Χρόνια τώρα αναζητούσα ένα φρέσκο άλμπουμ απόλυτης ηρεμίας και νιρβάνα, ώστε να μην επιστρέφω στα κλασικά του Μπράιαν Ίνο κάθε φορά που «μπούκωνα» από την πολλή μουσική. Ο δίσκος αυτός έρχεται τελικά από έναν ράπερ. Με μία διαφορά: Tο New Blue Sun του André 3000 στέκεται μίλια μακριά από τη δράση του με τους Outkast. Ζει σε έναν δικό του κόσμο, φτιαγμένο από new age ατμόσφαιρα, τζαζ ελευθερία και ήχους ξύλινων πνευστών. Ο τίτλος του πρώτου τραγουδιού είναι ενδεικτικός: I Swear, I Really Wanted to Make a “Rap” Album but This Is Literally the Way the Wind Blew Me This Time. Ας έκανε και δίσκο με αρχοντορεμπέτικα, δεν θα μας ενοχλούσε. Αλλού είναι το θέμα: Τι ακούμε εδώ; Ακούμε το καπρίτσιο ενός καλλιτέχνη που έλυσε κάποτε το οικονομικό του πρόβλημα και σήμερα πουλάει τρέλα; Ή έναν δίσκο προσωπικής ανάγκης, που έχει όντως κάτι να πει σε μυαλά ζαλισμένα από τον θόρυβο των notifications;
Είκοσι χρόνια πριν, ως μέλος των Outkast, ο André 3000 κυκλοφόρησε το Hey ya!. Τεράστιo χιτ – και ένα από τα πιο χαρούμενα τραγούδια όλων των εποχών. Σήμερα, όπως αποκάλυψε στο GQ, επισκέπτεται τακτικά το πλυντήριο αυτοεξυπηρέτησης της γειτονιάς του και ο κόσμος δεν τον αναγνωρίζει. Η Ms. Jackson του παλιού τραγουδιού των Outkast ίσως έχει πεθάνει. Ο André 3000 πλησιάζει τα 50. Ακούω το 17λεπτο κομμάτι που κλείνει το νέο του άλμπουμ και σκέφτομαι: Για πολλούς καλλιτέχνες, η επιτυχία είναι ένα όνειρο. Άλλοι, πάλι, ονειρεύονται μια μουσική που τους επιτρέπει να ξεφύγουν από την επιτυχία και να νιώσουν ελεύθεροι ξανά, όπως όταν ξεκινούσαν.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Moa Bones – Gimmie A Hand
Άλλοτε εμπνεόμενος από τα πειραματικά ’80s του Τομ Γουέιτς και άλλοτε ανατρέχοντας στο indie ροκ των ’00s, ο Αθηναίος τραγουδοποιός και πολυοργανίστας Moa Bones συνεχίζει ένα ταξίδι γεμάτο αναμνήσεις – ενδεχομένως και απωθημένα. Κρατάμε το μελωδικό, ακουστικό Let em go και την απρόσμενη αλλαγή στα μισά του This long dusty road.
