεωφόρο Κηφισού ή σε κάποια ανοιχτή στροφή ενός κυκλικού κόμβου, πετάει απροειδοποίητα ένα σοβαρό «σ’ ευχαριστώ, γλυκιά μου». Η μαμά κάθεται στο πίσω κάθισμα. Προσπαθεί να χαρτογραφήσει στο μυαλό της τις περιοχές της Αθήνας. Στη λεωφόρο Μεσογείων, με κατεύθυνση προς Ραφήνα, συχνά-πυκνά ρωτάει αν είμαστε Χαλάνδρι, κι ας έχουμε φτάσει Αττική Οδό. Αναστενάζει, αλλά επιμένει. «Γιατί το Χαλάνδρι έχει τόσες εισόδους; Στη Λάρισα είμαστε, που έχει τέσσερις εισόδους από την εθνική οδό; / Μπορείς να το πεις κι έτσι, αντίρρηση δεν φέρνω». Αντί για Πεντέλη, οι ταμπέλες θα έπρεπε να γράφουν «Λάρισα 3 – Αγιά – Αγιόκαμπος – Βελίκα». Το παραμύθι, όμως, δεν λαμβάνει χώρα στις παραλίες της Θεσσαλίας, αλλά στο φανάρι κάτω από τους πυλώνες της Περιφερειακής του Υμηττού.
«Πράσινο. Πάρε ανοιχτά τη στροφή, αλλιώς θα πληρώσεις τα ναύλα για Ελευσίνα». Μια μικρή φλόγα σε έναν φάρο από σκαλωσιές. Η υψικάμινος των διυλιστηρίων καίει ακατάπαυστα, δεν καταλαβαίνει από γιορτές, αργίες, Παναγίες. Το αμάξι βουλιάζει στο πέρασμα της παλιάς γραμμής που ένωνε την Αθήνα και τον Πειραιά με την Πελοπόννησο. Απέναντι, ο καρπουζάς της Νέας Περάμου και η Σαλαμίνα. Ένα κρουαζιερόπλοιο είναι παρκαρισμένο στα ναυπηγεία. Χιλιόμετρα πέρα, έχουν στηθεί ιχθυοκαλλιέργειες. «Υπάρχει ψάρι που να επιβιώνει σ’ αυτά τα βουρκόνερα;» αναρωτιέται ο πατέρας. Σήκωμα ώμων. Στους πάγκους, πλάι στην παλιά Αθηνών-Κορίνθου, διαφημίζονται θαλασσινά φρούτα, όπως κυδώνια και γυαλιστερές. «Έτσι να κάνει ο πισινός σου», λέει για έναν κάγκουρα που τον προσπέρασε με την πειραγμένη μηχανή του. Σημάδι εγκλιματισμού. Το λιωμένο κασέρι και το φρέσκο βούτυρο «γυαλίζουν» στο πεϊνιρλί. Είκοσι δύο χιλιόμετρα μέχρι τη Δροσιά για ένα έδεσμα που συνδέεται με τα παιδικά χρόνια μερίδας Αθηναίων, αλλά γιατί να είναι τόσο αναίτια υπερτιμημένο; Στο αμάξι, φορώντας ακουστικά, η μαμά ψιθυρίζει τραγουδιστά το ποντιακό Αητέντς επαραπέτανεν που της έχω κατεβάσει στο κινητό, με την εκτέλεση της Λιζέτας Νικολάου. Από το ραδιόφωνο ακούγεται στίχος από τραγούδι του Πέτρου Ιακωβίδη: «Σαλονίκη, οδός Τσιμισκή». Οι τρομπέτες αντηχούν στα τούνελ της λεωφόρου Κηφισίας μέχρι το φανάρι της Πανόρμου. Οδηγεί πια με αυτοπεποίθηση. ■
