Ένα φθινοπωρινό πρωινό Σαββάτου, έξω από το Ίδρυμα Β&Ε Γουλανδρή στην οδό Ερατοσθένους, τα παιδικά καρότσια είναι περισσότερα από τα περιστέρια. Πριν μπούμε στον χώρο του Ιδρύματος, για τη δράση «Ώρα για Μουσική», που διοργανώνεται για παιδιά από 8 μηνών μέχρι 2 ετών κάθε Σάββατο πρωί (σ.σ: χρειάζεται προκράτηση θέσεων), σε συνεργασία με την ορχήστρα εγχόρδων De Profundis, κουβεντιάζω με τους γονείς ενώ πίνουμε έναν ζεστό καπουτσίνο.
Ο Γιώργος και η Μαρίνα δεν έχουν ξανακάνει τέτοια έξοδο με τον ενός έτους γιο τους. Δεν υπάρχει άλλωστε πληθώρα δράσεων για τόσο μικρά παιδιά. Επιπλέον, έχοντας παρακολουθήσει το «Όπερα από Κούνια» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ένα εργαστήρι μουσικής αφύπνισης για μωρά, καθώς και το Underwater, ένα θεατρικό για βρέφη, μπορώ να πω ότι θέλει μια ιδιαίτερη μαεστρία για να καταφέρεις να κερδίσεις την προσοχή αυτού του μικρού αλλά άκρως απαιτητικού κοινού.
Όταν τελικά μπαίνουμε στο Ίδρυμα και κατευθυνόμαστε στον πρώτο όροφο, ο Νικόλας, ο σχεδόν δύο ετών γιος μου έχει βαρεθεί: μεταξύ της μισάωρης διαδρομής με το αυτοκίνητο, της αναμονής στο φουαγιέ και των συνεχών παρατηρήσεων από πλευράς μου στην μπουτίκ του μουσείου, φοβάμαι ότι δε θα απολαύσει τη δράση· και ότι θα εμποδίσει και τα άλλα παιδάκια να τη χαρούν.
Πόσο έξω πέφτω! Καθόμαστε σε έναν κύκλο, κάθε γονιός αγκαλιά με το παιδί του, και ανάμεσα στα μαξιλαράκια μια κοπέλα, η μουσικοπαιδαγωγός Μυρτώ, κρατάει ένα ζωάκι στα χέρια της και δείχνει στους μικρούς θεατές πώς να το ξυπνήσουν. Ένα τραγούδι αργότερα για να γνωριστούμε όλοι καλύτερα, και πέρασμα σε Μπαχ. Πίσω από τα μαξιλάρια βρίσκονται δύο μουσικοί, η Ελένη και ο Γιώργος, που κρατούν μια βιόλα και ένα κοντραμπάσο, όπως μας εξηγούν.
Αρχικά δείχνουν τους ήχους στα παιδιά, και ως εκ θαύματος, εκείνα παρακολουθούν σαν υπνωτισμένα. Γυρίζω το κεφάλι μου στον χώρο: δεν πέφτει καρφίτσα. Όλα τα στρογγυλά κεφαλάκια κοιτάζουν τους μουσικούς με μάτια ορθάνοιχτα, περίεργα για την περφόρμανς που λαμβάνει χώρα μπροστά τους. Όπως θα μου πει η Μυρτώ μετά, όλο αυτό είναι ένα στοίχημα: «Ακόμη και για πολλούς ενήλικες δεν είναι προσιτή η μουσική του Μπαχ».
Τα παιδάκια όμως χτυπούν παλαμάκια και έχουν παραδοθεί στη μουσική. Φταίει, βέβαια, και η μυσταγωγική ατμόσφαιρα που επικρατεί στον χώρο. Περιτριγυρισμένοι από πίνακες ζωγραφικής, με χαμηλό φωτισμό, έχουμε μπει σε έναν άλλο κόσμο. Κάτι που αντιλαμβανόμαστε όχι μόνο εμείς αλλά και τα παιδιά μας.
Δίνονται τούλινες κορδέλες στους νεαρούς θεατές. Ο Νικόλας τη βάζει στο στόμα του· εξάλλου τα πάντα είναι γεύση σ’αυτή τη φάση. Νιώθω μια ελαφριά αναστάτωση όταν περιτριγυρίζομαι από αυτά τα μικρά πλάσματα που δεν έχουν ντροπές και δεν μπορείς να τους επιβάλλεις τίποτα: η ειλικρίνεια της αντίδρασής τους είναι απελευθερωτική.
Όταν τελειώνει η περφόρμανς, μια μαμά μού λέει πως έχει ενθουσιαστεί με το πόσο φυσικά βγήκε όλο αυτό. «Έχετε σχέση με τη μουσική;», τη ρωτάω. Γελάει, απαντώντας πως η μουσική της καριέρα έφτασε στο να μάθει το παιδικό τραγουδάκι “Οld macdonald had a farm” στο βιολί, στα 8 της.
«Πρέπει να τους προσφέρεις κάτι που να θυμίζει παιχνίδι για να κερδίσεις την προσοχή τους, δεν πρέπει να είναι παθητικό ή βαρετό», λέει η Μυρτώ, κι ο Γιώργος προσθέτει πως εντυπωσιάζεται με τον τρόπο που «συνδυάζουν συνθετικά τις τέχνες, τη μουσική και τα εικαστικά».
Το διάλειμμα ηρεμίας τελείωσε. Ο Νικόλας τρέχει σαν δαιμονισμένος μέσα στην αίθουσα. Ας επιστρέψουμε στους φρενήρεις ρυθμούς μας. Πριν φύγουμε, τον πείθω να χαιρετίσει τους μουσικούς κι εκείνος προθυμοποιείται να δώσει ένα φιλί.
