«Τι έχουμε να ζήσουμε και το ’23;» κατέληγε το Δρομολόγιο του περσινού τεύχους της Πρωτοχρονιάς. Και ζήσαμε πολλά. Ίσως πολλά παραπάνω απ’ όσα μπορεί να αντέξει το μυαλό μας. Βαθιά εισπνοή. Οι τοποθεσίες κουβαλούν ισόποσο συναισθηματικό φορτίο με τα γεγονότα που τις συνόδευσαν: πυρκαγιές σε Έβρο, Ρόδο, Μαγνησία, ναυάγιο στην Πύλο, ο Elias και ο Daniel πνίγουν τον θεσσαλικό κάμπο, τον Βόλο και τη Λάρισα, δυστύχημα σε λάιβ μετάδοση στον Πλατανιστό Ευβοίας. Ανατριχιαστικό καλοκαίρι στη Νέα Φιλαδέλφεια και ένας «μαύρος ορίζοντας» εμφανίζεται στον Πειραιά για ένα εισιτήριο. Το «κίνημα της πετσέτας» εξαπλώνεται στα κυκλαδονήσια. Γυναικοκτονίες. Ποιος σκότωσε τον Όλιβερ στην Αράχωβα; Αθήνα: μια πόλη κλειστή για όποιο άτομο προσπαθεί να βρει στέγη με αξιοπρεπές ενοίκιο. Θεσσαλονίκη: άλλη μία χρονιά αποτυχίες. Παλαιστίνη και Ισραήλ. Τέμπη. 28 Φεβρουαρίου: η πιο μουδιασμένη μέρα του ’23.
Τουρνέ Ι
Παραμονή στον Πειραιά. Η βόλτα στην αγορά του λιμανιού επαναλαμβάνεται για τρίτη χρονιά και εξελίσσεται σε μια άτυπη παράδοση. «Πόσα ψάρια να σου βάλω; / Μισό κιλό». Σφύριγμα. «Ρε συ, βάλ’ του τρία τέταρτα. / Ούτε να το σκέφτεσαι, μόνος μου μένω, πότε θα τα φάω όλα αυτά; / Θα βρεις χώρο, δεν σε φοβάμαι». Με χρεώνει τιμή του μισού κιλού. «Για τις γιορτές, να έχεις να τρως». Γιορτινές μέρες, δεν ξέρω αν σας έχω μιλήσει για την καλοσύνη κάποιων ξένων. Σε αυτούς εναποθέτω τις ελπίδες μου.
«ΤΣΙΚΑ ΚΕ ΔΙΘΕΕΕΣ;». Αυτές τις τρεις λέξεις στα ισπανικά ανακράξαμε με κάποιους/-ες συναδέλφους/-ισσες στο γραφείο, μόλις ανακοινώθηκε πως η Ροσαλία, μια σούπερ σταρ του καιρού μας (και όχι στη δύση της καριέρας της), θα αποτελέσει κομμάτι του ελληνικού συναυλιακού καλοκαιριού. Τα βίντεο όσων έχουν ταξιδέψει ανά την Ευρώπη για να παρακολουθήσουν ζωντανά το Renaissance Tour της Μπιγιονσέ, κατακλύζουν το TikTok. Η Φινλανδία, και όχι η Σουηδία, έπρεπε να κερδίσει τη φετινή Γιουροβίζιον. Η Άννα Βίσση συμπληρώνει πενήντα χρόνια καριέρας, το Ηρώδειο μετατρέπεται σε μια… μεθυσμένη πολιτεία. Οι αποχαιρετισμοί όμως δεν παύουν να είναι οδυνηροί.
Τουρνέ ΙΙ
«Τελικά, δεν θα έρθεις; / Μα δεν βγαίνουν οι μέρες με τις αποστάσεις». Μεσάνυχτα 24ης Δεκεμβρίου. Αγόρια και κορίτσια κρατούν τις δάδες τους στα χέρια. Τα πράσινα οικοδομήματα στις πλατείες και στις διασταυρώσεις των δρόμων της Φλώρινας λαμπαδιάζουν. Η μεγαλύτερη Φωτιά βρίσκεται παραδοσιακά στην πλατεία Ηρώων. Το γλέντι στους δρόμους κρατάει μέχρι το πρωί. Εκεί βρίσκεται η ζωή. Γύρω απ’ τις Φωτιές. Όχι στην Αθήνα.
Οι σινεφίλ της πρωτεύουσας αποχαιρετούν ένα τοπόσημό της, γεμίζοντας ασφυκτικά την ιστορική αίθουσα του Ιντεάλ για τις αποχαιρετιστήριες επετειακές προβολές και παραμένοντας εξοργισμένοι για το κλείσιμό του. Όσο για τον Βασίλη Καρρά, ας μιλήσουν δύο στιγμιότυπα. Το πρώτο στη Σόφια, με μια παρέα χιπστεράδων να τραγουδάει το ρεφρέν από το Φαινόμενο σε άπταιστα ελληνικά. Το δεύτερο στα Πετράλωνα, σε μια μάζωξη με συναδέλφους του γραφείου, οι οποίοι συντόνισαν άψογα τις φάλτσες φωνές τους στο Τηλεφώνησέ μου. Άντε τώρα να δούμε τι θα φέρει και το ’24.
