Ναι, σήμερα όλοι θα μιλήσουμε για το «Milky Way» του Βασιλή Κεκάτου που – επιτέλους – προβλήθηκε χθες το βράδυ μέσα από τη συχνότητα του MEGA. Και γιατί να μην το κάνουμε, άλλωστε, από τη στιγμή που το «Milky Way» έχει ξεφύγει κατά πολύ από τη φράση-χαρακτηρισμό που συνοδεύει τις ελληνικές παραγωγές («πολύ καλό για τα ελληνικά δεδομένα»), καταφέρνοντας να μιλάει πολλές γλώσσες;
Ηδη από το πρώτο επεισόδιο, χώρεσε στη μικρή φόρμα της οθόνης τη γλώσσα του κινηματογράφου, απεικόνισε καθαρά και αφιλτράριστα την ενηλικίωση στην ελληνική επαρχία με γλώσσα αυθεντική και ανεπιτήδευτη και, το κυριότερο, έδειξε χαρακτήρες (έφηβους και μη) οι οποίοι μιλούν και φέρονται κανονικά. Σαν να είναι άνθρωποι που τους ξέρουμε, που τους έχουμε συναντήσει σε κάποια φάση της ζωής μας ή έχουμε ακούσει ιστορίες γι’ αυτούς. Με λίγα λόγια, απεικόνισε την πραγματικότητα της εφηβικής μετάβασης στην ενηλικίωση.
Για όσους/όσες δεν έχουν παρακολουθήσει την πρεμιέρα, το «Milky Way» αφηγείται τις ιστορίες της Μαρίας και του Τζο, δύο λυκειόπαιδων που θέλουν τόσο πολύ να απεγκλωβιστούν από τον «γαλαξία» της μικρής επαρχιακής πόλης τους και να ανακαλύψουν το μεγάλο άστρο της Αθήνας, καθώς οι νοοτροπίες των ανθρώπων της επαρχίας εμποδίζουν οποιοδήποτε άνοιγμα φτερών και μυαλών. Εμπόδια; Πρώτο και κύριο, ένα τεστ εγκυμοσύνης.
Δεν ξέρω αν το «Milky Way» είναι η καλύτερη σειρά της δεκαετίας, γιατί οι ίδιοι πηχυαίοι τίτλοι συνόδευαν και το «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Δεν ξέρω, επίσης, αν το «Milky Way» έγραψε ιστορία στην ελληνική τηλεόραση, γιατί πρέπει να περάσουν λίγα χρόνια ακόμη, να αποτιμηθεί η σημασία του και να αποδειχθεί πως οι δρόμοι που άνοιξε για την ελληνική μυθοπλασία δεν ήταν απλώς ένα πυροτέχνημα. Ξέρω, όμως, ότι το Milky Way δεν είναι μια σειρά που θα αρέσει σε όλους και όλες. Τα διαπιστευτήρια της μη-αρεσκείας τα έδωσε τόσο ο σκηνοθέτης με τις δηλώσεις του στη δημοσιογραφική προβολή της σειράς, οι οποίες κινούνται στο κλίμα της παραπάνω πρότασης (με τη θέα του τρέιλερ που έπαιζε ανάμεσα στις διαφημίσεις της αγαπημένης τους σειράς, κάποιοι συγγενείς μού δήλωσαν «τι μ*****α είναι αυτή») όσο και οι αντιδράσεις που συνοδεύουν τον χαρακτήρα του Τζο, ενός ανοιχτά κουίρ αγοριού, τον οποίο ερμηνεύει ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος.
Ο Τζο, που φτάνει στη μικρή πόλη της μακεδονικής επαρχίας, έχει ασυνήθιστο κούρεμα, δύο κρίκους να κρέμονται από τους λοβούς του, βαμμένα νύχια, φωνή, κινησιολογία και στάση που σε οποιοδήποτε προαύλιο σχολείο θα ήταν αφορμή για bullying. «Δεν τις έτρωγα. Επίτηδες τους άφησα να μου ρίξουν τις πρώτες για να εξαντληθούν και να περάσω στην αντεπίθεση», λέει κάποια στιγμή στο επεισόδιο. Σε ένα από τα TikTok που προωθούσαν τη σειρά, ο Τζο μοιράζεται στην τάξη πως το επάγγελμα που θέλει να ακολουθήσει είναι να βγάζει φωτογραφίες τις πατούσες του και να τις πουλάει στο OnlyFans. Ο Τζο προκαλεί πολιτισμικό σοκ στην ελληνική τηλεόραση, που δεν πιστεύει πως η απεικόνιση της εφηβείας περιλαμβάνει τέτοιες λέξεις, φράσεις, καταστάσεις.
Στην τελική, όμως, ο Τζο είναι ένας γκέι έφηβος στην ομοφοβική ελληνική επαρχία. Είναι το safe space που θα ήθελα να έχω κι εγώ στην αυλή του σχολείου μου. Ο φίλος που θα ήθελα να έχω στην περίοδο της καταπιεσμένης εφηβείας. Ο ρόλος που θα ήθελα να «μου κάνει παρέα» όταν ανοίξω την τηλεόραση ύστερα από μια δύσκολη μέρα στο σχολείο με βρισιές και απειλές για ξύλο και, βλέποντάς τον στη μικρή οθόνη, να παρηγορηθώ ότι υπάρχουν κι άλλα άτομα σαν κι εμένα. Ατομα που έχουν όνειρο να φύγουν από τη μικρή πόλη τους και να πάνε σε μια μεγαλύτερη, όπως η Αθήνα, για να ανοίξουν ελεύθερα τα φτερά τους και να διεκδικήσουν περισσότερες πιθανότητες για να κυνηγήσουν το όνειρό τους, άσχετα από το αν στην πορεία αλλάξουν τα σχέδια και οι επιθυμίες. Χωρίς να υπάρχουν τα «μην κουνάς τα χέρια σου», χωρίς τα «τι φοβάσαι, μη χαλάσεις τα νύχια σου; / πού τέτοια τύχη», χωρίς τις βρισιές.
Δεν μπορώ να κρίνω αν ο ρόλος του Τζο έχει γράψει κάποια ιστορία στην ελληνική μυθοπλασία. Ωστόσο, θέλω να σταθώ σε δύο σημεία που δείχνουν πως κάτι έχει κάνει καλά: To πρώτο σχετίζεται με το δείγμα του X (Twitter). Οταν το «Milky Way» τρεντάρει ψηλά μαζί με αγώνες ομάδων στους οποίους κυριαρχεί ένα κλίμα ματσίλας και τοξικής αρρενωπότητας, δείχνει σημάδι ορατότητας. Το δεύτερο, είναι το αίσθημα παρηγοριάς και ασφάλειας που προσφέρει η απεικόνιση της πραγματικότητας του «Milky Way» σε κάποιον έφηβο ή έφηβη, κομμάτι ή μη της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας. Οντας σε φάση μετ-εφηβείας, αυτό το αίσθημα αποτυπώθηκε πάνω στο χαλαρό σφιχταγκάλιασμα του μαξιλαριού.
