«Κλείνω την κάμερά μου και σας αφήνω να τα πείτε με τη Σαμάρα», μου λέει η μάνατζέρ της με το που ξεκινάει το προγραμματισμένο μίτινγκ μας στο Zoom. Στην Αθήνα είναι αργά το απόγευμα, δίπλα μου έχω αφήσει το πιάτο με το βραδινό μου στη μέση. Ευτυχώς, η κάμερά μου αρνείται να λειτουργήσει. Κι έτσι, κανείς δεν με βλέπει να καταπίνω βιαστικά την τελευταία μπουκιά πριν αρθρώσω γεμάτος ενθουσιασμό ένα «Hi Samara, thank you for your music!». Στην Αμερική είναι πρωί. Η τραγουδίστρια που ο διεθνής μουσικός Τύπος συγκρίνει με τη Σάρα Βον, την Μπίλι Χόλιντεϊ και την Έλα Φιτζέραλντ μοιάζει να έχει ξυπνήσει πριν από μερικά λεπτά. Είναι μόλις 23 ετών – παίζει με τα μαλλιά της. Είναι μόλις 23 ετών – φέτος κέρδισε δύο Γκράμι: Καλύτερου/ης πρωτοεμφανιζόμενου/ης καλλιτέχνη/ιδας και καλύτερου άλμπουμ τζαζ τραγουδιού. Μιλάει και η φωνή της ακούγεται στ’ αυτιά μου λες και τραγουδάει το Can’t get out of this mood.
Πότε ανακάλυψες ότι μπορείς να τραγουδάς τόσο καλά;
Νομίζω όταν ήμουν δέκα έντεκα χρονών. Ήμουν στη χορωδία του σχολείου μου και με έβαζαν να τραγουδάω μόνη μου ή μου δίναν τα σόλο στα μιούζικαλ που ανεβάζαμε. Δεν ξέρω αν ήμουν τότε, φωνητικά, στο επίπεδο που είμαι τώρα – πιστεύω πως έχω σημειώσει πρόοδο. Ας πούμε, λοιπόν, πως τότε συνειδητοποίησα ότι η φωνή μου ξεχώριζε από των άλλων.
Τι σου άρεσε να τραγουδάς;
Αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στις ποπ επιτυχίες και τα γκόσπελ.
Δεν περιμένει κανείς, κακώς, από ένα νέο κορίτσι με καλή φωνή, το οποίο μεγαλώνει στο Μπρονξ, να στραφεί στην τζαζ και όχι στην εμπορική μουσική.
Ισχύει αλλά, πλέον, όσοι στο ξεκίνημά μου με συμβούλευαν να στραφώ προς κάποιο άλλο είδος μουσικής έρχονται και μου λένε «ουάου, τελικά είσαι καλή στην τζαζ». Επίσης, είμαι πολύ περήφανη που γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μπρονξ. Εκεί βρίσκονται οι άνθρωποί μου, η κοινότητα στην οποία ανήκω. Όπου κι αν ταξιδεύω ανά τον κόσμο, το Μπρονξ το κουβαλάω πάνω μου και αισθάνομαι ότι το εκπροσωπώ.
Έχεις κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ και είναι και τα δύο σε τζαζ ύφος. Πιστεύεις ότι αυτός είναι ο δρόμος σου ή θέλεις να δοκιμαστείς και σε άλλα είδη;
Πιθανώς να συμβεί κι αυτό, δεν θέλω να αποκλείσω την πιθανότητα να κάνω και κάτι άλλο. Παρ’ όλα αυτά είμαι σίγουρη ότι η τζαζ είναι ο δρόμος μου. Μέσω της τζαζ μπορώ να εκφράσω πλήρως τον εαυτό μου. Δεν αισθάνομαι βαλτωμένη ή ότι πρέπει να κάνω στροφή σε ένα, τάχα μου, καλύτερο είδος. Ίσα ίσα. Νιώθω ότι μου δίνει δύναμη να κάνω τη μουσική που κάνω. Οι εναλλακτικές που ανοίγονται μπροστά μου είναι ατέλειωτες. Όλοι οι τζαζ μουσικοί από τους οποίους αντλώ έμπνευση, δεν σταμάτησαν ποτέ να εμπλουτίζουν την τέχνη τους. Δεν σταμάτησαν ποτέ να δημιουργούν. Δεν σταμάτησαν ποτέ να σκέφτονται νέους τρόπους για να εκφράζονται ή για να επινοήσουν εκ νέου τον εαυτό τους, τον τρόπο που συνθέτουν, τον τρόπο που ερμηνεύουν τα τραγούδια τους ή επικοινωνούν με την μπάντα τους. Γι’ αυτό και δεν νομίζω ότι θα ξεφύγω ποτέ από αυτό το μονοπάτι.
Στο Μέγαρο, τι θα τραγουδήσεις;
Θα πω κάποια κομμάτια από το Linger Awhile και κάποια νέα τραγούδια, που δεν έχουν ηχογραφηθεί ακόμη.
Πρόσφατα κυκλοφόρησες και τη δική σου εκδοχή στο Have yourself a merry little Christmas. Θα το πεις κι αυτό;
Χμμμ, δεν είμαι τόσο σίγουρη. Αρέσουν στους Αθηναίους τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια;
Σε μένα, σίγουρα ναι. Τι γνωρίζεις για την Ελλάδα;
Όχι τόσα πολλά πράγματα όσα θα έπρεπε, έρχομαι για πρώτη φορά. Ευτυχώς, όμως, έχω στην μπάντα μου έναν τρομπετίστα, τον Τζέισον Τσάρος (Jason Charos) που είναι Ελληνοαμερικανός και έχει αρχίσει ήδη να προσπαθεί να μου διδάξει κάποιες φράσεις στα ελληνικά, αλλά και κάποια ελληνικά τραγούδια. Προς το παρόν, δεν έχω ακόμη καταφέρω να αποστηθίσω τίποτα. Επιφυλάσσομαι για εξελίξεις μέχρι τη μέρα της συναυλίας.
Πώς ένιωσες όταν φέτος έφυγες από τα Γκράμι με δύο βραβεία;
Σχεδόν μου ήρθε κεραμίδα. Μου πήρε περίπου ένα εξάμηνο να συνειδητοποιήσω το τι συνέβη. Ήμουν σοκαρισμένη μόνο και μόνο με το γεγονός ότι βρισκόμουν, για πρώτη φορά στη ζωή μου, τόσο κοντά σε διασημότητες που μέχρι τότε τις έβλεπα από την τηλεόραση. Φαντάσου, λοιπόν, τι έγινε μέσα μου όταν κέρδισα δύο βραβεία· τρελάθηκα. Μετά την απονομή πήγα στο πάρτυ της δισκογραφικής μου εταιρείας και χόρευα όλη νύχτα. Είχαν έρθει οι γονείς μου, η αδερφή μου, οι τρεις αδερφοί μου – είμαστε πέντε αδέρφια στο σύνολο – και ένας θείος μου. Χορεύαμε όλοι μαζί.
Ο μουσικός Τύπος σε παρουσιάζει ως μια νέα Έλα Φιτζέραλντ, ως μια νέα Μπίλι Χόλιντεϊ. Πώς νιώθεις που σε συγκρίνουν με τέτοιους θρύλους;
Κάποιες φορές αισθάνομαι ότι δεν το αξίζω. Μου δίνει έμπνευση, όμως, το ότι κάποιοι άνθρωποι με ακούν να τραγουδάω και με συσχετίζουν στο μυαλό τους με αυτές τις τραγουδίστριες που ακόμη τις μελετάω, ακόμη ψάχνω παλιές τους ηχογραφήσεις και με καταπλήσσει που ό,τι κι αν τραγούδησαν ακούγεται τόσο αγνό, τόσο αληθινό, τόσο μοναδικής σημασίας για εκείνες.
Τι πιστεύεις ότι τις έκανε θρύλους; Η φωνή τους και μόνο;
Πέρα από τη φωνή τους, που ήταν απίστευτη, νομίζω ότι έπαιξε μέγα ρόλο η ικανότητά τους να μπορούν να συνδεθούν με τους ανθρώπους. Υπάρχει κάτι το ιδιοφυές σε αυτό κι εκείνες μπορούν ακόμη να το κάνουν – οι ηχογραφήσεις τους είναι άχρονες. Ακούς τα τραγούδια τους τόσα χρόνια μετά και σου μεταδίδουν με κατακλυσμιαίο τρόπο ό,τι νιώθουν. Αισθάνεσαι σαν να απευθύνονται σε σένα, προσωπικά.
Εσύ προτιμάς να βρίσκεσαι στο στούντιο και να ηχογραφείς ή να τραγουδάς λάιβ;
Στο στούντιο συνήθως σκέφτομαι ότι αυτό που τραγουδάω πρέπει να ακούγεται τέλειο. Στις συναυλίες απλώς ζω τη στιγμή. Γι’ αυτό και τις προτιμάω. Χρειάζομαι την επαφή με το κοινό, η συμμετοχή του κάνει κάθε συναυλία διαφορετική, ασχέτως του αν οι άνθρωποι μου δείχνουν ότι μοιράζονται αυτό που κάνω στη σκηνή με το να μένουν τελείως σιωπηλοί – κάτι που ενίοτε με κάνει να αναρωτιέμαι αν τους αρέσει η συναυλία, μέχρι να έρθει στο τέλος το χειροκρότημα για να ξορκίσει τους φόβους μου – ή, αντίθετα, με την εξωστρέφειά τους, τραγουδώντας μαζί μου, επευφημώντας, κάνοντας φασαρία. Είναι η ενέργεια που μου μεταδίδουν. Με συγκινεί το γεγονός ότι βγήκαν από το σπίτι τους και ήρθαν για να αφιερώσουν δύο ώρες στο να με ακούσουν να τραγουδάω και μετά δεν με αφήνουν να κατέβω από τη σκηνή, θέλουν να συνεχίσω κι άλλο. Μου αρέσει να είμαι στο στούντιο, δεν λέω, αλλά σίγουρα στις συναυλίες συμβαίνει κάτι το μαγικό.
Θα μπορούσες να μου περιγράψεις το πρόγραμμα μιας «νορμάλ» μέρας σου;
Νομίζω ότι την τελευταία «νορμάλ» μέρα της ζωής μου την έζησα στο σχολείο. Έκτοτε, όλα μου έρχονται «αντικανονικά». Συνήθως, προσπαθώ να ξυπνάω νωρίς, όπου στον κόσμο κι αν βρίσκομαι. Αν μου το επιτρέπει η διαφορά στην ώρα ζώνης παίρνω τηλέφωνο τους γονείς μου για να πούμε τα δικά μας. Συζητάω με τους μουσικούς μου για τα τραγούδια που θα παίξουμε ή απλώς φτάνω σε κάποιο μέρος που δεν έχω ξαναβρεθεί και ξέρω ότι σε λίγες ώρες θα πρέπει να είμαι πάνω σε κάποια σκηνή για να τραγουδήσω. Όλα είναι πάντα στον αέρα και πάντα προσπαθώ να τα κάνω όσο πιο «νορμάλ» γίνεται.
Τώρα, πού βρίσκεσαι;
Νομίζω ότι είμαι κάπου ανάμεσα στο Λος Άντζελες και το Σακραμέντο, ίσως πιο κοντά στο Σακραμέντο. Σίγουρα είμαι στην Καλιφόρνια, πάντως, κάπου στη μέση του πουθενά.
Τι θα ήθελες να έχεις πετύχει σε πέντε, δέκα και δεκαπέντε χρόνια από τώρα;
Γενικά στο μέλλον, θα ήθελα να εξελίσσομαι ως μουσικός, με οργανικό τρόπο, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα. Στον πρώτο μου δίσκο π.χ. είπα παλιά κλασικά κομμάτια, ενώ στον δεύτερο είχα και δικούς μου στίχους σε μερικά τραγούδια. Αυτό που θα ήθελα θα ήταν να βάζω τον εαυτό μου, τη φωνή μου, ό,τι γράφω ή συνθέτω όλο και πιο πολύ μέσα στα πρότζεκτ μου. Τώρα, σε προσωπικό επίπεδο, ίσως προέχει το να πάρω δίπλωμα οδήγησης.
Υπάρχουν κάποιες συνεργασίες που θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον;
Έχω ήδη συνεργαστεί με τον Γκρέγκορι Πόρτερ και, μεταξύ άλλων, θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή στο μέλλον να δουλέψω με τη Λάλα Χάθαγουεϊ.
Ποιο είναι το όραμά σου για την τζαζ;
Θα ήθελα οι άνθρωποι να σταματήσουν να τη θεωρούν μουσειακό μουσικό είδος. Η τζαζ δεν έχει να κάνει μόνο με τη νοσταλγία ή με εποχές περασμένες. Υπάρχει μια τζαζ φλέβα που είναι ολοζώντανη. Υπάρχουν νέες τζαζ φωνές και νέοι τζαζ μουσικοί δίαυλοι που προσφέρονται για εξερεύνηση.
Η Σαμάρα Τζόι θα δώσει με την μπάντα της μία και μόνο συναυλία, την Κυριακή 5 Νοεμβρίου, στην αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Εισιτήρια από 14 έως 35 ευρώ στο Megaron.gr. Το τελευταίο άλμπουμ της, Linger Awhile κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τη Minos EMI, a Universal Music Company.
