O Ντέιβιντ Φίντσερ έγινε αγαπητός λόγω της προσκόλλησης στη λεπτομέρεια, της μεθοδικής και ρυθμικής αφήγησης, των χρωματικών συνθέσεων που απαντούν στο ύφος της κάθε ταινίας και της -κατεκτημένης- ελευθερίας στο final cut των ταινιών του. Αυτά όσον αφορά το τεχνικό μέρος, αφού για τον μέσο θεατή τα πράγματα είναι πιο απλά: η υπογραφή του σπουδαίου Αμερικανού σκηνοθέτη είναι συνώνυμη με ένα σινεμά που χαρίζει αξέχαστες στιγμές. Μπορεί άραγε να ξεχάσει κανείς την τελευταία σκηνή από το «Seven»;
Φέτος, επιστρέφει με ένα νέο θρίλερ, όπου ένας πληρωμένος δολοφόνος γίνεται ο ίδιος θήραμα αντί για κυνηγός – μόνο που είναι αποφασισμένος να μην το βάλει κάτω. Με αφορμή το «The Killer», λοιπόν, επιστρέφουμε σε μερικές από τις πιο δυνατές τους Ντέιβιντ Φίντσερ: Από το «Seven» ως το «Gone Girl», αυτή είναι μία λίστα που δε θα αφήσει κανέναν οπαδό του παραπονεμένο.
Fight Club (1999)
Σε μια από τις πιο επιδραστικές ταινίες που βγήκαν πριν το γύρισμα της χιλιετίας, ο πρώτος κανόνας είναι να μη μιλάμε για το «Fight Club». Ο Φίντσερ όμως έκανε τους μιλένιαλ να μην μπορούν να σωπάσουν για αυτό το αναρχικό αριστούργημα. Ο Τάιλερ Ντέρντεν είναι η ενσάρκωση της κρυφής μας οργής απέναντι στους θεσμούς, αλλά και ένας ψυχοπαθής ταραχοποιός, με απόψεις τόσο επικίνδυνες που μαζί με τη δημοκρατία θα καταλυθεί και κάθε ίχνος ανθρωπιάς. Αυτό που αμέλησαν να κατανοήσουν αρκετοί από τους επικριτές της ταινίας, οι οποίοι και την κατέταξαν στην κατηγορία της τοξικής αρρενωπότητας, είναι πως ο Φίντσερ σκηνοθέτησε μια εξαιρετικά καλογραμμένη σάτιρα για τα σαθρά μας θεμέλια, την προσκόλληση στην κανονικότητα, τις αναπόφευκτες συνέπειες του καπιταλισμού, την ψυχική ασθένεια, ή ακόμη-ακόμη τη δύναμη της αγάπης, προσφέροντας μία ταινία-σταθμό. Αλλά και ένα αποστομωτικό one-liner που έμεινε την ιστορία, υπό τη μουσική επένδυση των Pixies. Κάπως έτσι, η φράση «Where is my mind?» σημάδεψε μία εποχή. (Στο Netflix)
Seven (1995)
Σε μια απροσδιόριστη πόλη γεμάτη εγκληματικότητα που δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να βρέχει, ο Φίντσερ ακολουθεί το δαιμονικό σενάριο του Άντριου Κέβιν Γουόλκερ, παραδίδοντας νωρίς στην καριέρα του το πιο σκοτεινό έργο του. (Ίσως, και ως απάντηση στη χλιαρή υποδοχή του «Alien 3», που είχε ολοκληρώσει τρία χρόνια νωρίτερα). Ενώ δύο ντετέκτιβ ακολουθούν τα χνάρια ενός δολοφόνου που θέλει να τιμωρήσει την ανθρωπότητα, σκοτώνοντας με ευφάνταστους τρόπους επτά θύματα τα οποία έχουν διαπράξει ισοδύναμα θανάσιμα αμαρτήματα, εμείς παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα την καταβύθιση στην κόλαση του αγνού, καλού αστυνομικού, Ντέιβιντ Μιλς – ενός χαρακτήρα που η εμπλοκή του στην υπόθεση έρχεται μαζί με συγκλονιστικές συνέπειες. Η ταινία, λόγω του ανορθόδοξου τουίστ στο τέλος, δε χωνεύτηκε εύκολα από το συνηθισμένο σε happy endings αμερικάνικο κοινό του 1995, αλλά αναγνωρίστηκε μετέπειτα καταλαμβάνοντας μια περίοπτη θέση στο βάθρο με τα κορυφαία αστυνομικά θρίλερ των τελευταίων δεκαετιών. Ένας σπουδαίος γάμος σεναρίου και σκηνοθεσίας που καταλήγει με τη σπουδαία ατάκα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, «Ο κόσμος είναι ένα υπέροχο μέρος και αξίζει να παλέψεις γι’ αυτόν». «Συμφωνώ μόνο με το δεύτερο», παραφράζει ο γηραιός και απελπισμένος πια ντετέκτιβ Γουίλιαμ Σόμερσετ. (Με ενοικίαση στο Apple TV)
Zodiac (2007)
Aν από το «Seven» λείπει το happy ending, από το «Zodiac» λείπει η οποιαδήποτε κάθαρση: Ενώ παρακολουθούμε το Σαν Φρανσίσκο να βουλιάζει στον τρόμο από τους φόνους κάποιου μανιακού δολοφόνου που αυτοαποκαλείται Zodiac, το κακό ελλοχεύει και απειλεί μέσα από την πληροφορία: ο δράστης στέλνει κωδικοποιημένα μηνύματα στην ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα San Francisco Chronicle. Ο Φίντσερ για άλλη μία φορά παρουσιάζεται αιρετικός: Δεν μας ενδιαφέρει τόσο ποιος έκανε ό,τι έκανε, αλλά πώς κατάφερε να συγκλονίσει σε ατομικό βαθμό, από τη μία, τον ντετέκτιβ στον οποίο ανατίθεται η υπόθεση, τον σκιτσογράφο που εργάζεται στην εφημερίδα και αρχίζει εμμονικά να τον αναζητά μέσα από τα μηνύματα, και τον δημοσιογράφο ο οποίος αυτοκαταστρέφεται μέρα τη μέρα. Αυτά όσον αφορά το ατομικό επίπεδο, μίας και στο συλλογικό επίπεδο παρακολουθούμε μια ολόκληρη κοινωνία που δεν καταφέρνει να ησυχάσει όσο η υπόθεση βρίσκεται στην επικαιρότητα. Το ίσως πιο τρομακτικό στοιχείο του «Zodiac»; Το γεγονός ότι τα χρόνια περνούν, και, όπως τελικά τόσα πράγματα στη ζωή, η τελευταία λέξη αιωρείται κάπου στην ατμόσφαιρα, ανίκανη να ειπωθεί – η λύτρωση δεν έρχεται, επί της ουσίας, ποτέ. (Στο Netflix)
The Social Network (2010)
Εδώ ο Φίντσερ αλλάζει ταχύτητα: Δεν απασχολείται από στυγνούς δολοφόνους ή ψυχασθενείς αναρχικούς, δε θέλει να τρομάξει ή να προκαλέσει, όχι σε πρώτο επίπεδο πάντως. Ίσως, όμως, σε ένα άλλο επίπεδο, ο βαθιά προβληματικός χαρακτήρας του Μαρκ Ζούκερμπεργκ είναι πιο σκιώδης από τους πιο δαιμονικούς «κακούς» στους οποίους μας έχει συνηθίσει ο Φίντσερ. Σε ένα πολύ επιδραστικό βιογραφικό φιλμ (που κλείνει όμως το μάτι στο είδος των θρίλερ), ο σκηνοθέτης παραδίδει τη δικαστική διαμάχη του αμφιλεγόμενου ιδρυτή του Facebook με τον Εντουάρντο Σαβερίν για τα πνευματικά δικαιώματα του δημοφιλούς κοινωνικού δικτύου. Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι το Φίντσερ κατάφερε να εξοργίσει τον αληθινό Ζούκερμπεργκ – αλλά ποιος νοιάζεται για τα συναισθήματα του τελευταίου; Σε κάθε περίπτωση, το «Social Network» διαβάζεται (και) ως μια ευφυέστατη σκοτεινή σάτιρα για έναν πικρόχολο geek που, επειδή δεν είχε φίλους, αποφάσισε να τους αγοράσει. (Με ενοικίαση στο Apple TV)
Gone Girl (2014)
Από το συναρπαστικό θρίλερ της Γκίλιαν Φλιν, σε μια από τις πιο επιτυχημένες μεταφορές στη μεγάλη οθόνη, το «Gone Girl» μας αιχμαλωτίζει από το πρώτο λεπτό και δε μας αφήνει να ανασάνουμε μέχρι να βρούμε τι απέγινε η Έιμι Ντουν: τη σκότωσε ο άντρας της, όπως όλα τα αποδεικτικά στοιχεία δείχνουν, ή παίζει κάποιο άλλο, πιο σκοτεινό σενάριο; Θα μπορούσε να είναι ένα κλασικό whodunnit, αλλά πόση πλάκα θα είχε αυτό; Ίσως, κάποιος το κατατάξει σε μέινστριμ, επιφανειακή απόλαυση, όμως αν κοιτάξει πίσω από τους γοητευτικούς, πετυχημένους και αμετάκλητα ψυχοπαθείς Ντουν, θα ανακαλύψει μια πανέξυπνη σπουδή στους έμφυλους ρόλους και τις κοινωνικές επιταγές που μας επιβάλλει ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Αρκεί να σκαλίσεις λίγο πιο βαθιά και θα καταλάβεις ότι η αλληλοκανιβαλιστική συμπεριφορά του ζευγαριού είναι μια ακραία απεικόνιση του τι συμβαίνει όταν ερωτευόμαστε και καλούμαστε, έπειτα, αναπόφευκτα, να αποδομήσουμε το άλλο μας μισό. (Στο Netflix)
Το τρέιλερ της νέας ταινίας του Ντέιβιντ Φίντσερ:
