Θα μπορούσε να είναι η κολλητή σου ή η αδερφή σου ή η συνταξιδιώτισσά σου – ιδανικά για τα Κύθηρα, που είναι το νησί της. Είναι γλυκιά, ευγενική, πρόθυμη, αστεία, ευαίσθητη και, σε πείσμα των περίεργων καιρών, ένιωσα τυχερή που συνάντησα αυτό το φωτεινό πλάσμα. Η αφορμή ήταν η παράσταση Μούρη γεμάτη μούρα, την οποία η Αθηνά σκηνοθετεί στο θέατρο Σταθμός. Το ένα τρίτο της ζωής της το έχει περάσει στο εξωτερικό, σε Αγγλία και Αμερική, σπουδάζοντας (ιστορία κινηματογράφου), ξανασπουδάζοντας (υποκριτική), σπουδάζοντας περισσότερο (σκηνοθεσία) και δουλεύοντας.
Έχω την ειλικρινή απορία αν τελικά οι σπουδές παίζουν σημαντικό ρόλο για την πορεία ενός καλλιτέχνη.
Έχει να κάνει με το πόσο συνειδητά γίνονται. Μπορεί ένας νέος άνθρωπος να βρεθεί σε μια θεωρητικά καλή σχολή, αλλά ακόμη να μην είναι σε θέση να βουτήξει σ’ αυτά που του προσφέρονται. Προσωπικά, έκανα το μεταπτυχιακό μου στη σκηνοθεσία στα 29 και από τα τρία πτυχία μου ήταν αυτό που βοήθησε στην εξέλιξή μου.
Πώς ήταν η επαγγελματική εμπειρία στο θέατρο σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη;
Από τη μια είναι άβυσσος, από την άλλη, αν πιαστείς από κάπου και οργανωθείς, τα πράγματα είναι πιο δομημένα. Οι οντισιόν είναι πιο ανοιχτές και πολύ πιο συχνές.
Διδάσκεις θέατρο σε ιδιωτικό σχολείο. Σου αρέσει;
Ναι, με ενδιαφέρει πολύ η εμπειρία που αποκομίζω από τα παιδιά και τους εφήβους και με ευχαριστεί βαθιά η δουλειά του εκπαιδευτικού. Μεγαλώνοντας, μεγαλώνει και η καχυποψία μας, ενώ τα παιδιά σχολικής ηλικίας παραμένουν διαθέσιμα και αφοσιωμένα όταν τους ξυπνήσεις κάτι που θέλουν να κάνουν. Έχω τη μοναδική εμπειρία να δουλεύω με μια ομάδα ανθρώπων που δίνεται με όλο της το είναι.
Και η παράσταση που σκηνοθετείς αφορά τους εφήβους.
Έτσι είναι. Διάβασα πρώτη φορά το Μούρη γεμάτη μούρα (Blackberry Trout Face, όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος του έργου) δουλεύοντας στο Unicorn στο Λονδίνο, ένα θέατρο που έχει γράψει ιστορία στο παιδικό και το εφηβικό θέατρο. Εκεί κατάλαβα πως τα έργα με χαρακτήρες εφήβους δεν αφορούν μόνο τους εφήβους. Σύντομα έκανα και το πρώτο δικό μου ανέβασμα του έργου στο Λονδίνο.
Τι παράξενος τίτλος!
Τον βρίσκω γοητευτικό και αστείο, ακριβώς γιατί μέχρι να διαβάσεις το έργο δεν έχεις ιδέα περί τίνος πρόκειται.
Eσένα με ποιόν τρόπο σε αγγίζει το συγκεκριμένο έργο;
Πριν από χρόνια συμμετείχα ως ηθοποιός στο πρόγραμμα του Εθνικού «Θέατρο κατ’ Οίκων». Το πρόγραμμα αυτό προσέγγιζε ανθρώπους οι οποίοι λόγω ανωτέρας βίας δεν μπορούν να πάνε στο θέατρο -είτε για λόγους υγείας, είτε για κοινωνικούς λόγους, όπως π.χ. η ένταξή τους σε ένα θεραπευτικό πρόγραμμα απεξάρτησης ή ο εγκλεισμός σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα. Συνειδητοποιώ σήμερα πως συμμετέχοντας σε αυτή την δράση γνώρισα νοερά τους χαρακτήρες του έργου του Laurence Wilson που ανήκουν σε μια περιθωριοποιημένη κοινωνικά ομάδα. Στο έργο μας οι άνθρωποι αυτοί έχουν την ευκαιρία να πούνε την ιστορία από τη δική τους οπτική. Μια οπτική που ενδεχομένως να μην έχουμε αναλογιστεί ποτέ. Και πραγματικά με αγγίζει η δύναμη που βρίσκουν τα παιδιά στη δυσκολία να επαναπροσδιορίζονται, να ενηλικιώνονται και να προχωράνε.
Η παράσταση ανεβαίνει Δευτερότριτα. Τις υπόλοιπες μέρες τι κάνεις;
Βόλτες. Νομίζω πως μένω στην ωραιότερη γειτονιά της Αθήνας, στο Μετς. Συχνά περπατάω τη Μάρκου Μουσούρου και χαζεύω ξανά και ξανά τα όμορφα νεοκλασικά της με τα καταπράσινα μπαλκόνια και τις αυλές. Στρίβω στον πεζόδρομο της Νικηφόρου Θεοτόκη και χάνομαι σε αυτό το δρομάκι, χρονοκάψουλα άλλης εποχής. Καταλήγω πάντα στο φιλόξενο και οικείο Οdeon. Αν και γενικά αφήνω με τεράστια ευκολία πίσω μου την πόλη.
Για να πας πού;
Είμαι άνθρωπος του καλοκαιριού. Συνηθίζω να επιστρέφω στα Κύθηρα, αυτό το τόσο ποικιλόμορφο νησί που δεν έχει χαλάσει, έχει κρατήσει την απλότητά του και δεν προσελκύει εύκολο τουρισμό. Εύχομαι να πίνω κρασί και να τρώω κεφτεδάκια στο Καφενείο του Χαλικόκου για πολλά χρόνια ακόμα.
Υπάρχει κάποιος χώρος τέχνης στον οποίο επιστρέφεις πάντα για λίγη έμπνευση;
Μου αρέσουν πολύ τα μουσεία και ειδικά τα μουσεία τέχνης. Όταν είμαι στο εξωτερικό, ξημεροβραδιάζομαι εκεί. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στο MοMA στη Νέα Υόρκη. Όταν έπειτα από μια πολύωρη περιήγηση έφτασα στον πέμπτο όροφο, μου κόπηκαν τα πόδια. Ο Ανρί Ρουσό και οι ζούγκλες του, παραδίπλα ο Ματίς με τον χορό του και πιο κάτω ο Μαγκρίτ με τους ιντριγκαδόρικους εραστές του. Ένας ολόκληρος κόσμος…
Η παράσταση Μούρη γεμάτη μούρα ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00, στο θέατρο Σταθμός, έως και τις 17 Οκτωβρίου.
