1970. Το πλοίο που μεταφέρει τους Έλληνες μετανάστες στην Αυστραλία πραγματοποιεί ένα από τα καθιερωμένα δρομολόγιά του. Το ταξίδι είναι μακρύ, 30 μέρες στη θάλασσα, και οι περισσότεροι επιβάτες δεν έχουν κανέναν να τους περιμένει στην άλλη πλευρά. Κάποιοι δεν μιλάνε καν Αγγλικά. Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο Δημήτρης Ποστέκογλου, πατέρας του 5χρονου Άγγελου, σημερινού προπονητή της Τότεναμ. Η οικογένεια Ποστέκογλου άφηνε πίσω τη ζωή στη Νέα Φιλαδέλφεια για να διεκδικήσει μια καλύτερη στην άλλη άκρη του κόσμου.
Οι περισσότεροι Έλληνες που έφτασαν στη Μελβούρνη μεταπολεμικά έβρισκαν συνήθως χειρωνακτικές δουλειές, συσπειρώνονταν σε γειτονιές, έχτιζαν κομμάτι κομμάτι τη δική τους πατρίδα. Η οικογένεια Ποστέκογλου έστησε τη ζωή της στο προάστιο Πράχραν. Ο μικρός Άγγελος έβλεπε κάθε μέρα έβλεπε τον πατέρα του να ξυπνά νωρίς το πρωί, να φεύγει για τη δουλειά και να επιστρέφει βράδυ, να αποκοιμιέται αποκαμωμένος στον καναπέ. Έτσι περνούσε η εβδομάδα. Τις Κυριακές ήταν αλλιώς. Οι οικογένειες των Ελλήνων βάδιζαν παρέα μέχρι το Μιλ Παρκ, το γήπεδο της Ελλάς Μελβούρνης (αργότερα μετονομάστηκε σε Σάουθ Μέλμπουρν), της ομάδας των Ελλήνων μεταναστών που έγραψε ιστορία ως ένα από τα πιο επιτυχημένα κλαμπ στην ιστορία του αυστραλιανού ποδοσφαίρου. Η ρουτίνα της εβδομάδας έδινε τη θέση της στη μυρωδιά από το σουβλάκι, στα γαλάζια κασκόλ και στον παλμό των υποστηρικτών της ομάδας. Στον δρόμο για τον αγώνα οι πατεράδες χαμογελούσαν. Ανοίγονταν. Τα βάρη που κουβαλούσαν από τα προβλήματα της καθημερινότητας εξαφανίζονταν. Τα παιδιά τούς κοιτούσαν με έκπληξη. Αγαπώντας το ποδόσφαιρο, αγαπούσαν εκείνο που έκανε τους γονείς τους χαρούμενους.
«Papa, to me!»
«Τα πρώτα χρόνια για την οικογένεια Ποστέκογλου στην Αυστραλία ήταν δύσκολα», μας λέει ο Βασίλης Παπαστεργιάδης, πρόεδρος της Σάουθ Μέλμπουρν και της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης αλλά και γείτονας της οικογένειας Ποστέκογλου εκείνα τα χρόνια. Δεν ήξεραν Αγγλικά και έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να ενσωματωθούν στην κοινότητα. «Ο Άγγελος πήγε σε ένα τοπικό σχολείο, όπου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να δημιουργηθεί μια ομάδα ποδοσφαίρου, της οποίας έγινε και προπονητής με μεγάλη επιτυχία. Για τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών, το γήπεδο ήταν το μέρος όπου όλα τα όνειρά τους ίσως κάποτε γίνονταν πραγματικότητα».
Ο κ. Παπαστεργιάδης θυμάται να παίζει ποδόσφαιρο με τον Άγγελο στο πανεπιστήμιο του Μόνας. Ήταν η εποχή που έκανε τα πρώτα του βήματα στην ομάδα της Σάουθ Μέλμπουρν. «Papa, to me!», του φώναζε ζητώντας την μπάλα. «Θυμάμαι τη νύχτα πριν από το πρώτο του παιχνίδι. Ήμασταν έξω με δύο-τρεις φίλους και γιορτάζαμε το γεγονός ότι θα έκανε το ντεμπούτο του· ήταν τότε 19 χρονών. Το ποδόσφαιρο για τον Άγγελο είναι τα πάντα στη ζωή του». Έπαιξε εννέα χρόνια για την ομάδα που υποστήριζε μεγαλώνοντας, ενώ παράλληλα σπούδαζε Οικονομικά. Έγινε αρχηγός της και κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, παίζοντας μάλιστα και υπό τις οδηγίες του Φέρεντς Πούσκας την τριετία 1989-1992 – ο τελευταίος σταθμός της καριέρας του.
Αποτελώντας τον καλύτερο σύλλογο της χώρας, η Ελλάς συγκέντρωνε ποδοσφαιριστές από όλη την υφήλιο, με αποτέλεσμα ελάχιστοι Έλληνες να μπορούν να βρουν μια θέση στην ενδεκάδα. Για μια γενιά Ελλήνων μεταναστών, ο Άγγελος ήταν το είδωλό τους. «Ένα βράδυ που είχα επισκεφθεί το σπίτι του και ο Άγγελος δεν ήταν στο δωμάτιο, ο πατέρας του μου είπε πόσο περήφανος ένιωθε για τον γιο του, για όλα όσα έκανε για την παροικία, για το ότι ένα παιδί με ελληνική καταγωγή ξεχώριζε στην Αυστραλία», λέει ο κ. Παπαστεργιάδης. Η αγωνιστική καριέρα του Ποστέκογλου έληξε άδοξα και πολύ πρόωρα σε ηλικία 27 ετών, λόγω ενός τραυματισμού στο γόνατο. Πολύ γρήγορα όμως ανέλαβε βοηθός προπονητή στην ομάδα που τον είχε αναδείξει.
«Ποτέ δεν ήξερες τι σκεφτόταν ο Άγγελος. Δεν βλέπεις εκφράσεις στο πρόσωπό του, δεν δείχνει τα συναισθήματά του, όταν μιλάει δεν σε κοιτάζει στα μάτια. Έχει όμως μεγάλη πίστη στις ικανότητες και στη φιλοσοφία του», λέει ο Πίτερ Φιλόπουλος, υπεύθυνος μάρκετινγκ, επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων στην Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αυστραλίας. Την περίοδο που ξεκινούσε η προπονητική καριέρα του Άγγελου, εκείνος ήταν στη θέση του γενικού διευθυντή της Σάουθ Μέλμπουρν. «Είναι πολύ δύσκολο να τον πλησιάσεις ως άνθρωπο. Έχεις ακούσει τις ιστορίες; Κάθεται με παίκτες δίπλα δίπλα στο αεροπλάνο και δεν ανταλλάσσουν κουβέντα σε όλο το ταξίδι. Έτσι είναι. Θυμάμαι να έχουμε συζητήσεις και να μένει απόλυτα σιωπηλός. Ελάχιστα λόγια. Υπήρχε σχεδόν αμηχανία. Δεν έρχεται κοντά με πολλούς ανθρώπους. Έχει έναν μικρό πυρήνα τεσσάρων-πέντε φίλων με τους οποίους μεγάλωσε και πήγε μαζί στο πανεπιστήμιο».
Μου αφηγείται τη μέρα που μετά την απόλυση του πρώτου προπονητή της ομάδας, έπειτα από μια καταστροφική πορεία, ο Ποστέκογλου ανέλαβε να οδηγήσει τη Σάουθ Μέλμπουρν στα τρία τελευταία παιχνίδια του πρωταθλήματος. «Οι περισσότεροι δεν είχαν κινητά τηλέφωνα ακόμα εκείνη την εποχή και για να βρω τον Άγγελο, έπρεπε να πάω στην τράπεζα όπου δούλευε για να συμπληρώνει το εισόδημά του και να περιμένω το πρωινό του διάλειμμα για τσάι. “Είναι μεγάλη ευκαιρία για σένα, Άγγελε”, του είπα όταν τον είδα. “Thanks, big fella”, απάντησε και μετά επέστρεψε πίσω στο γραφείο του για να τελειώσει τη βάρδιά του. Είμαι σίγουρος πως επεξεργαζόταν τι σήμαινε το γεγονός αυτό για εκείνον».
Συμφωνία στο μπάρμπεκιου
Το πρώτο βράδυ ως υπηρεσιακός, έστω, προπονητής, ο Ποστέκογλου υπερασπίστηκε με σθένος μπροστά στους παίκτες τον προπονητή που είχε μόλις απολυθεί. «Ένας άντρας έχασε τη θέση του, όμως δεν είναι ένας αυτός που απογοήτευσε τον σύλλογο, όλοι, ανάμεσά τους κι εγώ, τον απογοητεύσαμε. Έχουμε τρία παιχνίδια για να σώσουμε την τιμή μας», είχε πει. Οι ηγετικές του ικανότητες είχαν μόλις αρχίσει να εκδηλώνονται. Κέρδισε και τα τρία παιχνίδια.
Εκείνος είχε κάνει τη δουλειά του, αλλά το διοικητικό συμβούλιο της ομάδας εξέταζε τις περιπτώσεις άλλων προπονητών εν όψει της νέας σεζόν. Ο Φιλόπουλος θυμάται ότι οργάνωσε ένα τυπικό ελληνικό μπάρμπεκιου στην αυλή ενός σπιτιού, όπου κάλεσε τα νεότερα μέλη του διοικητικού συμβουλίου με τις οικογένειές τους. Όλοι τους είχαν μεγαλώσει βλέποντας τον Άγγελο να πρωταγωνιστεί ως παίκτης. Ο Ποστέκογλου έπρεπε να αρπάξει την ευκαιρία όταν αυτή θα εμφανιζόταν. Το φαγητό τελείωσε, πολλοί άναψαν τα τσιγάρα τους και άρχισαν να συζητούν. Όταν η κουβέντα έφτασε στο ζήτημα του προπονητή, τα ονόματα άρχισαν να πέφτουν και πάλι βροχή.
«Νομίζω πως όλοι είναι καλοί προπονητές – όπως και εγώ δηλαδή», είπε και όλοι τον κοίταξαν έκπληκτοι. «Ενδιαφέρεσαι στ’ αλήθεια για τη δουλειά;», τον ρώτησαν. Τότε, μέσα σε 20 λεπτά, ο Ποστέκογλου έδωσε έναν φλογερό λόγο παρουσιάζοντας τη φιλοσοφία του και όσα μπορούσε να φέρει στον σύλλογο. Στο τέλος επικράτησε σιωπή. Ο αντιπρόεδρος τον κοίταξε στα μάτια. «Άγγελε, είσαι ο επόμενος προπονητής μας».
«Enjoy your lunch»
Επτά παιχνίδια, μία νίκη. Το ξεκίνημά του στη Σάουθ Μέλμπουρν ήταν δύσκολο. Οι γκρίνιες δεν άργησαν να αρχίσουν. Αν και πολύ αγαπητός, δεν έπαυε να είναι ένας προπονητής μόλις τριάντα χρονών, χωρίς καμία εμπειρία. Το όγδοο παιχνίδι του φημολογούνταν ότι θα ήταν το τελευταίο του. Κέρδισε 1-0 στην εκπνοή. Κράτησε τη θέση του. «Κάποιες φορές όλοι χρειάζονται λίγη τύχη», σχολιάζει ο κ. Παπαστεργιάδης, ενώ ο Πίτερ Φιλόπουλος τονίζει: «Εάν σε εκείνο το παιχνίδι τα πράγματα είχαν συμβεί διαφορετικά, ίσως σήμερα να μην υπήρχε ο Ποστέκογλου όπως τον ξέρουμε».
Με τον καιρό εφάρμοσε τις ιδέες του. Τα αποδυτήρια θύμιζαν εκκλησία, υπήρχε σεβασμός ανάμεσα στους παίκτες. Κέρδισε δύο φορές το πρωτάθλημα και έπειτα από τέσσερα χρόνια δέχτηκε την πρόταση της ομοσπονδίας να εργαστεί στις μικρές εθνικές της χώρας. Εκεί έμεινε επτά χρόνια και έφυγε μόνο για μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση: θα επέστρεφε στην Ελλάδα. Στην Πάτρα, συγκεκριμένα, για να αναλάβει την Παναχαϊκή, η οποία τότε ανήκε στον Ελληνοαυστραλό επιχειρηματία Κον Μακρίς και αγωνιζόταν στην τρίτη εθνική κατηγορία. «Τι να πούμε εμείς γι’ αυτόν τον άνθρωπο; Τα λένε όλα τα έργα του», σχολιάζουν από έναν σύλλογο φιλάθλων της ομάδας όταν τους ρωτήσαμε τι θυμούνται από το πέρασμα του Ποστέκογλου το 2008. «Εδώ στην Πάτρα τον αγαπήσαμε, τον πιστεύαμε ως προπονητή. Είναι ο καλύτερος άνθρωπος που πέρασε από την Παναχαϊκή μας». Έπειτα από λίγους μήνες και διαφωνίες με τη νέα διοίκηση, επέστρεψε στην Αυστραλία. Αλλά εκεί τον περίμεναν δυσκολίες.
«Ήταν άνεργος, έπιασε πάτο. Βίωσε απόρριψη, ένιωθε ότι του άξιζαν περισσότερα από το ποδόσφαιρο της Αυστραλίας. Ρωτούσε για δουλειά. Προσπάθησε να δημιουργήσει ακαδημίες παιδιών. Έπαιρνε τηλέφωνα, προσέγγιζε ανθρώπους, ήταν μια σκληρή περίοδος, αλλά ήρθε η ευκαιρία του», θυμάται ο Πίτερ Φιλόπουλος. Ανέλαβε την Μπρισμπέιν Ρόουντ και έπειτα τη Μέλμπουρν Βίκτορι και βρέθηκε ξανά στο προσκήνιο. Οι ομάδες του έπαιζαν εντυπωσιακό ποδόσφαιρο, είχε επιτυχίες και τελικά κλήθηκε ξανά από την ομοσπονδία, αυτή τη φορά για να αναλάβει τη μεγάλη ομάδα, έχοντας μπροστά του την τεράστια πρόκληση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου (2014). Η Αυστραλία δεν προχώρησε, αλλά η απόδοσή της κρίθηκε ικανοποιητική. Ακολούθησε η κατάκτηση του Κυπέλλου Ασίας (στο οποίο «χαριστικά» συμμετέχει η Αυστραλία, ώστε να έχει κάποιον ανταγωνισμό) και η πρόκριση στο Μουντιάλ της Ρωσίας. Κάτι, όμως, είχε σπάσει. «Ήθελε να κάνει μεγάλες αλλαγές και δεν ένιωσε ότι η ομοσπονδία τον στήριζε. Αφού προκριθήκαμε για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας, αποφάσισε να φύγει. Δεν είπε ποτέ γιατί», λέει ο Πίτερ Φιλόπουλος.
Από όλες τις αναμνήσεις με τους Socceroos, μια σκηνή που έτυχε να βιντεοσκοπηθεί πριν από ένα παιχνίδι θα χαρασσόταν ανεξίτηλα στη μνήμη του κόσμου. Στο βίντεο βλέπουμε τους Αυστραλούς διεθνείς να τον ακούν σιωπηλοί, σαν μαθητές. Πρόκειται για έναν μονόλογο που εξηγεί γιατί είναι σημαντικό να παλεύεις στη ζωή έχοντας στο μυαλό σου τα πιο αγαπημένα σου πρόσωπα και ολοκληρώνεται αναπάντεχα με μια φράση που στο εξής θα τον ακολουθούσε παντού: «Enjoy your lunch».
Βασιλιάς στο βόρειο Λονδίνο
Τη στιγμή που ο Άλαν, 67 χρονών, αιώνιος οπαδός της Τότεναμ και δημιουργός του μπλογκ «Tottenham on my mind», ανοίγει την κάμερά του στο λονδρέζικο σπίτι του, πίσω του ξεπροβάλλει ένα ασπρόμαυρο κάδρο με τον τότε αρχηγό, Ντέιβ Μακάι, να πανηγυρίζει στο Γουέμπλεϊ το 1967. Μου περιγράφει γελώντας πως πλέον οι οπαδοί της Τότεναμ χαιρετιούνται επαναλαμβάνοντας τη φράση «alright, enjoy your lunch». Από murals μέχρι και μπλουζάκια, το σλόγκαν του «Big Ange» είναι παντού. Είναι αυτός ένας τρόπος των οπαδών της ομάδας του βόρειου Λονδίνου να του πουν ευχαριστώ; Ίσως. Άλλωστε, ο Ποστέκογλου έφτασε στη βρετανική πρωτεύουσα ως το μεγάλο αουτσάιντερ. Η αντιεμπορική φυσιογνωμία ενός μεσαίας φήμης Ελληνοαυστραλού (είχε μεσολοβήσει ένα πέρασμα από την ιαπωνική Γιοκοχάμα Μαρίνος και τη σκωτσέζικη Σέλτικ, με μεγάλη επιτυχία) που έλεγε συνεχώς «mate» στις συνεντεύξεις Τύπου, δεν έπειθε κανέναν ότι θα μπορούσε να πετύχει εκεί που απέτυχαν προπονητές με τεράστιες περγαμηνές, όπως ο Μουρίνιο ή ο Κόντε. Σήμερα, μερικούς μήνες μετά την πρόσληψή του, η Τότεναμ έχει σκαρφαλώσει στις υψηλότερες θέσεις του αγγλικού πρωταθλήματος.
«Δεν είναι οι νίκες του αυτές που μόνο μετράνε. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Έχει μια σπάνια ικανότητα να δημιουργεί ζεστασιά στη σχέση του με τους οπαδούς. Είναι ένας ηγέτης που εμπνέει. Όλοι πιστεύουν σε αυτόν. Σέβεται την παράδοση του συλλόγου και στο τέλος του παιχνιδιού όλο το στάδιο είναι όρθιο και τον χειροκροτεί. Υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες από ανθρώπους που τον συναντούν τυχαία και αφιερώνει χρόνο για να τους μιλήσει. Είναι αυθεντικός και ειλικρινής», συνεχίζει ο Άλαν.
Η στιγμή που υπερασπίστηκε δημόσια έναν από τους ποδοσφαιριστές του μιλώντας για την ψυχική υγεία, τον έκανε να ξεχωρίσει στα μάτια όλων. «Ποτέ στη ζωή σου δεν θα είναι όλα τέλεια», είχε δηλώσει. «Πριν από τρία χρόνια έχασα τον πατέρα μου. Και θα έπρεπε να είναι εδώ σε αυτή τη διαδρομή… Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι οι ποδοσφαιριστές έχουν όσα χρήματα χρειάζονται, πως είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μένουν ανεπηρέαστοι από όσα φέρνει η ζωή».
Οι Έλληνες οπαδοί
«Η αναγγελία της πρόσληψής του μάλλον μούδιασμα προκάλεσε στους Έλληνες υποστηρικτές της ομάδας, αν όχι καχυποψία για τις προθέσεις της διοίκησης, την οποία, στην πλειονότητά τους, έχουν μάθει να μισούν. Οι λόγοι μάλλον προφανείς, αν αναλογιστεί κανείς πως το όνομα και το προπονητικό του παρελθόν ήταν, για τους περισσότερους, εντελώς άγνωστα.
Ελάχιστοι γνώριζαν για τις περγαμηνές του στην Αυστραλία και την Ιαπωνία και ίσως λίγο περισσότεροι για τα επιτυχημένα του χρόνια στη Σέλτικ, εκεί που αναπόφευκτα άρχισε να δημιουργεί “θόρυβο” στο Ηνωμένο Βασίλειο», μας λένε από τον επίσημο σύνδεσμο υποστηρικτών της Τότεναμ στην Ελλάδα.
Περισσότερο από το βιογραφικό του, ήταν ο τρόπος παιχνιδιού αυτός που του έδωσε τη δουλειά: επιθετικό ποδόσφαιρο κατοχής, με αμυντικούς που μετατρέπονται σε επιθετικούς μέσους και υψηλή πίεση. Το βαρετό ποδόσφαιρο είχε φτάσει στο τέλος του. Ακόμη και ο Πεπ Γκουαρντιόλα εξέφρασε τον θαυμασμό του για το πρωτότυπο στιλ του «Big Ange».
«Μετά από έξι και πλέον μήνες, η αγωνιστική μετάλλαξη της Τότεναμ έπεισε και τον πιο δύσπιστο της ομάδας πως κάτι καλό συμβαίνει στα αποδυτήρια. Τα Σπιρούνια παίζουν θεαματικά, ελκυστικά και κυρίως έχουν αφομοιώσει πλήρως τη φιλοσοφία και τα “θέλω” του προπονητή της.
Μεταμορφωμένοι ποδοσφαιριστές βρήκαν ξανά χώρο και χρόνο στο γήπεδο, ανέκτησαν την αυτοπεποίθησή τους και την όρεξη για προπόνηση, έγιναν ομάδα με όλη τη σημασία της έννοιας και βρήκαν στο πρόσωπο του Άγγελου έναν “πατέρα” που έχει το χάρισμα να τους ενώνει και να τους εμπνέει. Να παίζουν για εκείνον!», αναφέρουν οι Έλληνες φίλοι της ομάδας.
«Οι οπαδοί της Τότεναμ είμαστε παράξενα τρένα. Δεν μας ενδιαφέρει μόνο η νίκη, ίσως επειδή νικάμε σπάνια. Πρώτα και πάνω απ’ όλα, θέλουμε η μπάλα που βλέπουμε να είναι μουσική για τα μάτια», σχολιάζει ο δημοσιογράφος Νίκος Παπαδογιάννης, από τους λίγους επώνυμους υποστηρικτές της Τότεναμ στην Ελλάδα, υπογραμμίζοντας πως ο Ποστέκογλου ξανάδωσε στην ομάδα τον χαμένο κρίκο από το DNA της. «Σε μια εποχή προπονητών-ρομπότ, ο Ποστέκογλου λέει όλα τα σωστά πράγματα, μοιάζει με το φιλαράκι που θα ήθελες να έχεις, είναι ο άνθρωπος που δεν γίνεται να αντιπαθήσεις. Ακόμα και οι εμμονές του κρύβονται πίσω από μια καταιγίδα από “mate”, κάτι σαν ελληνικό “φίλε” με αυστραλέζικο αξάν και πρόσθετες δόσεις ειλικρίνειας», αναφέρει χαρακτηριστικά. «Και ας μην κερδίζει κύπελλα, και ας μη διεκδικεί τίτλους, και ας δυσκολεύεται να ακολουθήσει τον ρυθμό των πατρικίων της Πρέμιερ Λιγκ. Ας μη λησμονούμε ότι αυτή η ομάδα δεν είναι φτιαγμένη με βρόμικο ρούβλι ούτε με λιγδιάρικο πετροδολάριο. Ποιος φανταζόταν ότι αυτό που της έλειπε για να κοιτάξει καθαρά το μέλλον ήταν η φαιά ουσία και η ελαφρώς αντιτουριστική φιγούρα ενός Έλληνα της διασποράς;»
Οι άνθρωποι που μας διαμόρφωσαν
Στην Αυστραλία ο Ποστέκογλου είναι πια εθνικό είδωλο. «Το μεγαλύτερο όνομα της χώρας όσον αφορά τον αθλητισμό», λέει ο Βασίλης Παπαστεργιάδης. «Οι εφημερίδες είναι γεμάτες άρθρα γι’ αυτόν, υπάρχει τεράστια περηφάνια για όσα έχει καταφέρει». Είναι ο άνθρωπος που έχτισε πάνω στις ρίζες μιας ιστορίας μετανάστευσης, ένα όμορφο success story. «Οι επιτυχίες του έφεραν το ποδόσφαιρο στο προσκήνιο, που για πολλά χρόνια ήταν δευτερεύον σπορ στην Αυστραλία», καταλήγει.
Ο Άλαν δεν έχει σταματήσει να μου μιλάει με ενθουσιασμό μικρού παιδιού για την αλλαγή που έφερε ο Ποστέκογλου στη ζωή του. Φαίνεται σαν να πλάθει με λέξεις το φωτοστέφανο ενός από μηχανής ποδοσφαιρικού θεού. Επισκέπτεται το γήπεδο εδώ και περίπου εξήντα χρόνια. Τα συνθήματα που ακούγονται εκεί, ο παλμός του κόσμου, η στήριξη των οπαδών ακόμη κι όταν η ομάδα χάνει, μαρτυρούν πως ίσως ένα νέο λαμπρό κομμάτι ποδοσφαιρικής ιστορίας βρίσκεται στα σπάργανά του. «Πλέον έχουμε σκοπό», λέει και πριν κλείσει, επιστρέφει στην ιστορική ομιλία του Ποστέκογλου που λέγαμε νωρίτερα. Αυτήν:
«Όταν βγείτε στο γήπεδο απόψε, σκεφτείτε ένα πράγμα. Σκεφτείτε το πρόσωπο στη ζωή σας, πατέρα, μητέρα, αδερφό, αδερφή, θείο, παππού, σύντροφο, φίλο, προπονητή, κάποιον που όταν ξεκινήσατε, σας πίστεψε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Όταν εσείς ήσασταν παθιασμένοι για το ποδόσφαιρο, εκείνοι έκαναν θυσίες για να σας δώσουν ώθηση. Όταν άλλοι έλεγαν ότι δεν είστε αρκετά καλοί, εκείνοι σας έλεγαν “συνέχισε!”. Σκεφτείτε αυτά τα πρόσωπα. Πώς θα νιώσουν όταν κερδίσουμε απόψε; Θα τους παίρνουν τηλέφωνα μόλις ξυπνήσουμε, όλοι θα θέλουν να τους μιλήσουν. Οι άνθρωποι αυτοί θα νιώσουν πως είναι εκείνοι που τα κατάφεραν. Και ξέρετε κάτι; Είναι εκείνοι. Γιατί απόψε βγαίνετε παρέα με αυτούς στο γήπεδο. Όταν βγαίνω, ο πατέρας μου είναι πλάι μου [σ.σ. η ομιλία αυτή δόθηκε το 2017, πριν από τον θάνατο του πατέρα του]. Είναι σκληρός άνθρωπος ο πατέρας μου, ακόμη και σήμερα […]. Αυτός με διαμόρφωσε. Αυτός βγαίνει μαζί μου απόψε. Αν ήταν δίπλα μου, πιστεύετε ότι θα φοβόταν τους αντιπάλους; Δεν μου έμαθε αυτό όταν ήμουν νέος. Οι άνθρωποι που έκαναν αυτές τις θυσίες για εσάς στη ζωή σας, δεν σας μεγάλωσαν για να φοβάστε. Αφήστε τους λοιπόν να βγουν μαζί σας απόψε στο γήπεδο. Και όταν οι αντίπαλοι σας κοιτούν από απέναντι, δεν θα βλέπουν απλώς εσάς, αλλά ό,τι σας διαμόρφωσε. Θα βλέπουν αυτούς τους ανθρώπους […]. Αύριο, όταν ξυπνήσω, θέλω οι εφημερίδες να μιλάνε για το παιχνίδι μας. Να μιλάνε για εμάς. Δεν θα ήσασταν εδώ απόψε εάν δεν υπήρχε ένα πρόσωπο που σας έδωσε τόσο πολλή αγάπη, που δεν πίστεψε τόσο πολύ σε εσάς. Και ξέρετε κάτι; Δεν με ενδιαφέρει τι μου συμβαίνει, τι λέει ο κόσμος για μένα, ποιες προκλήσεις μπαίνουν μπροστά μου. Εγώ θα τα καταφέρω. Εντάξει, λοιπόν, enjoy your lunch».
