Υπάρχει μια γέφυρα στην Αγγλία που ενώνει τα τραγούδια του Μόρισεϊ με εκείνα του Ρόι Όρμπισον. Τη λένε Ρίτσαρντ Χόλεϊ. Ο 56χρονος τροβαδούρος από το Σέφιλντ δεν έγινε ποτέ σταρ, δεν έγινε icon, ωστόσο παραμένει μια ήρεμη δύναμη – αυτό που λέμε «σταθερή αξία».
Αν ακούτε ραδιόφωνο, πιθανότατα έχετε πέσει στο Tonight the streets are ours. Το The Ocean είναι επίσης γνωστό, ενώ το υπέροχο Open up your door θα μπορούσε να συνοδεύει τους τίτλους τέλους μιας συγκινητικής ταινίας. Μέρος της γοητείας αυτών των τραγουδιών, που συμπεριλαμβάνονται σε μια νέα, χορταστική best of συλλογή με τίτλο Now Then, είναι το ότι δεν αγκιστρώθηκαν από καμία μόδα, κανένα μουσικό ρεύμα.
Οταν οι Arctic Monkeys του στέρησαν άθελά τους το Mercury Music Prize, o Άλεξ Τέρνερ παρέλαβε το βραβείο με αμηχανία. «Κάποιος να καλέσει το 100», είπε. «Λήστεψαν τον Ρίτσαρντ Χόλεϊ».
Ο Χόλεϊ ξεκίνησε στα μέσα των ’90s ως κιθαρίστας των ξεχασμένων Longpigs. Υστερα μπήκε για λίγο στους Pulp. Ακούγοντας ένα πρόχειρο ντέμο του, ο Τζάρβις Κόκερ τον ενθάρρυνε να συνεχίσει.
Υπάρχει ένα συγκεκριμένο mood στα τραγούδια του Χόλεϊ: είναι ο μοναχικός θαμώνας ενός μπαρ που πίνει ουίσκι αναλογιζόμενος το παρελθόν του. Εμφανισιακά, αναβιώνει το στιλ του ροκαμπίλι. Τραγουδάει όμως σαν crooner. Η δε μουσική του είναι τόσο απαλή, που φλερτάρει με το easy listening και προσφέρεται κυρίως για νυχτερινές ακροάσεις.
Πίσω στο 2006, όταν οι Arctic Monkeys του στέρησαν άθελά τους το Mercury Music Prize, o Άλεξ Τέρνερ παρέλαβε το βραβείο με αμηχανία. «Κάποιος να καλέσει το 100», είπε. «Λήστεψαν τον Ρίτσαρντ Χόλεϊ». Στα επόμενα χρόνια, οι συντοπίτες του από το Σέφιλντ θα αποκτούσαν αναρίθμητους φαν, τους οποίους διατηρούν ακόμα. Όσο για τον Χόλεϊ, μπορεί ακόμα να απολαύσει ένα ουίσκι στο μπαρ χωρίς κανένας να τον ενοχλεί.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Boogie Belgique – Volta (2016)
Kάτι ανάλαφρο, νοσταλγικό και αισθαντικό. Κάτι ανάμεσα στο electro swing και στην τζαζ, φτιαγμένο για ένα μέινστριμ κοινό με γούστο και ανοιχτές κεραίες. Στις 03/11, η βελγική κολεκτίβα Boogie Belgique έρχεται στο Piraeus Club Academy – και εμείς ακούμε το καλύτερο άλμπουμ της, ξεκινώντας από το χιτάκι του δίσκου, Every time.
