Ο καθένας μας έχει άλλο αγαπημένο δίσκο από το 2023. Είναι καθαρά υποκειμενικό – ας μην τσακωθούμε. Στο δικό μου σπίτι, ο δίσκος που έπαιξε περισσότερο, αμφισβητήθηκε, αναλύθηκε και εν τέλει λατρεύτηκε, ήταν το The Ballad of Darren των Blur. Oι πάλαι ποτέ εκπρόσωποι της britpop πέτυχαν μια υποδειγματική επιστροφή με σπουδαία κομμάτια, ως επί το πλείστον μελαγχολικά, άψογα δουλεμένα, χωρίς τίποτα fake ή πονηρό (Τhe Narcissist, Russian Strings, The heights). Η πρώτη ακρόαση μπορεί να μη σας πείσει. Δοκιμάστε μια δεύτερη και μια τρίτη, ακούστε διαβάζοντας παράλληλα τους στίχους, φωνάξτε και έναν φίλο για παρέα, γενικά προσπαθήστε το. Θα ανταμειφθείτε. Κατά τα άλλα, υπάρχουν και αδικημένα άλμπουμ, που έκαναν ένα μπαμ όταν βγήκαν και στην επόμενη στροφή ξεχάστηκαν. Το μυαλό μου πάει στο UGLY του Slowthai, στο UTOPIA του Tράβις Σκοτ, αλλά και στο τελευταίο άλμπουμ της Λάνα Ντελ Ρέι. Μια χορταστική, γενναιόδωρη κατάθεση εσωστρεφούς americana με ωραίες παρεκκλίσεις, όπως το κομμάτι Α&W.
Από ελληνικά, ο δίσκος που συζητήθηκε περισσότερο από κάθε άλλον (στις αρχές της χρονιάς) ήταν το Πέρα από τη θάλασσα – οι διασκευές του Παύλου Παυλίδη σε παλιά τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου. Αν μιλάμε για φρέσκο υλικό, προσωπικά ξεχωρίζω το ρομαντικό Ghost Flower των 33 Lovers, που διαδόθηκε από στόμα σε στόμα, «έπαιξε» σε πολλά sites και τώρα είναι έτοιμο να παρουσιαστεί ζωντανά (28/12, Death Disco). Ενδιαφέρον είχαν επίσης οι δίσκοι των Echo Tides, Lepyr και Libys. Πλούσια και παράξενη indie ποπ με ελληνικό στίχο, έτοιμη να μπει σε περισσότερα σπίτια, από την πόρτα ή από την καμινάδα.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠGrupo Los Yoyi – Yoyi (1977)
Ο γραφίστας αυτού του εξωφύλλου είχε οίστρο. Το ίδιο ισχύει και για τους Kουβανέζους Grupo Los Yoyi, που στο Yoyi ανακατεύουν παραδοσιακούς λάτιν και afro-cuban ρυθμούς με ντίσκο, τζαζ και φανκ. Είναι το μοναδικό τους άλμπουμ, ένας χαμένος θησαυρός των ’70s που κυκλοφορεί ξανά σε βινύλιο από τη βρετανική Mr. Bongo.
