Δύσκολο έργο η έξοδος με παιδιά, πρέπει να κάνεις τικ σε πολλά κουτάκια: να είναι χώρος άνετος, ευρύχωρος ή φτιαγμένος έτσι ώστε να μπορείς να κουνηθείς. Να μην έχεις την έγνοια ότι μπορεί να ενοχλήσεις και, φυσικά, να μη σε ενοχλούν. Να έχει επιλογές φαγητού που να αρέσουν στα παιδιά, πέρα από το τρίπτυχο πίτσα-μακαρονάδα-μπέργκερ. Να μη σε βγάλει εκτός προϋπολογισμού. Να έχει προσωπικό προπονημένο, φιλικό: κάποιοι φέρνουν κάτι να απασχοληθούν τα παιδιά (π.χ. χαρτιά και μαρκαδόρους), έχουν ειδικά σκεύη, φέρνουν το φαγητό των παιδιών πρώτο (σε κάποια μαγαζιά, και να το ζητήσεις, δεν το καταφέρνουν, δεν πολυνοιάζονται). Ακολουθεί μια λίστα με μαγαζιά όπου περάσαμε φίνα.
Δεν μας έχει προδώσει ποτέ: Το Ella. Μαγαζί-εργοστάσιο στη Μητροπόλεως, δουλεύει με κρατήσεις, με περαστικούς, τουρίστες και ντόπιους. Καλές πρώτες ύλες και έξοχες συνταγές της Νένας Ισμυρνόγλου: ωραία μαγειρευτά, μακαρονάδες, μπιφτέκια περιποιημένα, ψητά ζουμερά, τηγάνι ελαφρύ σαν φτεράκι πουλιού.
Ταβέρνες: Θα δώσω αρκετές: Ο Κεφαλονίτης, το καλύτερο πειραιώτικο παϊδάκι. Καλτ, χωρίς θέα, με άποψη. Ο Αξιώτης στο Πολύγωνο, κορυφαίος σε παϊδάκια και άλλα ψητά και με τις καλύτερες μάλλον τηγανητές πατάτες του Λεκανοπεδίου. Στον Κατσόγιαννο, στην παλιότερη ταβέρνα της Δραπετσώνας, για τα ωραία κεφτεδάκια. Στον εξίσου αρχαίο Καραβίτη στο Παγκράτι, για παϊδάκια, κεφτέδες και το μοσχαράκι στο πήλινο.
Εξοχικά: Μπαρμπα-Βασίλης στο Μικροχώρι Καπανδριτίου. Ψητά-εμπειρία, έξοχα παϊδάκια κοτόπουλου, χόρτα, πατάτες και τυροπιτάρι που γίνεται ανάρπαστο. Ραμνούς στον Μαραθώνα, δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο, για εκπαιδευτική εκδρομή και προβατίνα στη λαδόκολλα, κόκορα με μακαρόνια, πατάτες με αυγά και φέτα και τυροπιτάρι. Βλάχικη Γάστρα στη Ροδόπολη, για αρνί γάστρας-λουκούμι και κοκορέτσι ρόδινο. Τα παιδιά αλωνίζουν σε χώρους άνετους και τρώνε με χαρά τα λιτά, παραδοσιακά φαγητά.
Για ψάρι: Η καλύτερη πρόταση είναι ο Ιωνικός στη Νίκαια. Μαγαζί στέρεο, εργοστάσιο και αυτό, τα βγάζει πέρα και τις δύσκολες μέρες. Καλή ποιότητα, καλά ψησίματα, άριστο τηγάνι, εξαιρετικές τιμές.
Έθνικ: Αν τα βλαστάρια σας ζητήσουν να δουν τι είναι αυτό το εξωτικό πράγμα που λέγεται σούσι, το Shiraki είναι το μαγαζί σας. Στριμωγμένο μεν, ζεστό δε. Εκτός και αν φάτε στα τραπέζια του πεζοδρομίου, κάτω από τις σόμπες-μανιτάρια. Αν δεν φάνε ωμά, έχει σούσι χωρίς ψάρι και μια αγαπημένη γιαπωνέζικη λιχουδιά: χοιρινό tonkatsu (σνίτσελ). Η άλλη πρόταση είναι το ταϊλανδέζικο Rouan Thai στην Τρούμπα. Θα φάνε pad thai χωρίς τα καυτερά του, αλλά και άλλα πιάτα με νουντλς, κάποια σούπα, ρύζι και ντάμπλινγκ. Η Μαρία τρελαίνεται για τα ασιατικά «γιουβαρλάκια», όπως τα λέει.
Γκουρμέ: Για μια καλή έξοδο με αφορμή μια γιορτινή περίσταση, με ανεβασμένο μπάτζετ, Milos, Βαρούλκο και Vezené. Γιατί το φαγητό είναι εξαιρετικό, είναι εμπειρία που θα θυμούνται, και το σέρβις υποδειγματικό. Έχουν πάντα να προτείνουν κάτι για τα παιδιά, από το μενού ή τα διαθέσιμα.
Άφησα για το τέλος: Αυτό το μικρό αριστούργημα, την Ταβέρνα των Φίλων στον Κολωνό. Να πάτε οπωσδήποτε.
