Από το «μπουτίκ» συνεργείο του Σάιμον Κίντστον στη Γενεύη περνούν κάποια από τα ιστορικότερα και πιο περιζήτητα κλασικά αυτοκίνητα στον κόσμο, τα οποία ο ίδιος και η ομάδα του αντιμετωπίζουν σαν να είναι έργα τέχνης –είναι, άλλωστε– και τους δίνουν ξανά ζωή. Παράλληλα, μοιράζεται τις γνώσεις και το πάθος του αρθρογραφώντας στο Vanity Fair και δημιουργώντας ταινίες που αφηγούνται επίδοξες αναπαλαιώσεις και ιστορίες εμβληματικών αυτοκινήτων. Πρόσφατα εξέδωσε και το πρώτο coffee table book του, αφιερωμένο στη Lamborghini Miura, το μοντέλο που στάθηκε αφορμή για το δικό του ταξίδι στον θαυμαστό κόσμο των κλασικών αυτοκινήτων. Ζήτησα από τον Κίντστον να μοιραστεί μαζί μας κάποιες ιστορίες και δέχτηκε πρόθυμα. Ζει μεταξύ Ιταλίας, Ντουμπάι, Λονδίνου και Γενεύης, οπότε δεν ήξερα πού ακριβώς θα τον πετύχω την ημέρα της καθορισμένης μέσω Zoom συνάντησής μας. Τελικά με υποδέχτηκε χαμογελαστός στο γραφείο του στη Γενεύη. Το μάτι μου έπεσε αμέσως σε μια καλογυαλισμένη κόκκινη μηχανή Ducati που έστεκε πίσω του σαν διακοσμητικό αντικείμενο. Ήθελα να του κάνω το αστείο ότι τα δίτροχα λόγω όγκου βολεύουν περισσότερο στη διακόσμηση εσωτερικών χώρων, αλλά δεν πρόλαβα. Μιλούσε αρκετά, αλλά ουσιαστικά. Ο λόγος του είχε δομή και πολύτιμη πληροφορία. Κυρίως όμως είχε συναίσθημα: αγάπη, θαυμασμό, πάθος, προσήλωση. Ειλικρινά απόλαυσα αυτή την εισαγωγή στο κεφάλαιο «κλασικό αυτοκίνητο» και μου γεννήθηκε η επιθυμία να ασχοληθώ περισσότερο και η ίδια. Άλλωστε, όπως μου είπε, είναι ένα χόμπι για το οποίο χρειάζεται διάθεση για περιπέτεια και υπομονή, και όχι απαραιτήτως πολλά χρήματα. Οπότε, με αφορμή τη συνέντευξη, μήπως πουλάει κανείς ένα Mini Cooper S του ’60;
Πώς αρχίσατε να ασχολείστε με τα κλασικά αυτοκίνητα;
Ο πατέρας μου αγαπούσε πολύ τα γρήγορα αυτοκίνητα. Όταν γεννήθηκα ήταν 56 ετών, οπότε είχε ήδη πολλές σχετικές ιστορίες να μοιραστεί. Μεγάλωσα με αυτές τις ιστορίες για οδηγικές περιπέτειες, οι οποίες στ’ αυτιά μου ήταν μυθικές. Στο γκαράζ μας υπήρχε πάντα ένα γρήγορο αυτοκίνητο, όμως ποτέ παλιό. Εκείνος δεν ασχολούνταν με τα κλασικά· αντίθετα, όταν ένα αυτοκίνητο πάλιωνε, το πουλούσε και έπαιρνε το νέο γρηγορότερο μοντέλο. Επίσης, για τον πατέρα μου τα αυτοκίνητα ήταν καθαρά χόμπι, η δουλειά του ήταν στο ναυτικό. Εγώ, από την άλλη, αποφάσισα να κάνω επάγγελμα το πάθος μου. Στα 21 μου παράτησα το πανεπιστήμιο και άρχισα να ψάχνω δουλειά σε οίκους δημοπρασίας κλασικών αυτοκινήτων. Για αρκετό καιρό δεν τα κατάφερνα, αφού όλοι μου απαντούσαν ότι δεν έχω εμπειρία. Τελικά μεσολάβησε ένας Άγγλος τραπεζίτης που ήταν συλλέκτης και βρήκα μια δουλειά σε ένα showroom κλασικών αυτοκινήτων στην Αγγλία. Μετακόμισα στο Λονδίνο από την Ιταλία, όπου ζούσαμε, και δούλεψα εκεί για οκτώ χρόνια, οπότε και με προσέγγισε η Bonhams, που μέσα σε άλλα έκανε δημοπρασίες παλιών αυτοκινήτων με έδρα την Ελβετία. Το μόνο θέμα ήταν ότι εκεί δεν ασχολούμουν αποκλειστικά με τα αυτοκίνητα. Αυτός ήταν ο λόγος που λίγο μετά παραιτήθηκα, για να δημιουργήσω τελικά τη δική μου δουλειά που «τρέχω» μέχρι σήμερα. Με την ομάδα μου σήμερα συλλέγουμε, αναπαλαιώνουμε και μεταπουλάμε κλασικά αυτοκίνητα, εκδίδουμε βιβλία και παράγουμε ταινίες. Γενικά κάνουμε οτιδήποτε απορρέει από το πάθος και την αγάπη μας για το κλασικό αυτοκίνητο.
Διάβαζα ότι όταν ήσασταν παιδί, σας καθόρισε πολύ και η ταινία Ληστεία αλά ιταλικά (Italian Job).
Πράγματι! Πήγαινα σ’ ένα μικρό σχολείο στην Ελβετία και κάθε Σαββατοκύριακο μαζευόμασταν με τους συμμαθητές μου για να δούμε μια παλιά ταινία. Μία από αυτές ήταν και το Italian Job. Η ταινία αρχίζει με μια διαδρομή στις Ιταλικές Άλπεις, και συγκεκριμένα στον δρόμο Great St. Bernard Pass. Γνώριζα καλά αυτόν τον δρόμο, γιατί συνηθίζαμε να τον διασχίζουμε με τον πατέρα μου στη θέση του οδηγού όταν ήμουν μικρότερος. Η διαφορά ήταν ότι εμείς δεν είχαμε αυτό το εντυπωσιακό, συγκλονιστικό πορτοκαλί αυτοκίνητο της ταινίας, που αργότερα έμαθα ότι λεγόταν Lamborghini Miura! Ήταν ό,τι ομορφότερο είχα δει μέχρι τότε στη ζωή μου. Τα χρόνια πέρασαν και πήρα το πρώτο μου αυτοκίνητο, μια Alfa Romeo Spider, με το οποίο έκανα την ίδια διαδρομή, από την Ιταλία στην Ελβετία, ακούγοντας σε κασέτα το μουσικό θέμα της ταινίας. Το να δω από κοντά, πόσω μάλλον να αποκτήσω, μια Lamborghini Miura παρέμενε το όνειρο της ζωής μου. Δούλευα σ’ εκείνο το showroom στο Λονδίνο, όταν τελικά έφτασε μια λευκή Miura και ο συνάδελφός μου, γνωρίζοντας τον ευσεβή μου πόθο, μου είπε: «Σάιμον, θέλεις να οδηγήσεις εσύ αυτή τη Lamborghini για να την παραδώσεις στον αγοραστή;». Όπως καταλαβαίνεις, έχασα αρκετές φορές τον δρόμο μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου! Πέρασαν οκτώ χρόνια ώσπου μπόρεσα να αποκτήσω τη δική μου Miura. Να σου πω ότι τον ίδιο ενθουσιασμό για το συγκεκριμένο αυτοκίνητο μοιράζονται και οι περισσότεροι συνεργάτες μου, ίσως αυτό είναι που μας συνδέει… Έχουμε μάλιστα ονομάσει την ομάδα μας «Miura Whisperers»!
Σκηνή από την ταινία Italian Job, που τον έκανε να ερωτευτεί για πάντα την πορτοκαλί Lamborghini Miura.
Τι ιδιαίτερο έχει αυτό το μοντέλο; Πέραν του παιδικού βιώματος που σας συνδέει.
Αποτελεί ένα παράθυρο στην πιο λαμπερή στιγμή της Ιταλίας. Μιλάμε για τη χρονική περίοδο που η ιταλική μόδα και μουσική, το ιταλικό σινεμά και ο ιταλικός τρόπος ζωής γίνονται γνωστά και δημοφιλή παγκοσμίως. Η Lamborghini ήταν τότε μια νεοσύστατη εταιρεία που τόλμησε. Μια νέα ομάδα, πολύ πιο άπειρη από αυτήν της Ferrari, δημιούργησε ένα super car, το οποίο έφερε την επανάσταση στον τρόπο που αντιλαμβανόταν ο κόσμος τα αυτοκίνητα. Η Lamborghini Miura ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που δεν φτιάχτηκε μόνο για πρακτικούς λόγους, αλλά κυρίως για να είναι επιδεικτικά όμορφο και να αποτελεί statement.
Μπορείτε να μου αναφέρετε κάποιες αναπαλαιώσεις κλασικών αυτοκινήτων που έχετε αναλάβει και τις θεωρείτε εμβληματικές;
Ένα αυτοκίνητο του οποίου η αναπαλαίωση αποτέλεσε πρόκληση και ταυτόχρονα μου έδωσε τη μεγαλύτερη ικανοποίηση της καριέρας μου, ήταν η Ferrari 365 P του Τζιάνι Ανιέλι. Ήταν ένα αυτοκίνητο που κατασκευάστηκε το 1966 ειδικά για τον Ανιέλι. Η ιδιαιτερότητά του ήταν ότι η θέση του οδηγού βρισκόταν στη μέση και των συνοδηγών στα αριστερά και στα δεξιά του. Δεν είχε ξαναγίνει ποτέ αυτό στο παρελθόν – σκεφτείτε ότι την ιδέα της Φόρμουλα 1 η McLaren την παρουσίασε 25 χρόνια μετά. Η Pininfarina [σ.σ.: ιταλική εταιρεία σχεδιασμού αυτοκινήτων] σχεδίασε λοιπόν αυτό το μοναδικό αυτοκίνητο πάνω σ’ ένα σασί της Ferrari που προσομοίαζε σε αγωνιστικό. Από μακριά έμοιαζε με Ferrari Dino, αλλά πλησιάζοντας έβλεπες τη θέση στο μέσο του αυτοκινήτου και αιφνιδιαζόσουν. Το αυτοκίνητο μεταπωλήθηκε μέσα στα χρόνια κι εμείς το βρήκαμε το 2018 στο Νιου Τζέρσεϊ. Φαινόταν καλοδιατηρημένο και πάντα εντυπωσιακό, αλλά ανοίγοντάς το είδαμε ότι είχε πολλές φθορές. Το μεταφέραμε στη Μόντενα, επικοινωνήσαμε με τον –σήμερα 85 ετών– Λεονάρντο Φιοραβάντι, τον θρυλικό μηχανικό της Pininfarina, που ήταν στην ομάδα της αρχικής κατασκευής του οχήματος, και πέντε χρόνια μετά ολοκληρώσαμε την αναπαλαίωση. Έπρεπε μέσα από μια δύσκολη και χρονοβόρα έρευνα να βρούμε τον τρόπο που αρχικά κατασκευάστηκε το αυτοκίνητο, ώστε να λύσουμε την εξίσωση της ανακατασκευής του.
Ένα άλλο αυτοκίνητο, με λιγότερο «εξωτική» ιστορία, του οποίου όμως η αποκατάσταση αποτέλεσε πρόκληση για μας, ήταν μια Lamborghini Countach. Το αυτοκίνητο αυτό ανήκε στον θείο του ανθρώπου που μας το έφερε. Το είχε αναζητήσει ανά τον κόσμο για να το βρει και τελικά βρέθηκε σμπαραλιασμένο μέσα σ’ ένα κοντέινερ, σε ακινησία για 35 χρόνια. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο έπρεπε να κατασκευαστεί από την αρχή και να τελειοποιηθεί, έπρεπε να «αναστηθεί». Μας πήρε τριάμισι χρόνια και μπορώ να πω ότι η ικανοποίηση που πήραμε όταν το είδαμε να κυκλοφορεί ξανά, πιο όμορφο από ποτέ, άξιζε απολύτως τον κόπο και τον χρόνο.
Αλήθεια, πώς βρίσκετε ένα παλιό ανταλλακτικό για την αναπαλαίωση ενός αυτοκινήτου που δεν παράγεται πια;
Υπάρχουν κάποιες εταιρείες που παράγουν ακόμη εξαρτήματα για τα παλιά τους μοντέλα. Η Mercedes είναι η καλύτερη σε αυτό. Όσο για τα υπόλοιπα, σε κάποιες περιπτώσεις τα παραγγέλνουμε από συγκεκριμένες εταιρείες που κατασκευάζουν ανταλλακτικά, σε κάποιες άλλες τα βρίσκουμε από συλλέκτες μετά από έρευνα. Σε γενικές γραμμές τα μηχανολογικά εξαρτήματα συνήθως τα βρίσκουμε, ενώ τα διακοσμητικά τα ανακατασκευάζουμε.
Τα κλασικά αυτοκίνητα είναι ένα ακριβό σπορ;
Αρχικά δεν χρειάζεται να αποκτήσεις ένα ακριβό κλασικό αυτοκίνητο για να γίνει το χόμπι σου. Διοργανώνονται σε όλα τα μέρη του κόσμου ράλι, συναντήσεις, events, στα οποία μπορείς να συμμετέχεις απλώς για να δεις αυτοκίνητα και να γνωρίσεις κόσμο – το κοινωνικό κομμάτι είναι για πολλούς βασικό κίνητρο. Άλλωστε, αν δεν περιηγηθείς λίγο στον κόσμο των κλασικών, πώς θα καταλάβεις ποιο κλασικό σού ταιριάζει; Αν δεν ακούσεις τη μηχανή του, αν δεν αγγίξεις τις καμπύλες του, αν δεν αντιληφθείς την οδηγική του συμπεριφορά, δεν ξέρεις ποιο είναι το δικό σου κλασικό, αγοράζεις επενδυτικά ή για λόγους πρεστίζ. Επίσης να πω ότι δεν είναι όλα τα κλασικά αυτοκίνητα ακριβά. Τα «ταπεινά» κλασικά μπορούν να προσφέρουν την ίδια και μεγαλύτερη απόλαυση. Το πρώτο μου κλασικό ήταν μια Alfa Romeo Spider, που μου είχε κοστίσει λίγες χιλιάδες ευρώ και η χαρά που μου είχε προσφέρει δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο αυτοκίνητο που απέκτησα στη συνέχεια. Δεν χρειάζεσαι ένα ακριβό αυτοκίνητο για να δημιουργήσεις αναμνήσεις. Στον κόσμο των κλασικών χρειάζεται μόνο να σου αρέσει η περιπέτεια και να έχεις υπομονή.
Πόσα αυτοκίνητα έχετε στην προσωπική σας συλλογή και ποιο είναι το αγαπημένο σας;
Δεν ξέρω πόσα ακριβώς έχω, αλλά δεν είναι πολύ μεγάλο το νούμερο. Στα αγαπημένα μου συμπεριλαμβάνω την πρώτη μου Lamborghini Miura, την οποία απέκτησα πριν από 25 χρόνια περίπου και οι δυο μας έχουμε γυρίσει τον κόσμο, από την Καλιφόρνια και το Κουβέιτ μέχρι την Ισπανία και το Μαρόκο. Όπως και μια Porsche Carrera του 1973, το αυτοκίνητο του μπαμπά μου, με το οποίο με πήγαινε στο σχολείο. Και θα πω και την Bugatti, επίσης του πατέρα μου, την οποία είχε πουλήσει πολύ πριν γεννηθώ εγώ, αλλά την αναζήτησα για να τη φτιάξω – μάλιστα έχουμε κάνει μια ταινία για την ανακατασκευή της.
Με τι αυτοκίνητο κυκλοφορείτε στην καθημερινότητά σας;
Με μια BMW M5. Είμαι φίλος με την ομάδα της BMW, γιατί διοργανώνει στην Ιταλία τo ετήσιο event κλασικών αυτοκινήτων. Πριν από χρόνια μού είπαν: «Σάιμον, για τις καθημερινές διαδρομές σου θέλουμε να σου δώσουμε μια BMW!». Δεν αρνήθηκα, ήταν καλή η προσφορά τους! Άλλωστε, στην καθημερινή ζωή τα καινούργια αυτοκίνητα βολεύουν περισσότερο. Αν και στην Αγγλία, στην οποία μένω αρκετές εβδομάδες τον χρόνο λόγω της δουλειάς μου, το αυτοκίνητο με το οποίο κυκλοφορώ είναι μια Rolls Royce του 1967…
Έχετε μια ευρύτερη δραστηριότητα, πέρα από το εμπόριο, που περιλαμβάνει εκδόσεις, συγγραφή, παραγωγή ταινιών κ.ά. Είναι στο πλαίσιο κάποιας αποστολής;
Το σημαντικό για μένα δεν είναι πια η πώληση, χωρίς να μειώνω την αξία τού να «τρέχεις» μια επιτυχημένη επιχείρηση. Αυτό που θέλω είναι να δείξω στον κόσμο ότι τα κλασικά αυτοκίνητα δεν είναι απλώς ακριβά αντικείμενα, είναι ένα χόμπι που φέρνει κοντά τους ανθρώπους με πολλούς τρόπους και μια υπέροχη αφορμή για να διηγηθείς μοναδικές ιστορίες, όπως αυτήν του Ιταλού σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσελίνι και της Ferrari του, την οποία κάναμε και ταινία. Ο σκοπός μου είναι να συντηρήσουμε στον χρόνο αντικείμενα και ιστορίες που έχουν ανεκτίμητη αξία.
Συνδέονται τα κλασικά αυτοκίνητα με τον bon viveur τύπο άνδρα; Επιβεβαιώνετε το κλισέ της σύνδεσης με την καλή ζωή, τα ταξίδια, τις ωραίες γυναίκες, τα πούρα και τα μπλέιζερ;
Σε πολλά events κλασικών αυτοκινήτων που πηγαίνω, οι ιδιοκτήτες τους πράγματι κρατούν ένα ποτήρι ουίσκι και ένα πούρο και φοράνε μπλέιζερ και καπέλα Παναμά, αλλά δεν είναι ο κανόνας. Υπάρχει μια νέα γενιά που παίρνει τα ηνία σιγά σιγά και προτιμά τα τζιν και τα καπέλα τζόκεϊ και δεν καπνίζει ούτε πίνει.
Σε ποιο μέρος στον κόσμο έχετε δει τα πιο όμορφα αυτοκίνητα να περνούν στον δρόμο;
Στην Αγγλία θα πω, γιατί οδηγούν ακόμη στην καθημερινότητά τους σπάνια, παλιά αυτοκίνητα με τον πλέον φυσικό τρόπο. Νιώθεις σαν να έχει παγώσει ο χρόνος… Άλλωστε οι Άγγλοι επινόησαν τον όρο «εκκεντρικότητα» για τα αυτοκίνητα και οι ίδιοι είναι και οι πρώτοι συλλέκτες παλιών αυτοκινήτων. Οι Άγγλοι πρώτοι μας έδειξαν ότι τα παλιά αυτοκίνητα είναι αντικείμενο συλλογής και χόμπι.
Έχετε άλλα χόμπι εκτός από τα αυτοκίνητα;
Παλιές ταινίες Τζέιμς Μποντ, σκι και καλό φαγητό. Όχι απαραίτητα ακριβό φαγητό, αλλά καλό. Γι’ αυτό πηγαίνω τόσο συχνά στην Ιταλία.
Είναι αλήθεια ότι ο πατέρας σας είχε το παράπονο ότι ξόδεψε μια περιουσία για τη μόρφωσή σας, για να σας δει να καταλήγετε έμπορος αυτοκινήτων;
(Γέλια) Μου το «χτυπούσε» συχνά ότι ξόδεψε χρήματα για την εκπαίδευσή μου, αλλά δεν παραπονέθηκε ποτέ έντονα. Άλλωστε, όσο ήταν ακόμη εν ζωή, η δουλειά μου ήταν κυρίως οι δημοπρασίες, που στα μάτια του ίσως ήταν πιο αξιοσέβαστη ενασχόληση! Νομίζω όμως ότι θα χαιρόταν αν είχε προλάβει να δει ότι η δική του αγάπη για τα αυτοκίνητα ήταν που χάραξε την επαγγελματική μου πορεία. Και μάλλον λυπάμαι που δεν πρόλαβε να δει να επιστρέφουν στην οικογένεια τα περισσότερα αυτοκίνητα που πέρασαν από τα χέρια του…
Για τους λάτρεις του κλασικού αυτοκινήτου, είστε σταρ. Το απολαμβάνετε;
Θα πω ψέματα αν δεν παραδεχτώ ότι μου προσφέρει μια ικανοποίηση αυτή η αναγνώριση. Ειδικά αν σκεφτείς ότι είμαι κάποιος που δεν έχει τελειώσει καν το πανεπιστήμιο και για καιρό πίστευε ότι θα μείνει για πάντα άνεργος…
