Τώρα που η φιλοζωική κοινότητα αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα των εξοντωτικών διοικητικών προστίμων (που δεν εισπράττονται ποτέ) και με την έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου ανά χείρας (που τα βρίσκει όλα λάθος και αποδίδει ευθύνες παντού), τι κάνουμε;
Ο Παράκελσος, πατέρας της σύγχρονης τοξικολογίας, κατανόησε πρώτος ότι μόνο η δοσολογία οδηγεί σε ένα καλό ή ένα κακό αποτέλεσμα και μας άφησε ένα απόφθεγμα που θα το δείτε να εμφανίζεται παντού – από τη φαρμακολογία μέχρι την πολιτική: «Τα πάντα είναι δηλητήριο. Υπάρχει δηλητήριο σε όλα. Μόνο η δόση κάνει ένα πράγμα να μην είναι δηλητήριο». Από εδώ πρέπει να ξεκινήσουμε.
Κουβέντιαζα τις προάλλες με μια φίλη κτηνίατρο και τη ρώτησα αυτό ακριβώς. Τι πρέπει να κάνουμε πρώτα απ’ όλα; Να τι μου είπε:
«Μέσα στον κόβιντ πήραν όλοι κατοικίδιο. Και μετά ανακάλυψαν ότι τα ζώα αρρωσταίνουν· και πως η περίθαλψή τους κοστίζει. Μέχρις ενός σημείου αυτό ήταν αναμενόμενο. Ολοι γκρινιάζουν για τις αμοιβές του γιατρού. Πες μου, όμως, γιατί η παροχή κτηνιατρικών υπηρεσιών επιβαρύνεται με 24% ΦΠΑ, ενώ σε όλα τα υπόλοιπα ιατρικά επαγγέλματα είναι μηδέν; Γιατί η βασική διατροφή των ζώων συντροφιάς έχει επίσης ΦΠΑ 24%, ενώ των παραγωγικών ζώων έχει πέσει στο μισό; Γιατί τα κτηνιατρικά φάρμακα βρίσκονται στο 13% ΦΠΑ, ενώ τα φάρμακα που προορίζονται για ανθρώπινη κατανάλωση είναι στο 6%; Αν τουλάχιστον τα φάρμακα ήταν φτηνότερα, ο κόσμος δεν θα άφηνε το ζώο του χωρίς, π.χ., αντιπαρασιτική αγωγή και δεν θα ρίσκαρε τη μετάδοση σοβαρών νοσημάτων».
Μου είπε και άλλα, για τα pet shop που πουλάνε φάρμακα «κάτω από το τραπέζι», αφού πρώτα κάνουν και την ανάλογη «διάγνωση», ή για τα ηλεκτρονικά καταστήματα που επίσης πουλάνε κτηνιατρικά φάρμακα χωρίς συνταγή, ή ακόμα και για τους οργανωμένους φιλόζωους που αγοράζουν μόνοι τους φάρμακα και συνθέτουν μόνοι τους αυθαίρετα θεραπευτικά πρωτόκολλα επειδή αδυνατούν να πληρώσουν τον γιατρό.
Αλλά, ας πούμε ότι αυτό έχει να κάνει με τη γενικότερη ιατρική κουλτούρα του λαού μας που ιατροσοφίζει επί ανθρώπων και ζώων – με ένα από τα χειρότερα αποτελέσματα να είναι η ανθεκτικότητα των ιών στα αντιβιοτικά λόγω της ανεξέλεγκτης χορήγησής τους «από τη μαμά».
Ας πούμε ότι μια τέτοια νοοτροπία επεκτείνεται εύκολα στα ζώα, όταν η οικογένεια δεν έχει πρόβλημα να δώσει αντιβιοτικά στα παιδιά της χωρίς να το προτείνει ο γιατρός. Ας πούμε ότι όλα αυτά ισχύουν και δεν είναι στη δικαιοδοσία κανενός υπουργείου, καμίας κυβέρνησης.
Η φορολογική βαρβαρότητα, όμως, είναι. Και, αν συμφωνούμε όλοι σε ένα πράγμα, αυτό είναι πως το φτηνότερο είναι πάντα πιο προσιτό. Και πως τελικά στη δόση είναι το δηλητήριο. Μήπως ήρθε η ώρα να ρίξουμε τη δόση της φορολογίας για να μειώσουμε τον αριθμό των ζώων που παραμένουν χωρίς ιατρική αρωγή;
