Κάπου έξω από τη Θεσσαλονίκη, καθισμένος στο λάπτοπ, ο Gus G πίνει μια γουλιά φραπέ. Ύστερα φορμάρει τα μαλλιά προς τα πίσω και φέρνει κοντά στην κάμερα ένα πρόσφατο «Κ» με εξώφυλλο τους Metallica. «Σε διάβασα», μου λέει. Εξηγώ ότι δεν είμαι κανένας φοβερός γνώστης του μέταλ, ότι έχω επαφή μόνο με τις μεγάλες μπάντες. «Ε, αφού ασχολείσαι μόνο με τις μεγάλες μπάντες, τιμή μου!» (γέλια).
O περισσότερος κόσμος ξέρει τον Gus G (κατά κόσμον Κώστα Καραμητρούδη) από τη θητεία του ως κιθαρίστα του Όζι Όσμπορν (2009-2017). Ιερή θέση, άπιαστο όνειρο εκατομμυρίων παιδιών. O πατριάρχης του χέβι μέταλ συμπάθησε τόσο τον Κώστα, που πριν από κάποια χρόνια κατέβηκε ως τα Χανιά για να παρευρεθεί στον γάμο του. Πέραν αυτής της συνεργασίας, ο ίδιος έχει κυκλοφορήσει εννέα δίσκους με το συγκρότημα Firewind, τέσσερα σόλο άλμπουμ και δεκάδες κομμάτια ως σταθερό μέλος ή γκεστ άλλων σχημάτων. Έχει επίσης γυρίσει τον κόσμο παίζοντας μια απαιτητική, ιδιαίτερη μουσική. Δεν είναι, όμως, μόνο τα επιτεύγματα: Στο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του με τίτλο Life through fire (ERTFLIX, 2018), την παράσταση κλέβουν οι διηγήσεις των γονιών του (ξεχωρίζει η φιγούρα του πατέρα), τα γοητευτικά κλισέ, το μπλέξιμο του ελληνικού στοιχείου με το διεθνές. Καθώς ξεκινάμε τη συνομιλία μας μέσω Ζoom, το θερμόμετρο έξω δείχνει 42 βαθμούς. «Δύσκολος καιρός για μεταλάδες», σκέφτομαι.
Κώστα, πώς την παλεύετε με τη ζέστη εσείς οι μεταλάδες;
Κοίτα, εγώ είμαι τύπος που δεν βγαίνει πολύ από το σπίτι. Ειδικά το καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια της ημέρας, θα βγω μόνο αν έχω καμιά δουλειά. Ούτε και σε μπαρ πηγαίνω συχνά.
Βγαίνεις ποτέ έξω με λευκό T-shirt
και βερμούδα;
Αυτό το γκρι που φοράω τώρα είναι ό,τι πιο ανοιχτόχρωμο θα με δεις να φοράω. Βερμούδες ναι, αλλά μαύρες (γέλια). Το άσπρο θέλει κότσια για να το φορέσεις, είσαι δεν είσαι μεταλάς.
Αυτός θα είναι ο τίτλος της συνέντευξης:
«Το άσπρο θέλει κότσια»…
Έτσι! (Γέλια)
Πάντως, στον δρόμο ή στα σχολεία
σπάνια βλέπει κανείς πλέον αυτές τις
χαρακτηριστικές χέβι μέταλ φιγούρες…
Ναι, το στιλ πλέον είναι στην κρίση και στο γούστο του καθενός. Πολλές μέταλ μπάντες έχουν κοντά μαλλιά, καθόλου μαλλιά, δεν παίζει ρόλο. Οι μεταλάδες της δικής μου ηλικίας, που έχουν περάσει τα 40, είναι γιατροί, δικηγόροι, μπορεί να φοράνε κοστούμια και γραβάτες. Γιατί και το μέταλ μεγάλωσε. Δεν το ακούν μόνο έφηβοι πια.
Γεννήθηκες στη Θεσσαλονίκη το 1980. Αληθεύει ότι ο πατέρας σου τραγουδούσε σε σκυλάδικα;
Όχι ακριβώς σκυλάδικα, ήταν αυτό που λέμε κοσμικά κέντρα, όπου φιλοξενούνταν γάμοι κ.λπ. Πηγαίναμε ως παιδιά κάθε Παρασκευοσάββατο. Θυμάμαι ότι εκεί που θέλαμε να φύγουμε, στις τρεις το πρωί, κάποιος αποφάσιζε να ανοίξει δύο μπουκάλια σαμπάνιας για να χορέψει το τελευταίο ζεϊμπέκικο. Ένας άνθρωπος δηλαδή κρατούσε παραπάνω ώρα την ορχήστρα, τους σερβιτόρους και όλο τον κόσμο, για να κάνει τη φιγούρα του. Από ένα σημείο και μετά, εμείς τα παιδιά κοιμόμασταν στις καρέκλες.
Ξέρω ανθρώπους που άκουγαν μέταλ στην εφηβεία και μετά το γύρισαν στα σκυλάδικα. Πιστεύω πως το κοινό σημείο των δύο ειδών είναι το πάθος…
Σίγουρα! Δεν είπε κανείς ότι τα σκυλάδικα και τα λαϊκά δεν έχουν πάθος… Άλλωστε, είναι η μουσική που εκφράζει την πλειονότητα εδώ στην Ελλάδα. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι να μιλάει κάποιος υποτιμητικά για ένα είδος. Σου λέει ο άλλος «εντάξει, κι εγώ πέρασα από τη φάση μέταλ». Ωραία, πέρασες. Και τι σημαίνει αυτό; Πήγες κάπου ανώτερα μετά; (Γέλια)➔
Στα 18 φεύγεις Αμερική για να σπουδάσεις στο Μουσικό Κολέγιο Μπέρκλι, αλλά
σταματάς μέσα σε λίγες εβδομάδες… Γιατί;
Δεν ήταν το μέρος στο οποίο ήθελα να βρίσκομαι. Είχα ένα άλλο όραμα.
Ήταν πολύ θεωρητικό;
Δεν είχα πρόβλημα με αυτό, άλλωστε εγώ σπούδασα στο Σύγχρονο Ωδείο εδώ, είχα θεωρητικές γνώσεις, τζαζ, αρμονία κ.λπ. Τα είχα κάνει αυτά τα πράγματα. Απλώς δεν ξέρω… Να σου πω την αλήθεια, το Μπέρκλι ίσως ήταν ένας τρόπος, μια διέξοδος για να πάω Αμερική. Με το που πάτησα το πόδι μου, όμως, ένιωσα ξεκάθαρα ότι δεν ήταν το σωστό μέρος για μένα.
Γιατί όμως;
Δεν μου ταίριαζε η ιδέα τού να καθίσω τέσσερα χρόνια στο κολέγιο. Ήθελα να παίζω σε μια μπάντα, να γράφω τραγούδια και να είμαι πάνω σε μια σκηνή. Λίγο μετά ξεκίνησα τους Firewind. Ηχογράφησα το πρώτο μου demo όταν ήμουν στη Βοστώνη, χωρίς να υπάρχει ακόμη συγκρότημα.
«ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ROCK ’N’ ROLL»
Το 2009 δέχεσαι ένα μέιλ από το Μάνατζμεντ του Όζι Όσμπορν που σε καλούν για οντισιόν. Λίγες ημέρες μετά, μπαίνεις στο συγκρότημά του.
Κατ’ αρχάς, πώς σε ανακάλυψαν;
Δεν έμαθα ποτέ. Πιστεύω είδαν κάποια βίντεο στο YouTube. Είχα ήδη κάνει πέντε βασικά βήματα, ήμουν ένας ανερχόμενος κιθαρίστας. Ξέρω ότι δοκίμασαν πρώτα κάποιους που ήταν πιο μεγάλα ονόματα ή έμεναν στο Λος Άντζελες. Εγώ βρισκόμουν στο κάτω μέρος της λίστας τους. Αργότερα έμαθα ότι, όταν έδειξαν ένα βίντεο στο Όζι, εκείνος είπε «αυτός είναι, τον θέλω!».
Έχεις πει ότι ένα βράδυ πριν από την
οντισιόν σε πήρε τηλέφωνο στο ξενοδοχείο για να σε «ξεαγχώσει». Συγκινητικό…
Ναι, μόλις μπήκα στο δωμάτιο, χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν αυτός: «Μην αγχώνεσαι για αύριο. Παίξε με την ψυχή σου και, αν σου φύγουν δυο-τρεις νότες, δεν πειράζει. Είναι απλώς rock ’n’ roll!». Γενικά πέρασα πολύ καλά χρόνια μαζί του, μου φέρθηκαν άψογα και αυτός και όλο το τιμ.
Μια φορά είχε πει ένα ωραίο: «Όταν μου μιλάνε στον δρόμο, εκνευρίζομαι. Όταν δεν μου μιλάνε, πάλι εκνευρίζομαι». Εσύ πώς τον είδες να διαχειρίζεται τη φήμη του;
Κατά καιρούς μού φαινόταν ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν λίγο… Πώς να τον παρομοιάσω; Σαν πουλί μέσα σε χρυσό κλουβί! Κοίτα, ο Όζι είναι ένας mega star. Πιο διάσημος κι από πρωθυπουργούς. Θυμάμαι, όταν είχαμε πάει στο Μπουένος Άιρες, ήθελε να επισκεφθεί τον τάφο της Εβίτα Περόν. Πήγαμε όλοι μαζί και μέσα σε τρία λεπτά το αξιοθέατο δεν ήταν ο τάφος, αλλά ο ίδιος ο Όζι. Καθίσαμε έξω για μια πορτοκαλάδα, σε μια προσπάθεια να αποφύγουμε τον κόσμο. Μέχρι να φύγουμε, είχε μαζευτεί πάλι ένα πλήθος που τον φωτογράφιζε. Ήταν μια άβολη στιγμή. Έλεγα εντάξει, θα το έχει συνηθίσει. Αλλά φαινόταν πολύ δύσκολο.
Αισθάνεσαι πάντα περηφάνια όταν σε αποκαλούν «ο κιθαρίστας του Όζι»;
Ή έρχονται και στιγμές που σε πιάνει παράπονο, δεδομένου ότι έχεις έντονη δισκογραφική παρουσία εδώ και 20 χρόνια;
Αυτοί που γνωρίζουν πραγματικά ποιος είμαι και με στηρίζουν, ξέρουν ότι δεν είμαι μόνο ο κιθαρίστας του Όζι. Εντάξει, υπάρχουν και κάποιοι που με βλέπουν στον δρόμο και μου λένε «εσύ δεν είσαι ο κιθαρίστας;». Έτσι, γενικά. Δεν με απασχολούν ιδιαίτερα αυτά τα πράγματα.
Στους Firewind είσαι και συνθέτης πέρα από κιθαρίστας;
Ναι. Είμαι ο κύριος συνθέτης της μπάντας. Είμαι επίσης παραγωγός, μάνατζερ, λογιστής, όλα! (Γέλια)
Ένας βιρτουόζος μουσικός μπορεί να
παρασυρθεί από μια διάθεση επιδειξιομανίας και να «καπελώσει» τα άλλα μέλη
της μπάντας ή και το ίδιο το τραγούδι; Εσύ αισθάνεσαι αυτόν τον κίνδυνο όταν ηχογραφείς;
Όχι, γιατί ξέρω ότι έχω περισσότερες τεχνικές ικανότητες από αυτές που δείχνω στα κομμάτια. Όταν γράφω τραγούδια, συνθέτω. Δεν φτιάχνω backing tracks για να σολάρω. Το σόλο είναι απλώς μέρος του τραγουδιού. Βέβαια, θέλω και αυτά να είναι καλοφτιαγμένα, γιατί κάνουν τη διαφορά.
Τι χαρακτηρίζει το ύφος των Firewind;
Σίγουρα η μελωδία. Τα τραγούδια μας είναι πολύ μελωδικά. Πέραν αυτού, το παίξιμό μου έχει ένα συγκεκριμένο στιλ, θα έλεγα ότι χαρακτηρίζει τον ήχο της μπάντας. Επίσης, πάντα είχαμε καλούς τραγουδιστές. Δυστυχώς, έχουμε αλλάξει πολλούς τραγουδιστές ανά τα χρόνια, αλλά όλοι ήταν εξαιρετικοί.
Στα σόλο άλμπουμ σου τραγουδάς εσύ;
Καλά θα ήταν… Έχω καλή φωνή, αλλά όχι για lead. Μπορεί να το δοκιμάσω στο μέλλον.
Υπάρχουν μοντέρνες προτάσεις
στο μέταλ σήμερα;
Μια μπάντα που μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό είναι οι Falling in reverse. Τους ξέρεις; Τσέκαρέ τους. Ξεκίνησαν σαν metalcore μπάντα και τα τελευταία χρόνια κάνουν ένα απίστευτο πάντρεμα με χιπ χοπ στοιχεία. Ο τύπος ραπάρει, τραγουδάει μελωδικά, κάνει scream φωνητικά. Μέχρι και power metal έχουν μέσα. Επίσης τα βίντεο που φτιάχνουν είναι σαν μικρές ταινίες της Marvel. Πιστεύω ότι το μέταλ του μέλλοντος θα ανακατεύει πολλά διαφορετικά είδη.
«ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ
(ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ)»
Έξω από τη μουσική, τι σου αρέσει
να κάνεις;
Σπιτόγατος είμαι. Κάνω παρέα με τις γάτες μου – έχω τέσσερις γάτες. Ζω μια αρκετά ήσυχη ζωή, έξω από το κέντρο της Θεσσαλονίκης, κοντά στα βουνά. Έχω το στούντιό μου εδώ και όλα όσα χρειάζομαι.
Είσαι αντικοινωνικός;
Μπορεί (γέλια). Βασικά, είμαι πολύ κοινωνικός έξι μήνες τον χρόνο. Βλέπω πολύ κόσμο στις περιοδείες, οπότε, όταν έρχομαι σπίτι, δεν έχω όρεξη να κατέβω στο κέντρο ή να πάω για ψώνια. Η Ελλάδα για μένα είναι ησυχαστήριο.
Υπάρχει κάτι για το οποίο έχεις
μετανιώσει στη ζωή σου;
Λάθη έχω κάνει σίγουρα. Αλλά μόνο μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε και εξελισσόμαστε. Το σημαντικό είναι να κάνουμε τα δικά μας λάθη. Αν έχω μετανιώσει για κάτι, είναι για τις αποφάσεις που πήρα επηρεαζόμενος από άλλους.
Ένα παράδειγμα;
Δεν έχω κάνει κάτι χοντρό… Εντάξει, έχω παίξει σε κλαμπ που δεν μου άρεσαν. Τα λεφτά, όμως, ήταν καλά.
Στη συνεργασία με τον Όζι ήταν
και το οικονομικό κίνητρο μεγάλο;
Όταν πήγα στον Όζι, ήμουν στην πείνα. Πραγματικά στην πείνα. Κάναμε περιοδείες και γυρνούσαμε σπίτι άφραγκοι ή με κάνα δυο κατοστάρικα ευρώ. Αλλά «με έπαιρνε» να το κάνω, γιατί ήμουν μικρός και έχτιζα την καριέρα μου. Αυτό που δεν έμαθα ποτέ είναι αν τα λεφτά που έπαιρνα στον Όζι ήταν λιγότερα από εκείνα που θα έπαιρνε κάποιος άλλος, πιο διάσημος κιθαρίστας. Πάντως, εμένα μου ήταν αρκετά. Επίσης ήξερα ότι, και τίποτα να μην πάρω, θα το εξαργυρώσω στο μέλλον. Και όντως έτσι έγινε. Το γαλόνι του Όζι θα με ακολουθεί για πάντα.
Στις τρεις του Σεπτέμβρη θα
εμφανιστείτε στην Αθήνα με τους Firewind…
Ανυπομονούμε! Πέρασε ένας χρόνος από τότε που εμφανιστήκαμε στην Αθήνα και, ειδικά στην Τεχνόπολη, η τελευταία φορά που παίξαμε ήταν το 2007. Έχουμε και ωραίο line-up!
Τι σκέφτεσαι λίγο πριν βγεις στη σκηνή;
Κάθε φορά που ανεβαίνω στο stage, υπάρχει το ίδιο συναίσθημα: «Ξέρω γιατί το κάνω αυτό, ξέρω γιατί έχω περάσει αυτά που έχω περάσει και ξέρω ότι αξίζει τον κόπο». ■
ΙΝFO →
Στις 03/09, οι Firewind θα παίξουν στην Τεχνόπολη, στο πλαίσιο του Gimme Shelter Open Air Festival. Πριν από αυτούς θα εμφανιστούν οι Timo Tolkki’s Strato, οι Nervosa και οι Lazy Man’s Load. Γενική είσοδος: 25 ευρώ.
