Σε ένα απόμερο σπίτι της βρετανικής εξοχής, ο Τζέιμς Μπλέικ φτιάχνει beats μπροστά από μια τεράστια οθόνη με μάτια δακρυσμένα. Έτσι τον φαντάζομαι. Δεν υπήρξα ποτέ φαν, ωστόσο θαυμάζω τα φωνητικά του, τις ατμόσφαιρες που φτιάχνει, τις ισορροπίες που πετυχαίνει ανάμεσα στο μοντέρνο και το κλασικό. «Αντιγράφω ρυθμούς από την dubstep μουσική», είχε εξηγήσει στην Guardian το 2016, «αλλά τους συνδέω με keyboards που έχουν πινελιές από γκόσπελ και κλασική». Την περασμένη χρονιά, ο Μπλέικ χρησιμοποίησε το app τεχνητής νοημοσύνης Endel για να φτιάξει το Wind down – έναν δίσκο ambient μουσικής που σε βοηθάει να χαλαρώσεις και να κοιμηθείς. Στο μεγαλύτερο μέρος του, το νέο άλμπουμ Playing robots into heaven φαίνεται να στοχεύει στο ανάποδο: Είναι ένας δίσκος κίνησης και ενέργειας, που δεν σε κάνει ακριβώς να χορεύεις, αλλά σε βάζει σε εγρήγορση. Το Tell me έχει κάτι μελαγχολικό, αλλά και αποφασιστικό ταυτόχρονα. Βρίσκω ενδιαφέρον επίσης στην αναρχία του He’s been wonderful, αλλά και στις εναλλαγές του πειραματικού Big hammer, που ενώνει τον ήχο της τραπ με τα φωνητικά των Ragga Twins και την κουλτούρα των λονδρέζικων κλαμπ.
Ο μουσικοκριτικός Μαρκ Φίσερ είχε πει ότι, ακούγοντας τους δίσκους του Μπλέικ με χρονολογική σειρά, είναι σαν να βλέπεις ένα φάντασμα να αποκτά σταδιακά υλική υπόσταση. Προσωπικά πιστεύω ότι το κομμάτι Limit to your love, με το οποίο μας συστήθηκε το 2010, παραμένει η κορυφαία του στιγμή. Ακόμα και ως φάντασμα, δηλαδή, ο 35χρονος Βρετανός πετύχαινε τον στόχο. Οι μετέπειτα συνεργασίες με την Μπιγιονσέ, τον Φρανκ Όσιαν, τον Κέντρικ Λαμάρ, τον Τράβις Σκοτ και τη Ροζαλία απλώς επιβεβαίωσαν τις ικανότητές του.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Jeff Rosenstock – Hellmode
Στα 41 του, ο Τζεφ Ρόζενστοκ φτιάχνει εφηβικό πανκ ροκ. Άγνωστος στην Ελλάδα, αλλά αγαπητός σε μια μερίδα της αμερικανικής νεολαίας, που αυτοπροσδιορίζεται μέσα από παλιές μόδες και cult ήρωες, στο Hellmode καταθέτει κάτι fun και οικείο. Από τη μέση του άλμπουμ και μετά, όμως, οι ρυθμοί πέφτουν και το ενδιαφέρον πέφτει μαζί τους.
