Tους τελευταίους πολλούς μήνες είναι συχνά άυπνος και πάντα πολύ κουρασμένος. Με δύο sold out παραστάσεις, τα 170 τετραγωνικά και το Μακριά από παιδιά στο θέατρο Ιλίσια, γυρίσματα για την τηλεοπτική σειρά Φόνοι στο καμπαναριό στον ALPHA, κάποια άλλα πρότζεκτ που έχει στα σκαριά, αλλά και δύο μικρά παιδιά –μία κόρη τριών ετών και έναν γιο ενάμισι έτους–, η μέρα και η νύχτα του Γιωργή Τσουρή ξεχειλίζουν από δραστηριότητα. Μετά από αυτή τη συνέντευξη, μου λέει, θα ξαπλώσει για λίγη ώρα στο καμαρίνι του, να ξεκλέψει μια ανάπαυλα πριν ανέβει στη σκηνή. Παρ’ όλα αυτά, έχει μια μεταδοτική θετική διάθεση, μια χαρούμενη ενέργεια και μια φοβερή όρεξη να επικοινωνήσει. «Α, είμαι απίστευτος αμπλαούμπλας», μου εξηγεί. «Δεν σταματάω να μιλάω από το πρωί έως το βράδυ, σε τέτοιο βαθμό πια που δεν πρόκειται για ανάγκη να επικοινωνήσω, είναι ανάγκη απλώς να μιλάω. Και το βλέπω και στην κόρη μου αυτό, ήδη περπατάει και μιλάει ακατάπαυστα. Θα μου πεις, πολλά παιδάκια το κάνουν, δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος, αλλά υποψιάζομαι ότι μπορεί να είναι κληρονομικό. Βέβαια, αυτό με βλέπει να κάνω, οπότε ίσως απλώς με μιμείται».
Εκτός από «αμπλαούμπλας», ποιες άλλες λέξεις θα χρησιμοποιούσατε για να περιγράψετε τον εαυτό σας;
Είμαι control freak και εργασιομανής, ένας επικίνδυνος συνδυασμός. Είμαι παρ’ όλα αυτά και πολύ τρυφερός άνθρωπος, και από αντλώ έχω το βασικό καύσιμο της δουλειάς μου, δηλαδή πονάω εύκολα και τον πόνο μου θέλω να τον κάνω τέχνη, και τον κάνω τέχνη και η τέχνη μού γυρνάει πίσω ζεστασιά. Είμαι φιλόδοξος με την υγιή έννοια θέλω να πιστεύω, έχω τη φιλοδοξία να κοιτάω καινούργια πράγματα και προκλήσεις και να βρίσκω κίνητρο για να πηγαίνω παρακάτω.
Έχετε τελειώσει τη σχολή του Εθνικού και έχετε συμμετάσχει σε πολλές παραγωγές του ως ηθοποιός, έχετε σπουδάσει πιάνο, κλασικό τραγούδι, κλαρινέτο, είστε μουσικός και τραγουδιστής, έχετε κυκλοφορήσει δισκογραφικές δουλειές, γράφετε θεατρικά έργα. Πώς αυτοπροσδιορίζεστε;
Είμαι ένας ηθοποιός που τραγουδάει, παίζει μουσικά όργανα, γράφει θέατρο και μουσική. Ένας ηθοποιός που…
Είστε από πολύ μικρός στον χώρο του θεάτρου. Ουσιαστικά, τα παρασκήνια του θεάτρου υπήρξαν η παιδική χαρά σας ως παιδί.
Ο πατέρας μου είναι συνάδελφος ηθοποιός, σκηνοθέτης και στιχουργός, έχουμε γράψει και τραγούδια μαζί. Ερασιτέχνες ηθοποιοί ήταν και ο πατέρας του και ο παππούς του. Σπούδασε στο Εθνικό, ερωτεύτηκε πολύ το θέατρο και εγώ απορρόφησα όλη αυτή την ορμή, την αγάπη και τον έρωτα. Από αυτόν έχω πάρει πολλά και κυρίως την επιθυμία να είμαι λαϊκός καλλιτέχνης, με την έννοια του «φέρνω την ποιότητα στη μάζα». Αυτός ήταν ο στόχος του πατέρα μου εξαρχής και αυτός έγινε και ο δικός μου στόχος. Το θέατρο ήταν πάντα μέρος του αθροίσματος της σχέσης μου με τον πατέρα μου και μεγάλο μέρος της παιδικής μυθολογίας μου. Εκεί νιώθω πολύ οικογενειακά και κάθε βράδυ αισθάνομαι σαν να επισκέπτομαι την παιδική μου ηλικία κατ’ επάγγελμα. Μιλάω πολύ, ε; Είπαμε, είμαι αμπλαούμπλας!
Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στη Λευκωσία. Πότε μετακομίσατε στην Αθήνα;
Ήρθα για πρώτη φορά στα επτά μου, το 1993, με το νέφος, πριν από το μετρό και τους Ολυμπιακούς, και αποφάσισα ότι εδώ ήθελα να ζήσω. Με γοήτευσε με έναν τρόπο το χάος αυτής της πόλης. Μετακόμισα τελικά στα 18 μου. Είχα την τύχη να γνωρίσω νωρίς τη σύντροφό μου Βάλια Παπακωνσταντίνου, με την οποία είμαστε μαζί πάνω από 15 χρόνια τώρα, και έναν φίλο που έγινε ο αδερφός μου και η οικογένειά μου, τον Βαγγέλη Ρωμνιό, που τον έχασα πριν από πέντε χρόνια. Αυτοί οι τρεις άνθρωποι αποφασίσαμε κάποια στιγμή το καλοκαίρι του 2013 να κάνουμε δικό μας θέατρο και δημιουργήσαμε τον θεατρικό οργανισμό Ma Non Troppo.
Από αυτή τη συμπόρευση προέκυψαν ο Χαρτοπόλεμος, τα 170 τετραγωνικά και το Μακριά από παιδιά.
Ναι, αυτές οι παραστάσεις είναι ουσιαστικά το πρότζεκτ της ζωής μου. Είναι μια τριλογία για την οικογένεια, την οποία δεν έχω πρόθεση μόνο να την επικρίνω. Αυτά τα τρία έργα αφορούν το πλέγμα των οικογενειακών σχέσεων, τα κατάλοιπα που μας αφήνει η παιδική ηλικία σε σχέση με τους πολύ κοντινούς μας ανθρώπους, τα παιδικά τραύματα που οφείλουμε στον εαυτό μας να ξεπεράσουμε και το ταξίδι της ενηλικίωσης που έρχεται όταν τελικά τα καταφέρουμε να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, τους ανθρώπους μας και τα χρόνια που μας διαμόρφωσαν, να πούμε ότι ήταν αυτό που ήταν και είμαστε αυτοί που είμαστε και πάμε παρακάτω.
Ο Χαρτοπόλεμος συμπλήρωσε 170 παραστάσεις πριν ρίξει αυλαία, τα 170 τετραγωνικά είναι ήδη στις 360 και το Μακριά από παιδιά μετράει 70.
Το κίνητρό μου ήταν πάντα αυτά τα έργα να αποκτήσουν το λαϊκό έρεισμα. Ξεκινάω πάντα κρατώντας μικρό καλάθι, γιατί ποτέ δεν ξέρεις με τι θα επικοινωνήσει το κοινό. Νιώθω όμως ότι τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του κοινού που είδε αυτά τα έργα, τα εκτίμησε, μας έδωσε ένα πολύ μεγάλο μπράβο και εγώ το εισπράττω και θέλω από εδώ και πέρα να πορεύομαι με αυτή την αναβαθμισμένη ευθύνη. Δεν θέλω να το παίζω μέχρι τα βαθιά γεράματα πρωτοεμφανιζόμενος. Έχουμε και αυτό στην Ελλάδα, ότι είμαστε πρωτάρηδες μέχρι τα 50. Είναι καθαρή ανασφάλεια, πέρασα από αυτό το στάδιο, ότι «όχι εμείς δεν…», «προσπαθούμε ακόμα να…». Όχι, προσπαθήσαμε, κάτι καταφέραμε και πρέπει να τα ξανακαταφέρουμε. Αν κάποιος άνθρωπος περιμένει κάτι περισσότερο από μένα, θα προσπαθήσω να του δώσω κάτι περισσότερο, θα αναλάβω την ευθύνη.
Αυτή η τριλογία είναι από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες των τελευταίων ετών. Και μάλιστα, από στόμα σε στόμα.
Το «από στόμα σε στόμα» εξακολουθεί να είναι η μεγαλύτερη δύναμη στην Αθήνα. Έχουμε μπει και σε μια φάση νομίζω που στη θεατρική Αθήνα ξεχωρίζουν παραστάσεις, όχι πρόσωπα. Πρόλαβα και έζησα τη φάση που πήγαινες στο θέατρο για τον θιασάρχη και τον ηθοποιό ή για τον σκηνοθέτη, τώρα βλέπω μια δυναμική όπου το καλό όνομα της παράστασης υπερβαίνει τους συντελεστές, και αυτό για μένα είναι σημάδι ακμής μιας θεατρικής κοινότητας, γιατί το προϊόν που φτιάχνουμε πρέπει να είναι πιο σημαντικό από εμάς που το υπογράφουμε.
Πόσα τετραγωνικά είναι το δικό σας μικροαστικό όνειρο;
Δεν ονειρεύομαι με τετραγωνικά, αυτό που προσπαθώ είναι να χωράω μέσα στον χρόνο όσα αγαπάω. Ονειρεύομαι να μπορέσω να δημιουργήσω στη ζωή μου τις ισορροπίες που θα μου φέρουν την ευτυχία, τη γαλήνη και την ηρεμία, που θα απολαμβάνω τα αγαπημένα μου πρόσωπα και θα είναι η προτεραιότητά μου. Τώρα, αν πρέπει να μιλήσω με όρους τετραγωνικών, θα ήθελα ένα μεγάλο σπίτι, 170 τετραγωνικά και βάλε. Αν πάνε καλά οι δουλειές, μπορεί να το αποκτήσω. Δεν είναι κακό να ονειρευόμαστε και τα υλικά αγαθά!
Για ποιον λόγο θα λέγατε ψέματα;
Θα έλεγα ψέματα όχι για να κάνω κακό σε κάποιον, αλλά για να προστατέψω τη διαδικασία μιας παράστασης, για να κρατήσω ισορροπίες. Ψέματα θα έλεγα και έχω πει και για πολλούς άλλους λόγους, για να βγω από δύσκολη θέση, για να μην πληγώσω κάποιον, για να μην πληγωθώ εγώ. Έχω πει ψέματα στον εαυτό μου ότι είμαι ΟΚ με πράγματα που δεν είμαι. Έχω πει ψέματα και σε αγαπημένα μου πρόσωπα, γιατί εκεί γεννιέται μια ευθύνη που μπορεί συχνά να μην την αντέχουν οι ώμοι μας και να πρέπει με κάποιον τρόπο να διαφύγουμε ανώδυνα.
Τι προσπαθείτε να κρατήσετε μακριά από τα παιδιά σας;
Τις τοξικότητες, τις εντάσεις και τις συγκρούσεις μεταξύ των γονιών. Οφείλουμε να το κάνουμε και σπανίως το καταφέρνουμε. Το παιδί εισπράττει τους κραδασμούς και υπάρχει κίνδυνος να νιώσει ότι αυτό φταίει. Δεν πρέπει να πάρει ποτέ αυτό το μήνυμα, γιατί μπορεί να είναι ένας σταυρός που θα κουβαλάει για πολλά χρόνια.
Ποια ήταν η τελευταία φορά που μετανιώσατε για κάτι που κάνατε μπροστά στα παιδιά σας;
Κάθε μέρα. Κάθε μέρα νιώθω ότι πέφτω σε σφάλματα, ότι θα μπορούσα να έκανα τα πράγματα καλύτερα, να μην είχα απαντήσει σε εκείνο το τηλεφώνημα, να μην κουβαλήσω την ένταση στο σπίτι, να μη με βλέπουν να πηγαινοέρχομαι νευρικά στο μπαλκόνι όσο μιλάω στο τηλέφωνο. Προσπαθώ να σημειώνω μικρές νίκες κάθε μέρα, έχοντας την επίγνωση ότι οι γονείς για τα παιδιά είναι η φροντίδα, η ασφάλεια και ο άνθρωπος που θα τους τραυματίσει ανεξίτηλα.
Ποια ήταν η πιο πρόσφατη μικρή νίκη;
Χτυπούσε συνεχώς το τηλέφωνό μου και η κόρη μου μου το έφερε κάποια στιγμή, για να απαντήσω σε ένα ακόμα τηλεφώνημα. Το πήρα, το έκλεισα, το έβαλα στην άκρη και είπαμε ένα παραμύθι.
Τι απολαμβάνουν σε εσάς οι δικοί σας άνθρωποι και τι δεν αντέχουν;
Δεν αντέχουν την γκρίνια μου, γιατί, ακόμα κι όταν όλα πάνε τέλεια, βρίσκω κάτι να γκρινιάξω. Ανησυχούν επίσης για μένα, γιατί γεμίζω ασύδοτα πολύ όλες τις ώρες μου με δουλειά. Αλλά έχω κι εγώ τα προσόντα μου. Έχω πολύ χιούμορ στη ζωή μου και κάνω τους ανθρώπους μου να γελάνε. Όταν κάποιες φορές μερακλώνω και τραγουδάω, τους ψυχαγωγώ και είμαι καλός στο να ανακαλύπτω μαγαζιά με πολύ ωραίο φαγητό. Είμαι καλοφαγάς. Αλλά οι ώρες που περνάω με την οικογένειά μου πρέπει να πολλαπλασιαστούν άμεσα, γιατί ωραία τα γράφουμε στα έργα, αλλά πρέπει κάπως και αυτά που καταλαβαίνουμε και σκεφτόμαστε να μας λυτρώνουν στη ζωή. Ίσως είναι υπεραισιόδοξο, δεν ξέρω αν γίνεται. Και όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς κατέληξαν στο τρελάδικο. Ευτυχώς, εγώ δεν είμαι τόσο μεγάλος, ίσως γλιτώσω.
Παρ’ όλα αυτά, αποφασίσατε να κάνετε και τηλεόραση φέτος. Θα φανταζόμουν ότι δεν θα είχατε τον χρόνο.
Και η αλήθεια είναι ότι δεν τον έχω, είμαι στα όρια της υπερκόπωσης εδώ και πολλά χρόνια. Κάνω ότι γκρινιάζω, αλλά επί της ουσίας η αλήθεια είναι ότι εγώ το δημιουργώ όλο αυτό. Ευτυχώς, περνάω καλά σε όλες τις δουλειές, είναι όλες σκληρές και δύσκολες και απαιτητικές, αλλά κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Και στην τηλεόραση φέτος είμαι σε μια σειρά που μου αρέσει, μου αρέσει και ο ρόλος, και η συνθήκη, και οι συνάδελφοι. Είπα ναι σε αυτή τη σειρά και λέω ναι σε όλες τις καλές τηλεοπτικές δουλειές, γιατί η τηλεόραση δεν σου χαρίζεται εύκολα και νομίζω ότι οι περισσότεροι ηθοποιοί το έχουν αντιληφθεί αυτό, ότι μια καλή τηλεοπτική δουλειά την προσπερνάς δύσκολα, γιατί έρχεται και δύσκολα. Λατρεύω το θέατρο, αλλά η δουλειά στην τηλεόραση μου αρέσει εξίσου ως διαδικασία, είναι απολαυστική. Θέλει πειθαρχία, αλλά έχει και μια απενοχοποίηση, τσεκάρει τα αντανακλαστικά σου. Εγώ θα μπορούσα να κάνω μόνο τηλεόραση για μία σεζόν, όπως θα μπορούσα να κάνω και μόνο θέατρο, το βρίσκω πολύ δημιουργικό. Έχω κάνει τηλεόραση και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, συμμετείχα σε σειρές όπως η Στοργή, το Χαιρέτα μου τον πλάτανο, το Πέτα τη φριτέζα. Είπαμε, αξιώνω να είμαι λαϊκός καλλιτέχνης και η τηλεόραση είναι το πλέον λαϊκό μέσο. Επίσης, εμένα η τηλεόραση με έκανε πολύ καλύτερο ηθοποιό στο θέατρο, γιατί με βοήθησε να τιθασεύσω πολύ τα εκφραστικά μου μέσα και να ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό που εκπέμπω ως πρόσωπο, ως βλέμμα. Ένιωσα ότι μου έδωσε πολύτιμα εργαλεία.
Το επάγγελμα του ηθοποιού γνωρίζουμε όλοι ότι είναι εξαιρετικά ανασφαλές, κινδυνεύει κανείς να μείνει άνεργος κάθε λίγους μήνες που τελειώνει μια σεζόν. Είναι κάτι που σας αγχώνει περισσότερο τώρα που έχετε οικογένεια;
Το έχω συνηθίσει. Ο πατέρας μου είναι ηθοποιός και ξέρω αυτή την ανασφάλεια. Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήξερα ότι η τέχνη με ταΐζει και η τέχνη είναι ένα ευμετάβλητο τοπίο. Έμαθα να ζω με αυτό από πολύ μικρή ηλικία και δεν έχω κάποια επιπλέον ανασφάλεια. Επίσης, η ανασφάλεια υπάρχει σε όλα τα επαγγέλματα. Τώρα πια, σε έναν νέο άνθρωπο που σου λέει ότι θέλει να γίνει ηθοποιός αλλά φοβάται, του λες ότι δεν χρειάζεται να φοβάται, ό,τι και να γίνει μπορεί να καταλήξει άνεργος, δεν υπάρχει πουθενά πραγματική ασφάλεια. Κάνε αυτό που αγαπάς και βλέπεις στην πορεία.
ΙΝFO → Οι παραστάσεις 170 τετραγωνικά και Μακριά από παιδιά ανεβαίνουν στο θέατρο Ιλίσια, Παπαδιαμαντοπούλου 4 & Βασιλίσσης Σοφίας, theatroilisia.gr
