«Ολα καλά, το έχω κάνει κι άλλες φορές, κάνε μόνο να μην πάει κάτι στραβά σήμερα που είναι όλα κάτω από μεγεθυντικό φακό». Αυτό σκεφτόταν η Λένα Φλυτζάνη όταν στις αρχές του περασμένου Ιουνίου καλησπέρισε για πρώτη φορά τους τηλεθεατές από τη θέση της παρουσιάστριας του μεσημεριανού δελτίου ειδήσεων του ΣΚΑΪ. Σχεδόν μία ώρα αργότερα, όταν πια οι κάμερες είχαν κλείσει και είχε βγάλει το ακουστικό από το αυτί της, άφησε έναν αναστεναγμό ανακούφισης, τον οποίο σύντομα ακολούθησε η συνειδητοποίηση ότι «βέβαια, θα πρέπει να το κάνω και αύριο».
Ήταν γνώριμη στο κοινό του σταθμού του Νέου Φαλήρου, είχε «γράψει» εκατοντάδες τηλεοπτικές ώρες στο ελεύθερο και στο διεθνές ρεπορτάζ, στην παρουσίαση εκπομπών δίπλα στον Δημήτρη Καμπουράκη και φυσικά στο στούντιο, παρουσιάζοντας δελτία το Σαββατοκύριακο. «Ανέλαβα όμως ένα προϊόν το οποίο ήταν ήδη σε υψηλό επίπεδο και το δικό μου στοίχημα ήταν να το κρατήσω εκεί και ταυτόχρονα να βάλω τη δική μου σφραγίδα», ομολογεί. «Είχα την αγωνία να είμαι καλή στη δουλειά μου, να προσθέσω τα δικά μου χαρακτηριστικά, και αυτό τελικά να βρει ανταπόκριση. Δεν ήθελα να απογοητεύσω τους ανθρώπους που με πίστεψαν, οπότε δούλευα, δουλεύω και θα δουλεύω πολύ σκληρά. Δεν θέλω να έρθει μια στιγμή που θα πω “Λένα, θα μπορούσες να είχες πει και αυτό” ή “θα μπορούσες να είχες διαβάσει περισσότερο”». Για τον λόγο αυτόν προσπαθεί να έχει πλήρη εικόνα της επικαιρότητας παρακολουθώντας τις εξελίξεις από νωρίς το πρωί, να γνωρίζει όσο καλύτερα μπορεί τα ρεπορτάζ του δελτίου και να μελετά μετά τη δουλειά. Σχεδόν πέντε μήνες έπειτα από εκείνο το μεσημέρι, νιώθει πια ότι «πατάω καλύτερα στα πόδια μου από ό,τι πριν από έναν μήνα και τότε αισθανόμουν ότι πατούσα καλύτερα στα πόδια μου σε σχέση με τον μήνα που είχε προηγηθεί. Θέλω κάθε μέρα που περνάει να κατακτώ και λίγα τετραγωνικά από τον χώρο στον οποίο είμαι».
Tαχύτητα και αδρεναλίνη
Δεν μεγάλωσε κάνοντας πρόβες στον καθρέφτη πώς θα παρουσίαζε δελτίο, παρότι αγαπούσε πολύ τη δημοσιογραφία, ήταν το όνειρο που σκόπευε να κυνηγήσει. Ήταν όμως πρακτικό πνεύμα, αποφάσισε να τελειώσει πρώτα τη Νομική στη Θεσσαλονίκη, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε («σκεφτόμουν ότι είναι μια καλή σχολή, η οποία σε μαθαίνει να σκέφτεσαι»), και στη συνέχεια να «σπουδάσει» τη δημοσιογραφία στην πράξη, στο πεδίο. Μετά την αποφοίτησή της, μετακόμισε στην Αθήνα και ξεκίνησε την άσκησή της σε δικηγορική εταιρεία. «Εκεί πια συνειδητοποίησα τελειωτικά ότι δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω», θυμάται. Παράλληλα με την άσκησή της παρακολούθησε μαθήματα δημοσιογραφίας σε μια ιδιωτική σχολή. Στον ΣΚΑΪ βρέθηκε στο πλαίσιο της πρακτικής της και τελικά απορροφήθηκε στο ελεύθερο ρεπορτάζ. Δεν το νοσταλγεί, καταλαβαίνω από την κουβέντα μας, αλλά το σέβεται. «Είναι δύσκολο, πολύ άμεσο, δεν ξέρεις τι θα κάνεις την επόμενη μέρα. Έχει πολλές δυσκολίες και παγίδες και χρειάζεται πολλές αντοχές, γι’ αυτό όσοι το κάνουν και είναι καλοί σε αυτό είναι από τους πολύ καλούς δημοσιογράφους», σημειώνει. Αυτό που της ήταν δύσκολο, παραδέχεται, ήταν το γκάλοπ δρόμου. «Στην αρχή πήγαινα με συστολή να ρωτήσω και περίμενα ότι ένας άνθρωπος, παρόλο που βιάζεται να πάει στη δουλειά του, είχε τον χρόνο να κάνει συνέντευξη. Μετά από μια-δυο φορές, κατάλαβα ότι πρέπει να είμαι πιο επίμονη στο γκάλοπ. Αλλά ένιωθα ότι εισέβαλλα στον χώρο του άλλου και ήταν δύσκολο για μένα». Στο δελτίο αγαπά την ταχύτητα, την αδρεναλίνη. Δεν ξεχνά να επισημάνει ότι «είναι μια ομαδική δουλειά, δεν είσαι μόνο εσύ, παρότι εσύ φαίνεσαι γιατί είσαι μπροστά στην κάμερα. Υπάρχουν οι αρχισυντάκτες, οι δημοσιογράφοι που κάνουν τα βίντεο και φέρνουν το ρεπορτάζ και κάπως εσύ προσπαθείς να μην τους εκθέσεις, να προσέξεις τη δουλειά τους, να τους βοηθήσεις να πάνε και ένα βήμα παρακάτω και να βγει ένα ολοκληρωμένο, καλό αποτέλεσμα». Βρίσκει επίσης πολύ ενδιαφέρον το «να ξέρεις ότι κάποιος περιμένει εσένα να μπεις στο σπίτι του, με ευγένεια, χωρίς να τον ταράξεις, χωρίς να τον πανικοβάλεις, ακόμα και αν ξέρεις ότι η είδηση είναι η χειρότερη που μπορεί να ακούσει.
Μάλιστα, τότε τη λες και λίγο πιο προσεκτικά. Οι δημοσιογράφοι της νέας γενιάς πρέπει να είμαστε πιο ψύχραιμοι, δεν χρειάζεται πανικός, αγωνία, ένταση. Αυτό είναι της παλιάς σχολής». Η ειδησεογραφία την επηρεάζει, δεν γίνεται αλλιώς. «Στην πλειονότητά τους οι ειδήσεις είναι άσχημες και ανάλογο με το θέμα είναι και το βάρος που νιώθεις. Εμένα μου είναι πολύ δύσκολο να βλέπω πόλεμο, όταν χάνεται η αίσθηση της ανθρωπιάς και το βλέπεις να γίνεται μπροστά στα μάτια σου».
Από την κουβέντα μας καταλαβαίνω ότι η δουλειά της την απασχολεί πολύ. Τη ρωτώ αν την έχει βοηθήσει περισσότερο η τύχη, η σκληρή δουλειά ή κάποιοι άνθρωποι που τη στήριξαν στην πορεία της. «Θεωρώ ότι εσύ στηρίζεις πάντα τον εαυτό σου, κανένας δεν μπορεί να σε στηρίξει αν δεν σε στηρίξεις εσύ. Πιστεύω όμως και στην πολύ σκληρή δουλειά. Πρέπει να δουλέψεις πολύ και μετά να είσαι και τυχερός. Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να δουλεύουν πολύ σκληρά και να αργήσουν να κάνουν πράγματα, γιατί δεν είναι τόσο τυχεροί. Αυτοί πάντως που δουλεύουν σκληρά είναι σπάνιο να μην πετύχουν τον στόχο τους. Νομίζω μαζί με τη δουλειά και η ταπεινότητα είναι σημαντική, να πατάς στη γη ό,τι κι αν σου συμβαίνει».
Έτσι προσγειωμένα είναι και τα όνειρά της. «Δεν ξέρω αν τα όνειρά μου είναι μεγάλα ή μικρά. Θα ήθελα να έχω μια ωραία οικογένεια. Επειδή είμαι μοναχοπαίδι και συνήθως τα οικογενειακά τραπέζια δεν ήταν πολυμελή, έχω στον νου μου ότι θα ήθελα να έχω πολλά παιδιά, μια μεγάλη και αγαπημένη οικογένεια. Θεωρώ ότι είναι το πιο σημαντικό που μπορείς να έχεις στη ζωή σου και να σου φέρει ισορροπία. Καλά είναι και όλα τα άλλα, αλλά η οικογένεια είναι δύναμη. Η οικογένειά μου ήταν πάντα η δύναμή μου, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, οι πολύ δικοί μου άνθρωποι. Όταν περνάς μια δυσκολία, αυτούς αναζητάς και όχι έναν τραπεζικό λογαριασμό ή μια επιτυχία στη δουλειά σου. Θέλεις να πάρεις ένα τηλέφωνο τη μαμά σου, να της πεις “μαμά”».
«Είμαι εσωστρεφής άνθρωπος»
Επαγγελματικές φιλοδοξίες έχει, αλλά δεν σχετίζονται απαραίτητα με θέσεις ευθύνης. «Πρόοδος είναι να γίνεσαι καλύτερος σε αυτό που κάνεις. Και αυτό γίνεται με την εμπειρία, με τον χρόνο και τη δουλειά. Όσο πιο πολύ δουλέψεις, τόσο πιο καλός θα γίνεσαι. Το ζητούμενο δεν είναι πάντα να ανεβαίνεις στην ιεραρχία, αλλά εκεί που είσαι να είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου κάθε φορά». Η εργασιακή της καθημερινότητα, λέει, είναι ευχάριστη, γιατί συνεργάζεται με ανθρώπους που δημιουργούν ένα περιβάλλον που της εμπνέει τη σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά. «Υπάρχει καλή διάθεση και όχι τοξικότητα», τονίζει. Σεξιστική συμπεριφορά διαβεβαιώνει ότι δεν έχει υποστεί, αλλά υπήρξαν φορές που ένιωσε ότι την υποτιμούν ή ότι δεν την εμπιστεύονται στη ζωή της. Κατά κανόνα, λέει, επιλέγει να μη δίνει σημασία «σε όσα δεν με προσβάλλουν άμεσα. Όσο ψάχνεσαι, βρίσκεις πράγματα που σε ενοχλούν. Προφανώς θα έπρεπε να αλλάξουν οι συνθήκες και οι διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά, αν κάτι δεν με προσβάλλει άμεσα, δεν ενοχλούμαι».
Όταν χρειάζεται να αποφορτιστεί, απομονώνεται. «Είμαι εσωστρεφής άνθρωπος, μου δίνει μεγάλη δύναμη το να κλείσω τα μάτια και τα αυτιά μου και να καθίσω στον καναπέ του σπιτιού μου χωρίς να κάνω κάτι. Είναι σαν να κλείνω τον διακόπτη». Τέτοιες στιγμές αποζητά και τους φίλους της. «Έχω τους ίδιους φίλους, δέκα-δεκαπέντε ανθρώπους από τα παιδικά μου χρόνια, και τους αγαπώ σαν οικογένειά μου. Κάποιοι έχουν έρθει στην Αθήνα, αλλά και με όσους παρέμειναν στη Θεσσαλονίκη το δέσιμό μας παραμένει πολύ ισχυρό».
Η δουλειά επανέρχεται στη συζήτηση. Μου διηγείται πώς, στη διάρκεια πολύωρης μετάδοσης, σε ένα άβολο μικρό δωμάτιο προσπαθούσε να μη δείξει πόσο ταλαιπωρημένη αισθανόταν. «Από τη μέση και πάνω φαινόμουν άνετη, κάτω από το τραπέζι έβαζα και έβγαζα τα παπούτσια μου, καθόμουν οκλαδόν προσπαθώντας να μη φαίνεται». Της έχει συμβεί πολλές φορές και να θέλει να γελάσει, επειδή κάποιος της είπε κάτι στο ακουστικό ή κάτι συνέβη στο στούντιο πίσω από τις κάμερες. «Έχω όμως έναν τρόπο να το καμουφλάρω», ομολογεί «Ο μηχανισμός για να μη με πιάσει νευρικό γέλιο είναι να σκεφτώ κάτι πολύ άσχημο και μετά σκύβω λίγο και κοιτάω δεξιά ή κάπου που να μισοκρύβεται το πρόσωπό μου».
