Στην Αποστόλου Παύλου, στο ύψος των καφετεριών που υπόσχονταν θέα στην Ακρόπολη κάτω από πελώριες ομπρέλες, φαινόταν ότι έξω από το θερινό σινεμά υπήρχε κοσμοσυρροή. Πλησιάζοντας, ήταν απλώς οι θεατές που έβγαιναν από το «Θησείον». Τα μάτια κάποιων ήταν υγρά και κάποιων άλλων κατακόκκινα από τα δάκρυα. Τα χέρια ενός άντρα ανεβοκατέβαιναν απαλά στο ύψος του μπράτσου μιας κοπέλας, παρόλο που και οι δυο τους φαίνονταν ότι ήθελαν να αλληλοπαρηγορηθούν κάπως.
Μέρες πριν, όταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σελίν Σονγκ, «Περασμένες Ζωές», άνοιξε την αυλαία στις Νύχτες Πρεμιέρας, το feed του λογαριασμού μου στο Facebook γέμισε με αποθεωτικά σχόλια τύπου: «ΤΙ ΤΑΙΝΙΑΡΑ ΕΙΔΑΜΕ», «Πάρτε χαρτομάντηλα μαζί σας, θα τα χρειαστείτε», «Αν τη δείτε, θα την έχετε για πάντα στην καρδιά σας», «Παίζει να πάρει το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας». Εντάξει, το Facebook αποτελεί ένα είδος echo chamber, δηλαδή εμφανίζονται ποστ και απόψεις ανθρώπων με τους οποίους -κατά βάση- συμφωνούμε, και κάπως έτσι αλλοιώνεται η εικόνα της αντικειμενικής πραγματικότητας. Στις ταινίες, όμως, λίγα πράγματα μπορούν να πάνε λάθος, ειδικά όταν η συντριπτική πλειονότητα συμφωνεί σε ένα πράγμα: στην τρυφερότητα που αποπνέει ένα φιλμ.
Μια παρέα γιορτάζει τα γενέθλιa ενός φίλου ο οποίος γίνεται είκοσι έξι, ζευγάρια παίρνουν μαξιλαράκια και κάθονται διάσπαρτα στις κόκκινες πλαστικές καρέκλες, ενώ για όποιον/α ζητήσει εισιτήριο για ένα άτομο, ο άντρας στο ταμείο θα ρωτήσει «ένα;». Για σιγουριά το ρωτάει, δεν κρίνει. Αν και, μετά το τέλος της ταινίας, ίσως λίγη παρέα θα ήταν χρήσιμη για να χωνευτεί το φιλμ πιο εύκολα.
Φώτα και κουρτίνες εισόδου κλείνουν. Εμείς, που καθόμαστε απέναντι από την οθόνη, «μπαίνουμε» σε ένα μπαρ κάπου στη Νέα Υόρκη και «καθόμαστε» απέναντι από τρία άτομα. Ενας Ασιάτης μιλάει με χαμόγελο με μια Ασιάτισσα και δίπλα τους ένας Αμερικάνος τούς ρίχνει κλεφτές ματιές πίνοντας ένα ποτό. Τους ξέρει, φαίνεται αυτό, αλλά τι ρόλο έχει σε αυτή τη σχέση; Ενα ζευγάρι αφηγητών ρωτάει δυνατά όλα όσα σκεφτόμαστε. Οι Ασιάτες είναι ανδρόγυνο και ο Αμερικανός ένας φίλος; Ή μήπως ο Αμερικανός και η Ασιάτισσα είναι ζευγάρι, αλλά ο πρώτος κρατάει το φανάρι; Υπήρχε ένα παρελθόν μεταξύ των δύο συμπατριωτών και δεν μπορεί να αντιδράσει αλλιώς, ή συμβαίνει κάτι άλλο; Η Ασιάτισσα μάς «κοιτάει» και πηγαίνουμε είκοσι τέσσερα χρόνια πίσω, στη Σεούλ.
Οι «Περασμένες Ζωές» ακολουθούν την εξέλιξη της σχέσης της Να Γιανγκ (η Γκρέτα Λι του «Russian Doll») και του Χε Σανγκ (ο Τέο Γιου του ρωσικού μιούζικαλ «Καλοκαίρι» του Κίρλι Σερεμπρενίκαφ). Οι δύο παιδικοί φίλοι παίρνουν τον ίδιο δρόμο για το σχολείο και κάθονται δίπλα-δίπλα. Οι μητέρες τους αντιλαμβάνονται τη σύνδεση και τη χημεία τους, αλλά σύντομα η οικογένεια της Να Γιανγκ θα μετακομίσει στον Καναδά. Οι δύο φίλοι θα χαθούν, η Να Γιανγκ θα γίνει η Νόρα, στο πλαίσιο της ομογενοποίησης που επιβάλλουν οι κοινωνίες της Βόρειας Αμερικής, και ο Χε Σανγκ θα τη βρει, παραδόξως, ύστερα από δώδεκα χρόνια.
Κάθε συνάντησή τους, είτε μέσα από το Skype και τα «κολλήματά» του λόγω κακής σύνδεσης είτε διά ζώσης, συνοδεύεται από ανεπιτήδευτα χαμόγελα. Συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά, επειδή δεν χρειάζεται να οδηγήσουν κιόλας. Μικρές λέξεις που περικλείουν μέσα τους ζεστασιά, όμοια με τα δάχτυλα που περνάμε ανάμεσα σε αυτά του ανθρώπου που αγαπάμε. Σιωπές άβολες και επιβεβλημένες που αναγκάζουν τους θεατές να καταλάβουν πολλά περισσότερα για τον εσωτερικό κόσμο τους και τη θεατρική διάπλασή τους από τη σκηνοθέτιδα. Λαχτάρα για συνάντηση, άγχος για τη μετατόπιση και τη μετανάστευση, αγωνία για κάθε νέο ξεκίνημα, νοσταλγία για τις αναμνήσεις που έχουμε από τους ανθρώπους. Γι’ αυτές τις αναμνήσεις που πάντα προσπαθούμε να τις επαναφέρουμε και να τις αναπαραστήσουμε στο τώρα, χωρίς να μας ενδιαφέρει αν η πραγματικότητα συμφωνεί μαζί μας. Σίγουρα, δεν θα καταφέρουμε να την αντικρίσουμε με τα μάτια του ατόμου που αγαπάμε, αλλά δεν πειράζει.
Στις πρώτες σκηνές της ταινίας, εκεί όπου οι δύο μαμάδες των πρωταγωνιστών παρατηρούν τα παιδιά τους να παίζουν, η μητέρα του Χε – Σανγκ ρωτάει τη μητέρα της Να Γιανγκ για τον φόβο όλων αυτών που θα χάσουν καθώς μεταναστεύουν στον Καναδά. Εκείνη απαντά: «Είναι αλήθεια. Αν φύγεις χάνεις πράγματα, αλλά κερδίζεις άλλα». Θυμηθείτε αυτή τη φράση καθώς η ταινία θα φτάνει στο τέλος της και θα βγάζετε τα χαρτομάντηλα από την τσέπη του παντελονιού σας.
Μικρό μούδιασμα. Δεν ξέρω αν είναι από το κρύο που διαπερνά το λεπτό ύφασμα του πουκαμίσου – ζακέτας ή από όσα (δεν) ειπώθηκαν, αλλά μπήκαν βαθιά σε δέρμα, καρδιά, μυαλό.
