Μια γυναίκα κυνηγάει τον σκύλο της, ένα πιτσιρίκι με κόκκινα μάγουλα ακολουθεί τη μαμά του κρατώντας μια μπάλα, δύο ηλικιωμένοι κύριοι αράζουν στο σαραβαλιασμένο παγκάκι πίσω από τους θάμνους και τα λένε. Πεδίον του Άρεως, σαν να μην τρέχει τίποτα, αλλά αμέσως μετά αρχίζουν τα περίπτερα, συνολικά 275 στο φετινό Φεστιβάλ Βιβλίου, και σχηματίζουν έναν ατελείωτο διάδρομο που στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο ατελείωτος, αλλά έτσι μοιάζει, τόσο κόσμο έχει, προχωράς αργά μέσα στο πλήθος, χωρίς να συνυπολογίσουμε τις στάσεις για χάζι ή για ψώνια, ούτε τις χαιρετούρες με γνωστούς, φίλους, συναδέλφους.
Και ο ήλιος πέφτει και έχει πιάσει η πρώτη δροσιά του φθινοπώρου και σκέφτεσαι τι ωραία, πολιτισμός, άνθρωποι βγήκαν να βρουν βιβλία, τι αισιόδοξο, αυτή η δύσκολη πόλη πάντα κάπως σε αποζημιώνει. Ναι, όλα αυτά είναι αλήθεια, αλλά επί της ουσίας περί τίνος επρόκειτο; Ήταν αυτές οι πρώτες 17 μέρες του Σεπτέμβρη μια «γιορτή του βιβλίου»; Όχι, δεν ήταν. Ήταν ένα γιγάντιο, υπαίθριο βιβλιοπωλείο που πράγματι δημιουργεί στους αναγνώστες-περαστικούς μια ευφορία, διανθισμένο με σκόρπιες (ενδιαφέρουσες πάντως) ομιλίες και συγκινητικές βραδιές για όποιον έτυχε να τις ζήσει. Ας ήταν πέντε μέρες. Ή και τρεις. Αλλά γεμάτες. Ας ήταν ανοιχτό από το πρωί, ας είχε μαζευτεί όλη η λογοτεχνική σκηνή της χώρας, οι πεζογράφοι και οι ποιητές μας, όχι για να υπογράψουν το καινούργιο τους βιβλίο στο περίπτερο του οίκου τους, ας το έκαναν κι αυτό, αλλά ας μιλούσαν και για λογοτεχνία, ας κουβέντιαζαν δημόσια, ας έκαναν εργαστήρια, ας ήταν τόσες οι δράσεις που δεν θα ήξερες πού να πρωτοπάς, κι ας υπήρχαν καλεσμένοι από το εξωτερικό, μεγάλα ονόματα, γιατί όχι, ας χτύπαγε πραγματικά η καρδιά της πόλης για λίγες μέρες στο Πεδίον του Άρεως, ας ήταν κάτι παραπάνω από μια ωραία βόλτα.
Της λείπει της Αθήνας μια τέτοια πραγματική γιορτή, η οποία θα δώσει και μια ουσιαστική ανάσα στο βιβλίο, κανονική ανάσα, η οποία δεν μετριέται σε πωλήσεις (αν και καταλήγει σε αυτές), αλλά καλλιεργεί μια ανεκτίμητη βιβλιοφιλική κουλτούρα.
