Παρακολουθώ –σιωπηλά– την ευκολία με την οποία ορισμένοι εξασκούν το δικαίωμά τους να έχουν άποψη για όλα. Και παρότι δεν νομίζω ότι ο κόσμος της φιλοζωίας έχει υψηλότερη αναλογία σε ξερόλες απ’ ό,τι οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα, διαπιστώνω ότι περιέχει κατ’ εξαίρεσιν πολύ γενναίες δόσεις «ενάρετης οργής». Πρόσφατα, προέκυψε ένα ζήτημα ελέγχου του πληθυσμού ελαφιών σε μια περιοχή της επικράτειας. Ναι, με δική μας, ανθρώπινη ευθύνη, γιατί η φύση έχει καλύτερους μηχανισμούς αυτορρύθμισης – αν και ιδιαίτερα αμείλικτους αναφορικά με τις ευαισθησίες μας. Η απόφαση που ελήφθη ήταν να επιτραπεί το κυνήγι τους, ώστε να μειωθεί ο αριθμός τους. Με απλά λόγια, να επιτραπεί ο φόνος τόσων ζώων όσα απαιτούνται για να επανέλθει η ισορροπία του οικοσυστήματος. Λάβροι οι ηθικολόγοι: «Να μη φονευτεί ούτε ένα ελάφι»! «Να βρουν άλλο τρόπο, αναίμακτο, φιλοζωικό»! Ποιον τρόπο; Δεν ξέρουν. Δεν τους πολυενδιαφέρει ιδιαίτερα. Δεν έχει καν σημασία. Σημασία έχει η προβολή της ηθικής τους ανωτερότητας. Αυτό το virtue signalling που καραδοκεί στα σόσιαλ μίντια και λιθοβολεί τους πραγματιστές, παρέα με έναν όχλο που ψάλλει κατάρες στους δολοφόνους… Εμένα πάντως με ενδιαφέρει.
Κι έτσι, ξόδεψα μερικές ώρες για να βρω εναλλακτικούς τρόπους εφαρμοσμένου ελέγχου του πληθυσμού ομάδων ζώων που, αν τους επιτραπεί να αναπαραχθούν ανεξέλεγκτα, θα επιφέρουν μη αναστρέψιμες, σοβαρές βλάβες σε ένα οικοσύστημα. Για να μη σας πω ότι θα έχουν και ως αποτέλεσμα ορδές απισχνασμένων, σκελετωμένων ζώων που δεν τα πυροβόλησε μεν κανείς, αλλά θα πεθάνουν από την ασιτία σε ένα περιβάλλον που δεν μπορεί να τα συντηρήσει. Ένας τρόπος λοιπόν είναι η εισαγωγή θηρευτών στην εξίσωση. Έχεις πολλά ελάφια; Φέρνεις λύκους και αφήνεις τη φύση των ζώων να κάνει τη δουλειά της. Προκύπτει όμως ένα πρόβλημα: οι τοπικές κοινωνίες αντιδρούν πάντα έντονα στην παρουσία επικίνδυνων ζώων με τα οποία δεν έχουν συνηθίσει να συμβιώνουν. Κι άλλο ένα: οι λύκοι κυνηγούν ελάφια· αλλά, αν τα ελάφια είναι πολύ γοργοπόδαρα, βολεύονται και με πρόβατα… Άλλος ένας τρόπος είναι η στείρωση. Ναι, υπάρχει τρόπος να στειρώσεις ένα άγριο ζώο, με ειδικά σκευάσματα που χορηγούνται με ειδικά βέλη που εκτοξεύουν, επίσης ειδικά, τυφέκια. Το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να αναζητήσεις τα ζώα, να διακρίνεις αν τα έχεις προηγουμένως στειρώσει ή όχι και να τα πετύχεις. Και ένα ακόμα πρόβλημα είναι ότι το κόστος για κάθε μία στείρωση ξεκινά (από ανάλογο πρόγραμμα που εφαρμόστηκε στην Αμερική) από τα 200 και πολύ συχνά αγγίζει τα 500 δολάρια. Κι έτσι, οι κυβερνήσεις αναγκάζονται να κάνουν αυτό που επιβάλλεται, κι ας ρισκάρουν να εξαγριώσουν τους οικολόγους, να σκοτώνουν άλογα, ελάφια, καγκουρό και άλλα ζώα που έχουμε μάθει να συμπαθούμε. Να σημειώσουμε ότι η εξολόθρευση μερικών εκατοντάδων αλιγατόρων στη Βόρεια Καρολίνα το 2019 δεν προκάλεσε κανέναν ιδιαίτερο σάλο – και μάλλον φαντάζεστε γιατί. Επειδή οι εναλλακτικές είναι χειρότερες. Ή και απολύτως ανεφάρμοστες.
