«Αυτό το παλικάρι δεν πήρε την αναγνώριση που θα του άξιζε», διαβάζω στα σχόλια ενός παλιού τραγουδιού των The Streets. Το σχόλιο έχει χιλιάδες likes. Πίσω στο 2002, όταν το άλμπουμ Original Pirate Material φανέρωσε έναν άλλο δρόμο σε εμάς που ακούγαμε κυρίως garage rock και από ράπερ ξέραμε μόνο τον Έμινεμ, ο Μάικ Σκίνερ των The Streets έγινε φίλος μας. Η διαύγεια, ο κοινωνικός σχολιασμός, το χιούμορ και η χαρακτηριστική βρετανίλα του μετέδιδαν κάτι πολύτιμο. Από τα μέσα των ’00s και μετά, βέβαια, τον χάσαμε. Μέτρια άλμπουμ, προβλήματα υγείας, γάμοι, παιδιά, νέοι χιπ χοπ αστέρες, φυσική φθορά… Ο Σκίνερ βγήκε εκτός κεντρικής λεωφόρου. Μέχρι και τα απομνημονεύματά του έγραψε (The Story of The Streets), σε ηλικία 34 ετών!
Όμως πριν από λίγες μέρες, ο Σκίνερ επέστρεψε στους «δρόμους». Το The Darker the Shadow the Brighter the Light είναι το πρώτο «κανονικό» άλμπουμ των The Streets μετά από 13 χρόνια. Ένα δώρο για όσους είχαμε κάποτε αγαπήσει – και ίσως ένα νήμα που θα οδηγήσει τους νεότερους στα πρώτα, κλασικά άλμπουμ τους. Κομμάτια όπως το Too much yayo, το «βροχερό» Bright sunny day και το Troubled waters έρχονται στο γραφείο σου την ώρα που δουλεύεις και σε βγάζουν από τη δύσκολη θέση τού να ψάχνεις τις νέες τάσεις. OK, σύμφωνοι: H παραγωγή είναι old-school, με βαριά μπάσα και ηλεκτρονικούς ήχους άλλων δεκαετιών. Οι στίχοι και οι απαγγελίες όμως, σε συνδυασμό με τις μελωδίες που σκάνε εδώ κι εκεί, προσφέρουν μια όαση στην έρημο του απρόσωπου, μοντέρνου χιπ χοπ.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Jamila Woods – Water made us
Στο νέο άλμπουμ της Τζαμίλα Γουντς υπάρχει ένα κομμάτι που λέγεται Practice. Αν μου ζητούσαν να το περιγράψω με μία φράση, θα έλεγα «μουσική για καταστήματα ρούχων». Όχι, δεν υποτιμώ τη συμπαθέστατη R&B τραγουδίστρια από το Σικάγο. Απλώς αναρωτιέμαι πότε θα σταματήσω να βλέπω 4 αστεράκια σε δίσκους που είναι απλώς ευχάριστοι.
