Από ένα νεοϋορκέζικο μιούζικαλ μέχρι μια επικίνδυνη αποστολή στην Αλάσκα και από μια διαφορετική ταινία τρόμου με φόντο το χιόνι σε ένα παγωμένο ανθρωποκυνηγητό, ακολουθεί μία λίστα με επιλογές από τη δημοφιλή πλατφόρμα για να απολαύσετε λίγο το «μέσα» και να μεταφερθείτε σε χειμωνιάτικο σκηνικό.
Tick tick boom (2021)
Δε γίνεται να κατατάξεις το «Tick Tick Boom» στην κατηγορία της βιογραφίας χωρίς να του αφαιρέσεις κάτι από τη ζωντάνια, την σπιρτάδα και το μπρίο του. Εξιστορώντας την πορεία ενός άσημου ακόμη μουσικο-χορευτικο-θεατρικού δημιουργού Τζόναθαν Λάρσον, ενώ προσπαθεί επί ματαίω να τελειώσει το μεγαλεπίβολο του μιούζικαλ «Superbia», κρυφοκοιτάζουμε τη ζωή του πίσω από την αυλαία, πίσω από τα παρασκήνια, σ’ένα παγωμένο χειμωνιάτικο διαμέρισμα της Νέας Υόρκης. Παραδίδοντας την καλύτερη του ερμηνεία μέχρι τότε, ο Άντριου Γκάρφιλντ, σκηνοθετημένος από τον Λιν Μανουέλ Μιράντα επιτρέπει σε μυημένους, σκεπτικιστές αλλά και εντελώς ξένους στο χώρο του μιούζικαλ να παρασυρθούν από την υπεράνθρωπη προσπάθεια ενός νέου ανθρώπου να δημιουργήσει αυτό που και θα τον εκφράζει πραγματικά, και θα του φέρει την αναγνώριση που τόσο πολύ επιθυμεί. Αυτό που ξέρουν κάποιοι από εμάς είναι ότι ο Λάρσον, πεθαίνοντας αιφνίδια στα 36 του από ανεύρυσμα, δεν έμαθε ποτέ ότι το επόμενο μιούζικαλ του «Rent», θα λάμβανε το χειροκρότημα, τα βραβεία και την υστεροφημία που του άξιζαν.
Luther: The Fallen Sun (2023)
Ακολουθώντας χρονικά τη σειρά που ολοκληρώθηκε το 2019 ο πρώην αστυνόμος Τζον Λούθερ βρίσκεται σε σωφρονιστικό ίδρυμα, πληρώνοντας ακριβά τις ανατρεπτικές μεθόδους του και τις προσωπικές του επιλογές, όταν στο ραντάρ του βρίσκεται άλλος ένας επικίνδυνος δολοφόνος. Ποιος θα το περίμενε; Και μαζί μ’αυτό, ποιος θα μπορούσε να προβλέψει ότι ο πιο γοητευτικός αντιήρωας του βροχερού και μουντού χειμωνιάτικου Λονδίνου θα έβρισκε τρόπο να αποδράσει από τη φυλακή για να κυνηγήσει τη νέμεση του μέχρι την παγωμένη της κρυψώνα; Κι όμως, ακόμη κι αν ο σκελετός του σεναρίου είναι αναμενόμενος, τα απανωτά τουίστ, οι συγκλονιστικές σκηνές ανθρωποκυνηγητού και η ακόρεστη δίψα μας για ιστορίες με σασπένς θα μας ανταμείψουν υπέρ το δέον. Όσο κι αν η σειρά παίζει με το δίπολο καλό-κακό, δεν ξεχνάει ποτέ τις γκρίζες ζώνες του ήρωά του – και το πόση προσπάθεια χρειάζεται για να εκπληρώσεις αυτό που έχεις επιβάλλει στον εαυτό σου να υπηρετεί.
The Revenant (2015)
Εμπνευσμένο από αληθινή ιστορία, το «Revenant» ακολουθεί τον εξερευνητή Χιου Γκλας σε μια αποστολή στην άγρια δύση το 1820, όπου μετά από μια φρικτή αναμέτρηση με μία αρκούδα, εγκαταλείπεται από τους συντρόφους του. Παρακολουθούμε έναν διαλυμένο σωματικά και ψυχολογικά ήρωα, σε μια υπεράνθρωπη προσπάθεια για επιβίωση και εκδίκηση για τον χαμό του γιου του από τον έμπιστο συνοδοιπόρο του. Με τη δύναμη της εικόνας, τη φύση ως αντίπαλο, το χιόνι ως κυνηγό και την εμμονή ως φιτίλι στο όπλο του ήρωα, ο Ινιαρίτου συνθέτει έναν καταπληκτικό ύμνο στην ζωή – ή μήπως είναι μια ωδή στη βία; Αυτό τουλάχιστον του καταλόγισαν κάποιοι από τους κριτικούς το 2016 που πρωτοπροβλήθηκε. Όλοι οι υπόλοιποι εξύμνησαν τη μαεστρική του σκηνοθεσία, με όλη την αγριάδα της ανθρώπινης ύπαρξης και την υπερβατική περιπέτειά του Γκλας. Ένα φανταστικό πανόραμα της Αμερικάνικης Δύσης.
Ι’m thinking of ending things (2020)
Υποβλητικό θρίλερ, ή ανατριχιαστική σπουδή στον ανθρώπινο εγκέφαλο; Όταν το φθινόπωρο του 2020, το «Σκέφτομαι να βάλω ένα τέλος» προβλήθηκε στο Netflix, αν λάβει κανείς υπόψιν ότι βγαίναμε – για να ξαναμπούμε- σε μια ατέλειωτη καραντίνα, δημιουργήθηκε τέτοια συζήτηση, και σε τόσα επίπεδα, που με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο, θα μπορούσε κάποιος να γράψει μια διατριβή. Τι όμως θα έλεγε; Σε πρώτο επίπεδο, ο Τζέικ οδηγεί με τη φιλενάδα του για ώρες μέσα στο χιόνι, για να την παρουσιάσει στους γονείς του, ενώ εκείνη αφού εξηγεί πόσο καλή σύνδεση έχουν, αρθρώνει τον τίτλο της ταινίας. Παράξενο, θα πεις, τι εννοεί; Στην πορεία, η κοπέλα του, που έχει πολλά ονόματα, αλλά στους τίτλους τέλους αναφέρεται μόνο ως «γυναίκα», θα βρεθεί σ’ένα σύμπαν, όπου το παρόν μπλέκεται στο παρελθόν και ό,τι κι αν είναι αυτό που συμβαίνει, τρυπώνει μέσα σου σαν παράσιτο. Η πλοκή έχει όση σημασία έχουν και οι αναγνώσεις της, και η ταινία, μια από τις πιο απρόσιτες του σκηνοθέτη Τσάρλι Κάουφμαν (μας έφερε την τρυφερή «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» αλλά και την ακατανόητη «Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης») θα μας παρασύρει σε μια δίνη όπως λίγες έχουν πετύχει τα τελευταία χρόνια.
Hold the dark (2018)
Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Τζιράλντι (2014), με πρωταγωνιστές τον Τζέφρι Ράιτ και Αλεξάντερ Σκάρσγκορντ, το «Hold The Dark» διαδραματίζεται σε ένα κατάλευκο τοπίο, όπου οι λύκοι περιφέρονται σαν μακρινοί άγρυπνοι φρουροί της φύσης και οι πολίτες είναι οπλισμένοι μέχρι τα δόντια. Όταν ο γιος της Μεντόρα χάνεται, η μητέρα του – μια Ράιλι Κίου με σκαλισμένο από την στεναχώρια πρόσωπο – προσλαμβάνει έναν επιστήμονα και συγγραφέα, υποστηρίζοντας ότι τον έκλεψαν λύκοι. Πρέπει να βρεθεί ο ένοχος, πριν γυρίσει από το πολεμικό μέτωπο ο άνδρας της: πρέπει να έχει κάτι να του δείξει. Σ’ένα σκηνικό που η βία εμφανίζεται όμορφη και άρτια αισθητικά, είναι μια ταινία γι’αυτό: για τη βία. Δεν την εξυμνεί, δεν την ωραιοποιεί, αλλά της δίνει τη σημασία που της αρμόζει ως κινητήριο δύναμη για την ανθρώπινη συμπεριφορά. Αν σου κλέψουν το παιδί, τι έχεις να χάσεις, τελικά; Ο γρήγορος ρυθμός, μια ενέδρα σ’ένα χωριό που σου κόβει την ανάσα, σκηνές με τον Σκάρσγκορντ που τριγυρνάει σαν παράφρων με μια μάσκα λύκου σ’έναν καταυλισμό μεταλλωρύχων: λαχανιασμένη απόλαυση.
Against the ice (2022)
Στην εποχή των στουντιακών παραγωγών, το να γυρίζεται μια ταινία πραγματικά στη Γροιλανδία είναι από μόνο του ένα selling point. Το «Against the ice» είναι η αληθινή ιστορία της δανέζικης αποστολής στη χώρα το 1909, η οποία σκοπό είχε να διαψεύσει την αμερικανική διεκδίκηση της βορειοανατολικής πλευράς, κάτι που βασιζόταν στην πεποίθηση ότι ήταν διασπασμένη σε διακριτά κομμάτια γης. Ο καπετάνιος Μίκκελσεν ακολουθεί τα βήματα μιας άλλη αποστολής επιχειρώντας να ανακτήσει τα πτώματα ή τα ευρήματα των ανδρών που προηγήθηκαν. Συνοδοιπόρος του ο άπειρος αλλά πρόθυμος μηχανικός Ιβέρ, σαλπάρουν για ένα ταξίδι από το οποίο μπορεί να μη γυρίσουν ποτέ. Αν και για να απευθυνθεί σ’ένα πλατύ κοινό η ταινία έχει γίνει κάπως φλατ (δεν ακούμε δανέζικα αλλά μια ποικιλία από βρετανικές προφορές, περιλαμβάνει κάποιες σεκάνς αρκετά δακρύβρεχτες και κλισέ), αυτού του είδους τις ιστορίες αν και τις έχουμε ακούσει πολλές φορές, είμαστε πάντα έτοιμοι για μια νέα ανάγνωσή τους.
