Ακόμα και στα νιάτα του, ως φρόντμαν των Monovine, o Στράτος Κύρης κοιτούσε με αυτοπεποίθηση την κιθάρα του. Θυμάμαι ωραία live σε χώρους όπως το Bios, το Bad Tooth και το An club, με ροκ ένταση, πολύ ιδρώτα και αρκετές (κουραστικές προς το τέλος) συγκρίσεις με τους Nirvana. Στο νέο του όχημα, τους 33 Lovers, o ταλαντούχος μουσικός κατεβάζει ταχύτητες, μαλακώνει, εμπνέεται από το ροκ του 1967 και βγαίνει από έναν έρωτα, για να μπει λίγο πιο βαθιά στην καρδιά μας. Μιλάμε για τον δίσκο Ghost Flower, που μόλις κυκλοφόρησε από την Inner-Ear και συζητιέται ήδη σε μικρούς πυρήνες, σαν μια ευχάριστη έκπληξη. «Η αφετηρία ήταν ένας έρωτας που υποτίθεται ότι δεν είχε ευτυχή εξέλιξη», μου αποκαλύπτει ο Στράτος. «Και λέω “υποτίθεται”, γιατί εκ των υστέρων σκέφτομαι ότι πυροδότησε μια σειρά τραγουδιών τα οποία δεν θα είχαν γραφτεί χωρίς αυτόν».
Δίπλα στις ’60s αναφορές, διακρίνονται επιρροές από Blonde Redhead, Air, Μagnetic Fields και τραγουδοποιούς μιας ρομαντικής (και άλλο τόσο σπαραξικάρδιας) αλήθειας, όπως ο Έλιοτ Σμιθ και ο Ντάνιελ Τζόνστον. Κυριαρχεί η απλότητα και μια γλυκόπικρη αίσθηση. Τόσο στις συνθέσεις όσο και στις ερμηνείες και τους στίχους. Τίποτα βέβαια δεν θα ήταν ίδιο χωρίς τον Βασίλη Νισσόπουλο, που επιμελήθηκε τον άψογο ήχο του άλμπουμ και τις βίντατζ ενορχηστρώσεις. Ακούστε π.χ. το Trippin’, που περνάει από την τρυφερή πλευρά των Velvet Underground, δανείζεται το υπνωτικό μέλοτρον του Strawberry fields forever και φτάνει ως το σήμερα, για να καθρεφτίσει τα ρομαντικά ειδύλλια των ’20s. Είναι ένα σπάνιας ομορφιάς τραγούδι, σε έναν σπάνιας ομορφιάς δίσκο, ζαλισμένο από το ταξίδι, χαζό από έρωτα.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Pink Floyd − A saucerful of secrets (1968)
Με αφορμή το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τον Σιντ Μπάρετ που είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας (Have you got it yet?), ακούμε ξανά το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησε με τους Pink Floyd. Η συνεισφορά του περιορίστηκε στο κομμάτι Jugband blues, που όμως είναι το highlight του δίσκου, δίνοντας περισσότερες απαντήσεις από όσες μπορούσε να δώσει ο ίδιος.
