Ένα παιδί από την Κατερίνη έβγαλε τον πιο τρελό δίσκο που άκουσα τελευταία. Είναι ο Libys και είναι το Libydo. Η ορμητική ηλεκτροπόπ του Σα να ήταν το δικό σου, το φρενήρες Περνάω χάλια και πάνω απ’ όλα το ιντερλούδιο Σκέφτομαι πού και πού συγκροτούν ένα χαοτικό παζλ αγνής τρέλας, που ισορροπεί ανάμεσα στο απόλυτο κριντζ και την απόλυτη πώρωση. Για την ώρα, ο Libys δεν είναι τόσο καλός στο να «χτενίζει» τις ιδέες του, όμως η εμπιστοσύνη που δείχνει στο εσωτερικό του παραλήρημα οδηγεί σε κάτι υπέροχα ακατέργαστο και φρέσκο. Ο δίσκος του με έκανε να αναζητώ επί μέρες δίσκους αντίστοιχης τρέλας – ιδιοσυγκρασιακούς που λέμε. Το I killed your dog της L’Rain από το Μπρούκλιν είναι ένας τέτοιος.
H ποπ ανακατεύεται με την τζαζ, τίτλοι τραγουδιών όπως I hate my best friends χτυπάνε μια χορδή, ενώ το Pet rock ακούγεται σαν συνεργασία των Strokes με τη St. Vincent (φοβερά και τα ντραμς προς το τέλος). Από χιπ χοπ πράγματα, αγνή τρέλα βρήκα στο Burning Desire του MIKE. Το εξώφυλλο τα λέει όλα, ενώ το hotnewhiphop.com κάνει λόγο για «ένα σκοτεινό ρομαντικό θρίλερ με κωμικά twists». Ωραίες αντιθέσεις υπάρχουν επίσης στο New World Boi του δικού μας Prins Obi, χωρίς βέβαια τις συνθέσεις που θα δικαίωναν το μεράκι και την τρέλα των ενορχηστρώσεων. Για κάτι πιο ροκ, προτείνω το The Comeback Kid της Μάρνι Στερν: Διαρκεί 28 λεπτά, αλλά θα σας ζαλίσει από τα πρώτα πέντε, γιατί αυτό θέλει. Κι αν μείνει μυαλό, δοκιμάστε τις Γιαπωνέζες Chai, που στο ομώνυμο ντεμπούτο τους προτείνουν μια μπερδεμένη εφηβική ποπ, ορεξάτη και λιγάκι αστεία.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Various Artists – Tell Everybody!
Ο Νταν Άουερμπακ των Black Keys έχει ένα στούντιο. Το Easy Eye Sound. Κάθε τόσο, υποδέχεται εκεί μουσικούς που παίζουν μπλουζ και garage rock, για να τους κάνει την παραγωγή. Στη νέα συλλογή Tell Everybody! ακούμε κομμάτια από το συγκεκριμένο στούντιο και το ομώνυμο label, μικρά παλιομοδίτικα διαμάντια που διεκδικούν μια θέση στον 21ο αιώνα.
