Σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα μπορούσε να είναι κασκαντέρ, σκέφτομαι. Σε αυτό που γνωρίζουμε δια των αισθήσεών μας, όμως, είναι μια πολυκαλλιτέχνιδα, που κινείται με άνεση εντός, εκτός και επί τα αυτά της υποκριτικής τέχνης, της σκηνοθεσίας, της μουσικής, του τραγουδιού, και λιγότερο του μόντελινγκ. Από κοντά, γνωριστήκαμε τον Απρίλιο του 2022. Είχε έρθει στην Αθήνα για την προβολή του φιλμ «Δωμάτιο 108» (L’Ennemi), καλεσμένη του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου Ελλάδος. Βρέθηκε ξανά εδώ φέτος τον Ιούλιο και στις αρχές του φθινοπώρου την κάλεσα στο Whatsapp, να μάθω πώς πέρασε το καλοκαίρι της και τι ετοιμάζει για τον χειμώνα. Τα πρώτα λόγια της που γράφτηκαν στο μαγνητοφωνάκι μου: «είμαι καλά, είμαι στο Παρίσι».
Η Άλμα Χοντορόφσκι τράβηξε για πρώτη φορά τα φώτα της δημοσιότητας πάνω της το 2013 – στα 22 της – με όχημα έναν μικρό ρόλο στη «Ζωή της Αντέλ». Την ίδια χρονιά, υπέγραψε συμβόλαιο με την ανεξάρτητη δισκογραφική Choke Industry, ως το ένα ήμισυ του synth pop ντουέτου των Burning Peacocks (το άλλο ήμισυ ήταν ο Νταβίντ Μποντάρ) και μας παρέδωσε μια σειρά από στιλάτα τραγούδια, ντυμένα με εκφραστικά φωνητικά και ηλεκτρονικά πλήκτρα, ενώ ο «κάιζερ» Καρλ Λάγκερφελντ την έχρισε μούσα του.
Θα περίμενε κανείς ότι μία ακριβώς δεκαετία μετά θα περπατούσε μόνο σε κόκκινα χαλιά. Παρ’ όλα αυτά, εκείνη βαδίζει πιο πολύ στην indie, δημιουργική πλευρά της τέχνης και της ζωής.
Η σεληνιακή έρημος της Κυψέλης
«Γνώρισα τον Γιάκο Έινο Καλέβι όταν ήρθα στην Ελλάδα για τo “Δωμάτιο 108”. Ήθελα να μάθω κάποια πράγματα για την Αθήνα που με ιντρίγκαρε ως πόλη και αποφάσισα να μείνω λίγο παραπάνω». Ενώ η Άλμα ήταν «περαστική από τα μέρη μας», δεν ισχύει το ίδιο για τον Φινλανδό μουσικό που έχει απασχολήσει από τον Guardian μέχρι το Pitchfork. «Μένει στην Κυψέλη τα τελευταία χρόνια», μου λέει. Δεν το γνώριζα, εκπλήσσομαι όταν διαπιστώνω ότι έχει γυρίσει κάποιες σκηνές για το βιντεοκλίπ του τραγουδιού του «I forget» στο αγαπημένο μου καλτ στέκι του Νέου Κόσμου, τον Μπάτμαν. Ο ήχος του θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένα πάντρεμα των Yazoo με τους Depeche Mode και ολίγη εσάνς από Air. Είχαν κοινούς φίλους, ήταν και οι δύο ξένοι στην ίδια πόλη, της πρότεινε να συνεργαστούν στο άλμπουμ που τότε ετοίμαζε, το «Chaos Magic», που κυκλοφόρησε στις 17 Νοεμβρίου.
Στο «Palace in my head» δεν συνεισέφερε μόνο τα φωνητικά της, αλλά συμμετείχε κιόλας στη σύνθεση της μελωδίας και των στίχων του, παρότι το τραγούδι γράφτηκε – κυρίως – από εκείνον. Με αυτό το κομμάτι δίνει ξανά το μουσικό παρών ως «σόλο συνεργάτιδα». Οι Burning Peacocks διαλύθηκαν το 2017, καθώς η ίδια θέλησε να εστιάσει στην υποκριτική. «Δεν ήταν μέσα στα σχέδιά μου αυτό το βήμα, το έκανα επειδή μου αρέσουν τα τραγούδια του Γιάκο. Για τον ίδιο λόγο είχα συνεργαστεί πριν μερικά χρόνια με τους La Femme. Με συναρπάζει να συναντάω ανθρώπους που ασχολούνται με τη μουσική και να δουλεύουμε μαζί, το βρίσκω πολύ κουλ, αλλά δεν θέλω να έχω δική μου μπάντα».
Τον Ιούλιο, ξανασυναντήθηκαν. «Όταν μου ζήτησε να σκηνοθετήσω το βίντεο, σκεφτήκαμε να το γυρίσουμε στην Αθήνα. Στην αρχή είμαστε στο Apollo Palm, στου Ψυρρή, ένα καινούργιο ξενοδοχείο, πολύ όμορφο. Τα πλάνα προς το τέλος του βίντεο, που μοιάζει να δείχνουν μια σεληνιακή έρημο, στην πραγματικότητα είναι τραβηγμένα στην Κυψέλη, πολύ κοντά στο σπίτι του Γιάκο. Κάναμε ρεπεράζ, ψάχναμε ένα τοπίο που να θυμίζει το φεγγάρι και τελικά το εντοπίσαμε δίπλα μας. Τα μέρη που είμαστε δίπλα ή μέσα στη θάλασσα, τα βρήκαμε στον δρόμο για το Σούνιο».
Μια κασκαντέρ ερωτεύεται τη γυναίκα που ντουμπλάρει
Η Άλμα, σε ένα παράλληλο σύμπαν, είναι όντως κασκαντέρ. Στις 17 Νοεμβρίου, ανήμερα της κυκλοφορίας του «Chaos Magic», άρχισε να προβάλλεται στο France.tv Slash, το πρώτο ψηφιακό δημόσιο γαλλικό κανάλι, η μίνι σειρά «Split», που όπως μου λέει έχει να κάνει «με την αγάπη και τον έρωτα».
«Ερμηνεύω μια κασκαντέρ. Είναι επί δέκα χρόνια σε σχέση με έναν άντρα αλλά ερωτεύεται την ηθοποιό την οποία αντικαθιστά στις δύσκολες σκηνές της. Αυτό, βασικά, είναι το στόρι της σειράς». Τη σκηνοθεσία την υπογράφει η Γαλλοαμερικανίδα Ιρίς Μπρε, ακαδημαϊκός, δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «Το γυναικείο βλέμμα, μια επανάσταση στην οθόνη» (Le regard féminin, une révolution à l’écran, εκδ. L’Olivier).
Μετά από αυτό το πρότζεκτ, σειρά έχει η μεγάλη οθόνη. Στις 17 Ιανουαρίου θα κάνει πρεμιέρα στις σκοτεινές αίθουσες, τουλάχιστον της Γαλλίας, το φιλμ «Un coup de dés n’abolira jamais le hasard» (ο τίτλος προέρχεται από το ομώνυμο ποίημα του Γάλλου συμβολιστή Στεφάν Μαλαρμέ και σημαίνει «Μια ζαριά ποτέ δεν θα καταργήσει το τυχαίο»). Σκηνοθέτης της είναι ο γεννημένος στο Ισραήλ, αλγερινο-εβραϊκής καταγωγής και εξαιρετικά δημοφιλής Γάλλος ηθοποιός και σκηνοθέτης Ιβάν Ατάλ, σύζυγος της Σαρλότ Γκενσμπούρ και κατά συρροή ντουμπλέρ της φωνής του Τομ Κρουζ (στη Γαλλία, οι ξένες ταινίες προβάλλονται μεταγλωττισμένες).
«Είναι θρίλερ και παίζω έναν πολύ δραματικό ρόλο. Δεν μπορώ, όμως, να πω τίποτα παραπάνω. Δεν έχει ξεκινήσει ακόμη η προώθηση της ταινίας», θα μου πει. Έναν ρόλο σε αυτή, ερμηνεύει και ο γιος του Πολ Μπελμοντό, Βικτόρ.
Τον Ιούνιο, λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα, τελείωσε και τα γυρίσματα της πρώτης της μυθοπλαστικής ταινίας μικρού μήκους, ως σκηνοθέτιδα. «Αυτή τη στιγμή κάνω το post-production. Το story της έχει να κάνει με ένα κορίτσι που ενώ αρχίζει να μπαίνει στην εφηβεία, έρχεται αντιμέτωπο με κάποια οικογενειακά μυστικά. Διερευνώ το πώς αυτά μπορεί να μπλοκάρουν τη συγκεκριμένη στιγμή στη ζωή της ή, τουλάχιστον, να παρεμβληθούν στην ανακάλυψη του νέου της σώματος». Ο τίτλος της είναι «The Eldest».
Τη ρωτάω αν συνεχίζει να ασχολείται με το μόντελινγκ. «Ναι, αλλά όχι ακριβώς. Είμαι αμπάσαντορ του οίκου Chanel, αλλά δεν ονειρεύτηκα ποτέ να κάνω καριέρα μοντέλου, ούτε θεώρησα τον εαυτό μου μοντέλο. Ξεκίνησα ως ηθοποιός και έτσι θέλω να πορευτώ». Η μόδα, όμως, της αρέσει. «Είναι, στ’ αλήθεια, ένα σπουδαίο μέσο έκφρασης, μια καλή τέχνη. Στη μόδα εργάζονται πολύ δημιουργικοί άνθρωποι, ένα ολόκληρο σύμπαν από το οποίο μπορείς να αντλήσεις έμπνευση. Μου αρέσει, επίσης, να παίζω με τα ρούχα, να ντύνομαι όμορφα, χαίρομαι να πηγαίνω σε σόου, να συναντάω σχεδιαστές».
Φεμινισμός, πολιτική και queer σινεμά
Αναρωτιέμαι αν έχει βρει στο Παρίσι το κοινοτικό και καλλιτεχνικό της ανήκειν, τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεται τις ίδιες ιδέες για την τέχνη και τη ζωή. «Ανήκω σε έναν σύνδεσμο γυναικών ηθοποιών». Πρόκειται για τη L’Association des Acteurices, ένα συλλογικό όργανο που συνίδρυσαν η Αριάν Λαμπέντ, η Σουζί Μπεμπά, η Ζιτά Ανρό και η Δάφνη Πατακιά. «Συναντιόμαστε μία φορά τον μήνα και συζητάμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στον κλάδο μας. Για τον σεξισμό, όσα πάνε στραβά, ό,τι έχει να κάνει με το παιχνίδι της εξουσίας που παίζεται στον χώρο. Βρίσκω συναρπαστικό το ότι βρισκόμαστε μαζί τόσες γυναίκες ηθοποιοί, από διαφορετικούς χώρους και γενιές. Θέλουμε, όλες μαζί, να αλλάξουμε τα πράγματα στη βιομηχανία του θεάματος. Να θέσουμε ένα τέρμα στις κακοποιητικές συμπεριφορές, τη σεξουαλική παρενόχληση ή πρακτικές που μας βάζουν σε κίνδυνο. Μας δίνεται η δυνατότητα να εκφράσουμε την πολιτική μας συνείδηση».
Τη ρωτάω αν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποιο κινηματογραφικό ρεύμα σε άνθιση στο Παρίσι, όπως άρχισε να συμβαίνει στην Αθήνα πριν από μία δεκαετία και κάτι παραπάνω, με το (αμφισβητούμενο ως προς τον ορισμό του) Greek weird wave, το οποίο παρακολουθεί. Της αρέσουν ο Γιώργος Λάνθιμος, η Ζακλίν Λέντζου, η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη. «Υπάρχει μια νέα γενιά δημιουργών με συγκεκριμένη αισθητική. Ένας από αυτούς είναι ο Αλεξίς Λανγκλουά». Πρόκειται για κινηματογραφιστή με queer αισθητική, που το έργο του έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από του Τζον Γουότερς, ενώ η μικρού μήκους ταινία του «Les démons de Dorothy» (Οι δαίμονες της Ντόροθι) ήταν κάποια στιγμή διαθέσιμη στο Cinobo. «Καταπιάνεται με πολύ ενδιαφέροντα θέματα, μπερδεύει την γκλάμορ με την τρας αισθητική, έχει πολύ υπερβολικό στυλ, πολύ σουρεαλιστικό, πολύ queer. Συμμετείχα πρόσφατα σε μια ταινία του, είναι πραγματικά καταπληκτικός. Φέρνει ένα νέο όραμα στο σινεμά και έχει δημιουργήσει ένα πολύ ισχυρό καλλιτεχνικό σύμπαν».
Το φιλμ στο οποίο αναφέρεται και βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε φάση παραγωγής είναι το «Les reines du drame» (Οι ντράμα κουίν). Εκτός από την ίδια παίζουν η Άζια Αρτζέντο και ο/η Μπιλάλ Ασανί, που γνώρισε πανευρωπαϊκή δόξα εκπροσωπώντας τη Γαλλία στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον το 2019, με το τραγούδι «Roi». Παρακολουθώ κι εγώ, από μακριά, την queer καλλιτεχνική σκηνή στη Γαλλία, που έχει βγάλει τους δικούς της indie stars, όπως τον ηθοποιό Φελίξ Μαριτό, με τον οποίο είχε συμπρωταγωνιστήσει στο «Δωμάτιο 108». «Ξαφνικά, όλοι στο Παρίσι θέλουν να κάνουν ένα ντραγκ σόου, έγινε κουλ. Είναι πιο ορατή η queer σκηνή και αυτό είναι σπουδαίο. Ευελπιστώ μόνο να μην αντιμετωπιστεί όλο αυτό που συμβαίνει σαν μια μόδα που μετά θα αντικατασταθεί από μια άλλη. Γιατί δεν είναι μόδα το να είσαι queer. Θα ήθελα αυτό το queerness να γίνει κομμάτι της κουλτούρας μας, να ανοίξει το μυαλό των ανθρώπων, να αλλάξει την κοινωνία».
Ο κόσμος ήθελε να δει τι κάνω λόγω του επωνύμου μου
Παππούς της είναι ο αβανγκάρντ σκηνοθέτης Αλεχάντρο Χοντορόφσκι. Γενιές και γενιές σινεφίλ τον θεωρούν Μεσσία. Προσκυνούν καλτ φιλμ του όπως το «La montaña sagrada» (Το ιερό βουνό) και το «El topo» (Ο τυφλοπόντικας). Αισθάνεται το κοινό τους επώνυμο ως βάρος, ως κάτι που παρεμβάλλεται στον τρόπο που την αντιμετωπίζουν;
«Έχω πλήρη συνείδηση του ότι στην αρχή της καριέρας μου προξένησε μια περιέργεια. Πολλοί άνθρωποι ήθελαν να μάθουν ποια είμαι, να δουν τι κάνω, λόγω του επωνύμου μου. Ήταν, λοιπόν, και μια ευκαιρία. Το βάρος προέρχεται από το ότι είναι συνδεδεμένο με μια ισχυρή οικογένεια του χώρου, κάτι που παραπέμπει στον νεποτισμό. Η πραγματικότητα, όμως, είναι τελείως διαφορετική. Με τον παππού μου δεν είχαμε ποτέ σχέσεις. Δεν με έχει βοηθήσει σε τίποτα. Κάποιες φορές είναι δύσκολο το ότι πρέπει να βιώνω αυτή την παρεξήγηση [νομίζω ότι την ακούω, ανεπαίσθητα, να ξεφυσά] αλλά καθώς τα χρόνια περνούν είμαι πολύ χαλαρή με αυτό το γεγονός. Ο καλλιτεχνικός μου περίγυρος είναι πολύ διαφορετικός από εκείνον του παππού μου, άλλωστε. Χαράσσω το δικό μου μονοπάτι, κάνω τα δικά μου πράγματα, δημιουργώ τον δικό μου κόσμο».
