ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ, ΒΥΖΑΝΤΙΟ, ΣΑΜΟΥΡΑΪ
Ο Κεν Φόλετ επιστρέφει με Τα όπλα του φωτός (εκδ. Bell) στο Κίνγκσμπριτζ, τη «φανταστική» πόλη
που τον έκανε διάσημο. Η δράση μεταφέρεται από τον Μεσαίωνα στα τέλη του 18ου αιώνα και εμείς παρακολουθούμε τα γεγονότα μέσα από τα μάτια ενός καστ συναρπαστικών χαρακτήρων, οι οποίοι παλεύουν να βρουν το δίκιο τους καθώς η βιομηχανοποίηση σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της.
Ο 11ος (!) τόμος των Σαξονικών Χρονικών του Μπέρναρντ Κόρνγουελ υπό τον τίτλο Ο πόλεμος του λύκου (εκδ. Ψυχογιός) βρίσκει τον Ούτρεντ του Μπέμπανμπεργκ να πολεμά εχθρούς που νιώθουν σαν –τι άλλο;– λύκοι. Ατέλειωτες πολιορκίες, επικίνδυνα μυστικά και συναρπαστικές μάχες σε άλλο ένα επεισόδιο μιας σειράς επικών μυθιστορημάτων που δεν απογοήτευσε (σχεδόν) ποτέ κανέναν και πήρε, μοιραία, τον δρόμο προς το Netflix τα τελευταία χρόνια.
Αφήνοντας στην άκρη τη Δυτική Ευρώπη και ερχόμενοι στην καθ’ ημάς Ανατολή, συναντάμε μια εκδοτική έκπληξη: μεταφράστηκαν Οι εξόριστοι του Βυζαντίου (εκδ. Στερέωμα) της Γαλλίδας Κατρίν Ερμαρί-Βιέιγ, ένα μυθιστόρημα που βρίσκει δύο αδέρφια να διαφεύγουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις (ο ένας προς Ρωσία, ο άλλος προς τις ακτές του Μεσογείου) ύστερα από την Άλωση 
της Κωνσταντινούπολης· κάπως έτσι ξεκινά μια οικογενειακή σάγκα που διατρέχει πέντε αιώνες αποτυπώνοντας τον πόνο της εξορίας και την ανάγκη του νόστου.
Όσο για ακόμα πιο μακρινές και εξωτικές ιστορίες; Ιδού, ο Αμερικανός Γκρεγκ Σριβ μάς αφηγείται με συναρπαστικό τρόπο στο Γιακούκε, ο Αφρικανός σαμουράι (εκδ. Anubis) την αληθινή ιστορία ενός μαύρου σκλάβου ο οποίος βρέθηκε στην ταραγμένη Ιαπωνία του 16ου αιώνα, δόθηκε ως αντάλλαγμα στον πιο ισχυρό πολέμαρχο της περιόδου, πολέμησε γενναία και έγινε ο πρώτος ξένος στον οποίο δόθηκε ποτέ ο εν λόγω τιμητικός τίτλος.
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ
Και από τον τρόμο της Ιστορίας σε ιστορίες που προκαλούν τρόμο: μετά από 24 ολόκληρα χρόνια μεταφράζεται (επιτέλους!) ο Τόμας Λιγκότι, το «πιο καλά κρυμμένο μυστικό» της χόρορ λογοτεχνίας. Το Teatro Grottesco (εκδ. Αντίποδες), λοιπόν, μας δίνει τη δυνατότητα να συναντηθούμε με τους λογοτεχνικούς του εφιάλτες – τόσο σκληροί και με τόσο ισχυρό φιλοσοφικό υπόβαθρο, ώστε να σε κάνουν να αμφιβάλλεις πραγματικά για τα πιστεύω σου.
Σε πολύ πιο παλπ αφηγήσεις τώρα, κυκλοφόρησε ξανά το Κριστίν (εκδ. Κλειδάριθμος) διά χειρός Στίβεν Κινγκ. Για το πώς μια σαραβαλιασμένη κόκκινη και άσπρη Πλίμουθ Φιούρι, αφού πρώτα μεταμορφώσει έναν όχι και τόσο δημοφιλή μαθητή σε έναν από τους πιο κουλ τύπους του σχολείου, θα θελήσει στη συνέχεια να πάρει την εκδίκησή της όταν θα νιώσει απατημένη… Κλείνοντας, ας πούμε δύο λόγια για το Η ακρόπολη των ξεχασμένων μύθων (εκδ. Αίολος) του Μάικλ Μούρκοκ. Ο 83χρονος Βρετανός συγγραφέας, ο οποίος αποτέλεσε στα νιάτα του το ανεστραμμένο είδωλο του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, μας παραδίδει το πρίκουελ στις ιστορίες του Έλρικ, του πιο αγαπημένου από τους αγαπημένους ήρωες που έπλασε στην καριέρα του. Ετοιμαστείτε για ένα φάντασι σύμπαν, ποτισμένο στη βαθιά μελαγχολία και την ψυχεδέλεια των ’60s.
Mόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αίολος η συλλογή διηγημάτων της Ούρσουλα Λε Γκεν, Πέντε δρόμοι προς τη συγχώρεση, όπου η Αμερικανίδα συγγραφέας καταπιάνεται εν πολλοίς με τον ρατσισμό. Ρωτήσαμε την εκδότρια Κάτια Κουτσαφτή τι έχει να μας πει γι’ αυτό το θέμα μια συγγραφέας που συνέδεσε το όνομά της με την επιστημονική φαντασία.
«Η Λε Γκεν καθιερώθηκε σε ένα ανδροκρατούμενο είδος, την επιστημονική φαντασία. Το εμπλούτισε με νέες ιδέες, όπου πολλές φορές επικρατούν φαινομενικά “αδύναμοι” ήρωες (γυναίκες, μαύροι, άτομα απροσδιόριστου φύλου) και το αναβάθμισε με την ιδιαίτερη λογοτεχνικότητά της, αλλά και με ιδεολογικούς και υπαρξιακούς προβληματισμούς. Στις δικές της φανταστικές κοινωνίες προβάλλει κοινωνικά θέματα, μεταξύ των οποίων και τον ρατσισμό· από τη στιγμή που όλοι μας ανήκουμε σε μια ομάδα με βάση το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία, αποτελούμε μέλη μιας ενδο-ομάδας περιτριγυρισμένης από μια εξω-ομάδα, η οποία ζει δίπλα μας και για πάντα.
Όπως η ίδια αναφέρει, γράφουμε γι’ αυτή την εξω-ομάδα, για να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε τον Άλλο· με τελικό στόχο τη συνύπαρξη. Υπερασπιζόμενη, λοιπόν, τη φυλετική διαφορετικότητα, αντιπαρατίθεται στις διακρίσεις. Οι ήρωές της προέρχονται πολλές φορές από μειονότητες, συχνά θυμίζουν τους γηγενείς Αμερικανούς, ενώ οι λευκοί, όχι σπάνια, αντιπροσωπεύουν τη βία και την καταπίεση. Η Λε Γκεν αντιμετωπίζει τους πρώτους πάντα με μια ιδιαίτερη, στοργική ματιά αναδεικνύοντας τον εκάστοτε πολιτισμό τους».
