Το ραντεβού είναι προγραμματισμένο για τις τέσσερις το απόγευμα. Περνώντας τη μεγάλη πύλη του εντυπωσιακού σπιτιού, βρισκόμαστε πια σε αμερικανικό έδαφος, σε έναν χώρο που έχει υποδεχτεί μεγάλα ονόματα της ελληνικής και διεθνούς πολιτικής σκηνής. Vintage έπιπλα, αυθεντικά έργα τέχνης διάσημων Αμερικανών καλλιτεχνών και μια τεράστια κουζίνα, η οποία θυμίζει τηλεοπτική σειρά, αποτελούν το σκηνικό της συνέντευξης. Ο Γιώργος Τσούνης προτάθηκε για το αξίωμα από τον Τζο Μπάιντεν τον Οκτώβριο του 2021, για να αναλάβει τα καθήκοντά του μερικούς μήνες αργότερα, τον Μάιο του 2022.
Γόνος Ελλήνων μεταναστών από το χωριό Πλάτανος Ναυπακτίας, είδε τους γονείς του να ξεκινούν από πολύ χαμηλά, αλλά δουλεύοντας σκληρά να χτίζουν σημαντική περιουσία. Ο ίδιος ακολούθησε κλασικές σπουδές και πήρε πτυχίο Νομικής, πριν ασχοληθεί με ξενοδοχεία και κτηματομεσιτικές επιχειρήσεις. Σε αντίθεση με τους περισσότερους πρέσβεις που έρχονται στην Αθήνα, για εκείνον ήταν η πρώτη φορά που αναλάμβανε ένα τέτοιο αξίωμα. Είναι αλήθεια ότι δεν μοιάζει με τον «τυπικό διπλωμάτη» που έχουμε συνηθίσει. Αντίθετα, από την πρώτη στιγμή που εμφανίζεται στον χώρο είναι εγκάρδιος και δεν διστάζει να αστειευτεί. Δείχνει αυθόρμητα εξωστρεφής και μιλάει παθιασμένα, χωρίς όμως να κουνά συνεχώς τα χέρια του, όπως συνηθίζουν οι περισσότεροι Έλληνες. Σε αυτό δείχνει να υπερισχύει η αμερικανική του ταυτότητα.
Πόσο διαφορετική είναι η ζωή σας εδώ σε σχέση με τη Νέα Υόρκη;
Η αλήθεια είναι ότι εκεί μπορούσα να ζω μια καθημερινότητα με σχετική ανωνυμία. Τώρα, είναι δύσκολο ακόμα και να διαφωνήσουμε με τη σύζυγό μου χωρίς να μας παρακολουθούν αρκετά ζευγάρια μάτια (γελάει). Η δουλειά μου, βέβαια, είναι εντελώς διαφορετική: στη Νέα Υόρκη ασχολούμουν με ξενοδοχεία και κτηματομεσιτικές επιχειρήσεις, μια δουλειά που αγαπώ, ενώ στην Αθήνα ήρθα για να εκτελέσω χρέη πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών.
Νιώσατε ποτέ απρόσκλητος στις ΗΠΑ λόγω της ελληνικής σας καταγωγής;
Όταν πρωτοπήγα στο αμερικανικό σχολείο, ήμουν τεσσάρων ετών και δεν μιλούσα καθόλου αγγλικά. Οπότε, ναι, ένιωθα διαφορετικός. Γρήγορα όμως κατάφερα να προσαρμοστώ και να γίνω μέρος της κοινότητας. Αυτή είναι η ομορφιά της Αμερικής· είναι μια χώρα ανοιχτή για όλους. Άλλωστε, δεν χωρεί αμφιβολία ότι ήταν οι μετανάστες εκείνοι που «έχτισαν» τις ΗΠΑ.
Θεωρείτε ότι η Αμερική είναι πράγματι η χώρα της ευκαιρίας;
Αυτό που κάνει ξεχωριστό το σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι η προς τα πάνω κινητικότητα στον τομέα της εργασίας. Οι μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις είναι άπειρες στην Αμερική, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να έχουν πάρα πολλές επιλογές. Οπότε, ναι, οι ΗΠΑ είναι η γη των ευκαιριών. Κατά την άποψή μου πάντως, τα πάντα πρέπει να ξεκινούν έχοντας στο μυαλό μας τον απλό εργαζόμενο· να του δώσεις εκπαίδευση, επιλογές, αξιοπρέπεια, τη δυνατότητα να παρέχει τα προς το ζην στην οικογένειά του, αλλά και την ελπίδα για ένα καλύτερο εργασιακό αύριο.
Αυτά πρέπει να ισχύουν ανεξαρτήτως εθνικότητας;
Ξέρετε, μερικές φορές δαιμονοποιούμε τους μετανάστες. Οι γονείς μου ξεκίνησαν από ένα μικρό ελληνικό χωριό, χωρίς ηλεκτρισμό και τρεχούμενο νερό, για να φτιάξουν ξανά τη ζωή τους στις ΗΠΑ. Τα κατάφεραν επειδή έγιναν αποδεκτοί και επειδή η Αμερική τούς έδωσε ευκαιρίες. Θα πρέπει, λοιπόν, να δίνουμε ευκαιρίες για εργασία στους μετανάστες, ώστε να δουλέψουν και να προσφέρουν στην κοινωνία, και θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους πάντες με σεβασμό, χωρίς να στεκόμαστε στις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων. Ας στεκόμαστε καλύτερα στις αξίες που μας έμαθαν οι παππούδες και οι γονείς μας: ευπρέπεια, αποδοχή, ισότητα, καλοσύνη, αγάπη.
Δεν υπάρχουν, όμως, ακόμα έντονες ανισότητες;
Η χώρα μου έχει ιστορία 248 χρόνων και στα πρώτα 100 χρόνια της η δουλεία επιτρεπόταν, ενώ, αντίστοιχα, μέχρι πριν από έναν αιώνα οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Από τη μία είχαμε το κίνημα για τα δικαιώματα των ανθρώπων και από την άλλη υπήρχαν άνθρωποι που έπεφταν θύματα λιντσαρίσματος. Η χώρα μου, λοιπόν, έχει έρθει αντιμέτωπη με πολλές προκλήσεις στο θέμα της ισότητας, μιας έννοιας η οποία πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μπορεί να έχουμε διανύσει μεγάλη απόσταση ως κοινωνίες, πετυχαίνοντας σημαντική βελτίωση στο εν λόγω ζήτημα, αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.
Τι φοβόμαστε;
Ένα μέρος του κόσμου έχει την αίσθηση ότι ο μετανάστης έρχεται με σκοπό να κλέψει τις δουλειές μας και να καταστρέψει τις χώρες μας, αλλά αυτή η συλλογιστική απέχει πολύ από την αλήθεια.
Δεν υπάρχουν, όμως, εγγενείς δυσκολίες σε όλο αυτό;
Κοιτάξτε, είμαι πρακτικός άνθρωπος. Καταλαβαίνω ότι όλα τα κράτη έχουν «τοίχους». Προφανώς, προτιμώ η μετανάστευση να γίνεται με έναν συστηματικό τρόπο, κάτι που δεν είναι πάντα εύκολο, αφού υπάρχουν χώρες σε γεωγραφική εγγύτητα με την Ελλάδα οι οποίες μαστίζονται από κρίσεις και πολέμους, με συνέπεια οι κάτοικοί τους να προσπαθούν να ξεφύγουν από τη βία και την καταπίεση. Μπορείτε να φανταστείτε τι αποφασιστικότητα απαιτείται από μια μητέρα για να βάλει στον ώμο το δύο χρονών μωρό της και να μπει σε ένα φουσκωτό σκάφος; Δεν θέλουν να καταστρέψουν τον δικό μας τρόπο ζωής, θέλουν απλώς να προστατεύσουν τις οικογένειές τους και να βρουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης γι’ αυτές – ό,τι έκαναν, δηλαδή, σε μεγάλο βαθμό και οι Έλληνες της διασποράς.
«Μπορείτε να φανταστείτε τι αποφασιστικότητα απαιτείται από μια μητέρα για να βάλει στον ώμο το δύο χρονών μωρό της και να μπει σε ένα φουσκωτό σκάφος;»
Πώς αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, τη μετανάστευση των δικών σας στην Αμερική;
Οι ΗΠΑ τούς υποδέχτηκαν και τους έδωσαν τη δυνατότητα να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Θέλω να σκέφτομαι τους «Τσούνηδες» ως μια οικογένεια μεταναστών από τον Πλάτανο Ναυπακτίας, η οποία συνεισέφερε στις Ηνωμένες Πολιτείες – εκείνες τους έδωσαν ευκαιρίες, εκείνοι δούλεψαν σκληρά. Έλαβα εξαιρετική εκπαίδευση, είχα την ευκαιρία να στήσω μια επιχείρηση, παντρεύτηκα μια υπέροχη Ελληνίδα και μαζί μεγαλώνουμε τρία υπέροχα παιδιά ελληνοαμερικανικής καταγωγής. Είμαι σε θέση να ασκώ τα θρησκευτικά μου καθήκοντα ως χριστιανός ορθόδοξος στην Αμερική, μπορώ να απολαμβάνω την ελληνική μου κουλτούρα, μπορώ τελικά να ζω στις ΗΠΑ, αυτό το τεράστιο χωνευτήρι λαών. Και τώρα, μπορώ ως πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών να δουλεύω μέρα-νύχτα για να φέρω τις ΗΠΑ και την Ελλάδα ένα βήμα πιο κοντά.
Τι έχει να κερδίσει η Ελλάδα από τους μετανάστες;
Υπάρχει έλλειψη εργαζομένων σε Ευρώπη και Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα, τομείς όπως η γεωργία, οι κατασκευές και η υγεία πάσχουν. Έτσι, οι μετανάστες είναι πολύτιμοι, αφού προσφέρουν τόσο στα παιδιά τους όσο και στην ελληνική οικονομία. Αν στα τελευταία δοθεί η δυνατότητα να λάβουν ελληνική εκπαίδευση, ενσωματώνονται στην κοινωνία. Αυτές οι οικογένειες απολαμβάνουν τη δική τους κουλτούρα και ασκούν τη θρησκεία τους επί ελληνικού εδάφους, αλλά παράλληλα έχουν τη δυνατότητα να αγκαλιάσουν την ελληνικότητα. Να σημειώσω εδώ ότι οι μετανάστες είναι άνθρωποι που νιώθουν βαθιά ευγνώμονες για όσα τους προσφέρονται. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για μια συνθήκη αμοιβαίου κέρδους∙ είναι η σωστή απόφαση για την κοινωνία, είναι η σωστή απόφαση για την οικονομία.
Έχω μια υποθετική ερώτηση: τι θα συνέβαινε αν οι γονείς σας δεν είχαν μεταναστεύσει ποτέ στις ΗΠΑ;
Η πρώτη ανάμνηση που έχω από τη μητέρα μου είναι να πλένει πιάτα και να μου λέει ότι εγώ θα σπουδάσω οπωσδήποτε. Ξέρω ότι ο πατέρας μου ήθελε να πάει στη Θεσσαλονίκη για να γίνει δάσκαλος – νομίζω ήταν το πεπρωμένο του. Σε κάθε περίπτωση, για τους γονείς μου το θέμα «εκπαίδευση» ήταν το άλφα και το ωμέγα. Έτσι, πιστεύω ότι εμείς, τα παιδιά τους, θα είχαμε λάβει την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση και θα είχαμε μεγαλώσει στη χώρα που θεωρώ πιο όμορφη στον κόσμο, την Ελλάδα.
Ίσες ευκαιρίες, ίσα δικαιώματα
Διαβάζω ότι η αμερικανική πρεσβεία έχει αναπτύξει κάποια προγράμματα στην Ελλάδα που αφορούν τη συμπερίληψη. Θέλετε να μου μιλήσετε γι’ αυτές τις πρωτοβουλίες;
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο συνοπτικός γίνεται, χωρίς να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. Αυτή την περίοδο «τρέχουμε» προγράμματα που έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση κοριτσιών στον προγραμματισμό, στην ανάπτυξη ικανοτήτων ενάντια στο trafficking, με καλοκαιρινά καμπ για προσφυγόπουλα από την Ουκρανία, αλλά και προγράμματα που εξασφαλίζουν σε παιδιά που έχασαν τους γονείς τους ότι θα λάβουν την απαραίτητη φιλοξενία και εκπαίδευση.
Σε λίγο καιρό θα διοργανωθεί στη Θεσσαλονίκη το EuroPride 2024, ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Στην ίδια πόλη είχαμε πρόσφατα την επίθεση ενός όχλου ενάντια σε τρανς άτομα. Τελικά, έχουν κάνει οι κοινωνίες μας σοβαρά βήματα προς τα εμπρός ή όχι;
Όπως όλοι γνωρίζουμε, η Ελλάδα πέρασε έναν «ιστορικό» νόμο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μπορείτε, λοιπόν, να μου πείτε από πού ξεκινά η αγάπη και η δέσμευση δύο ανθρώπων; Θα έπρεπε να υπάρχουν περιορισμοί σε αυτό; Εγώ, όταν βλέπω δύο ανθρώπους μαζί, το μόνο που βλέπω είναι αγάπη και δέσμευση. Οι άνθρωποι θα πρέπει να μπορούν να αγαπούν όποιον θέλουν, να είναι όποιοι θέλουν και να γίνονται αποδεκτοί γι’ αυτό. Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι υπάρχει πρόοδος, αλλά, όπως πάνε τα πράγματα, δεν θα έχουμε επιτύχει την πραγματική ισότητα των φύλων πριν από το 2060, ώστε να δούμε γυναίκες CEO να βγάζουν τα ίδια χρήματα με τους αντίστοιχους άντρες, για την ίδια δουλειά και την ίδια θέση – και όχι λιγότερα. Θα πρέπει, λοιπόν, να λειτουργούμε με απόλυτη αξιοκρατία και οι αποφάσεις να λαμβάνονται με βάση την αξία του καθενός και όχι με βάση το φύλο.
Πιστεύετε ότι αντίρροπες δυνάμεις προς αυτή την κατεύθυνση μπορούν να σταματήσουν την πρόοδο;
Νιώθω βαθιά ενοχλημένος με τη ρητορική που βλέπουμε σε παγκόσμιο επίπεδο και η οποία δαιμονοποιεί τους πρόσφυγες, τους μετανάστες αλλά και τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Ξέρετε, πρόκειται για τεχνική που πατάει πάνω στους φόβους των ανθρώπων, με στόχο να δημιουργήσει διχασμούς ανάμεσά μας. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στις σκοτεινές φωνές να μας σύρουν σε έναν κόσμο γεμάτο μίσος και διχόνοια. Η αγάπη είναι μια γλώσσα την οποία μπορούν να ακούσουν οι κωφοί και να δουν οι τυφλοί. Στην Επί Όρους Ομιλία ο Ιησούς Χριστός μιλάει πολύ ξεκάθαρα για το ποιες είναι οι προσδοκίες του Θεού από εμάς. Ανεξαρτήτως του αν καταγόμαστε από διαφορετικά μέρη και έχουμε διαφορετικά εξωτερικά χαρακτηριστικά, είμαστε όλοι παιδιά του Θεού και είμαστε όλοι όμορφοι. Και πρέπει να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλο, διότι μπορεί σήμερα να διώκονται οι «γείτονές» μας, αύριο όμως μπορεί να πέσουμε εμείς θύματα διωγμών.
«Ανεξαρτήτως του αν καταγόμαστε από διαφορετικά μέρη και έχουμε διαφορετικά εξωτερικά χαρακτηριστικά, είμαστε όλοι παιδιά του Θεού και είμαστε όλοι όμορφοι».
Ήρθα από το σπίτι μου περπατώντας για να σας συναντήσω. Κάθε φορά που βρίσκομαι πεζός στους δρόμους της Αθήνας, ιδιαίτερα όταν σπρώχνω το καρότσι με τον 20 μηνών γιο μου, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πόσο δύσκολη πόλη είναι για ανθρώπους σε αναπηρικά αμαξίδια. Το έχετε σκεφτεί και εσείς;
Τη δεκαετία του 1990, ο γερουσιαστής Μπομπ Ντολ, βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου και ανάπηρος πολέμου ο ίδιος, νομοθέτησε το American with Disabilities Act. Με βάση αυτό προστέθηκαν λεπτομέρειες όπως δωμάτια με διακόπτες στο ύψος ενός αναπηρικού αμαξιδίου. Έτσι, οι ΗΠΑ έγιναν πιο φιλόξενες για τα άτομα με αναπηρία. Θεωρώ ότι η Ελλάδα έχει ακόμα βήματα να κάνει προς αυτή την κατεύθυνση. Μου φαίνεται τρομερό ότι τα άτομα με αναπηρία στην Αθήνα χρειάζεται να «αντιμετωπίσουν» παρκαρισμένα αυτοκίνητα, λακκούβες αλλά και δέντρα που καλύπτουν καμιά φορά σχεδόν ολόκληρο το πεζοδρόμιο. Έχουμε υποχρέωση να μπορούν όλες οι κοινωνικές ομάδες να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Δεν είναι πολυτέλεια για μια κοινωνία να στερείται τις πολύτιμες ικανότητες αυτών των ανθρώπων από τους χώρους εργασίας; Κανείς δεν περισσεύει. Στη ζωή χρειαζόμαστε καρδιά κοινωνικού λειτουργού και μυαλό τραπεζίτη.
Τελικά, η Ελλάδα προσφέρει ίσες ευκαιρίες ή όχι;
Θέλω να τονίσω την έννοια του «φιλότιμου» και την έννοια της «φιλοξενίας», δύο έννοιες δηλαδή που χαρακτηρίζουν απόλυτα τους Έλληνες. Απλώς, θα πρέπει να φροντίσουμε ώστε η έννοια της «φιλοξενίας» να αφορά όχι μερικούς ούτε τους περισσότερους, αλλά όλους τους ανθρώπους.
Σας ανησυχεί η κλιματική αλλαγή; Είστε αισιόδοξος; Πιστεύετε ότι θα καταφέρουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση;
Δεν έχουμε άλλη επιλογή, το απαιτεί η λογική αλλά και τα επιστημονικά δεδομένα που έχουμε στα χέρια μας. Αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι ζούμε ακραία καιρικά φαινόμενα κάθε δύο χρόνια, που υπό κανονικές συνθήκες θα μας απασχολούσαν μία φορά τον αιώνα. Δεν είναι μόνο οι απίστευτες καταστροφές που έχει υποστεί η Ελλάδα, είναι μια γενικευμένη, παγκόσμια κατάσταση. Πάρτε για παράδειγμα το τι έγινε πρόσφατα στην πατρίδα μου, και πιο συγκεκριμένα στο Μάουι της Χαβάης: άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Επίσης, οι πυρκαγιές έσπειραν την απόλυτη καταστροφή στον Καναδά, στη Γαλλία, στην Ιταλία και στην Κύπρο. Προσωπικά επισκέφτηκα τον Έβρο και είδα από κοντά πώς χάθηκε από προσώπου γης το 48% των δασών της περιοχής. Αντίστοιχα, έγινα αυτόπτης μάρτυρας των καταστροφών από τις πλημμύρες στη Θεσσαλία. Και δεν χρειάζεται, τελικά, να πάμε μακριά, δείτε τι γίνεται γύρω μας: η θερμοκρασία σκαρφαλώνει κάποιες μέρες σε αφύσικα υψηλά για την εποχή επίπεδα. Η κλιματική κρίση, λοιπόν, είναι εδώ. Οφείλω, πάντως, να πω ότι η Ελλάδα κάνει εξαιρετική δουλειά, αφήνοντας πίσω της τον λιγνίτη και επιλέγοντας τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι οποίες καλύπτουν αυτή τη στιγμή το 60% των αναγκών της χώρας, ενώ μέχρι το 2027 θα καλύπτουν το 80%. Η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει όχι απλώς τον βασικό πάροχο ανανεώσιμης ενέργειας στα Βαλκάνια, αλλά και ένα πολύ καλό παράδειγμα για ολόκληρη την παγκόσμια κοινότητα. Πάντως, αν συνεχίσουμε να αφήνουμε στην άκρη το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού (η καύση λιγνίτη συνεχίζει να αποτελεί πάγια τακτική στον Νότο του παγκόσμιου χάρτη), τότε τα πράγματα δεν θα είναι ευοίωνα. Για να αντιμετωπιστεί η κλιματική κρίση, χρειάζεται να βάλει τα δυνατά του ολόκληρος ο πλανήτης και να υπάρχουν παγκόσμιες συνεργασίες προς την ίδια κατεύθυνση.
Η ζωή στην Ελλάδα
Τι ώρα ξεκινά η μέρα σας;
Συνήθως ξυπνάω γύρω στις 7.30 το πρωί. Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι είναι περίπου σαν να κάνω «δύο δουλειές». Η μία δουλειά είναι από τις 9 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα στην πρεσβεία και η άλλη αρχίζει μετά: συναντήσεις με πολιτικούς και φορείς, events αλλά και γεύματα, τα οποία, όχι σπάνια, ξεκινούν ακόμα και στις 10.30 το βράδυ. Συνήθως, λοιπόν, δεν γυρνάω σπίτι πριν από τη 1.30 μετά τα μεσάνυχτα. Έτσι, πολλές φορές τα πρωινά αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να κοιμηθώ λίγο ακόμη ή να σηκωθώ για να κάνω γυμναστική.
Είναι μοναχική η ζωή ενός πρέσβη;
Δεν μπορώ να μιλήσω για πολλά κομμάτια της δουλειάς μου σε άλλους ανθρώπους, αλλά δεν θα έλεγα ότι ζω μια μοναχική ζωή. Πρέπει να πω εδώ ότι δεν πιστεύω στη διπλωματία που γίνεται μέσα από δελτία Τύπου, δεν πιστεύω ότι κάνουμε διπλωματία με το να επιτιθέμεθα στους άλλους ή με το να τους προσβάλλουμε. Αντίθετα, κάνουμε διπλωματία χτίζοντας σχέσεις εμπιστοσύνης, δουλεύοντας προς την κατεύθυνση των κοινών ενδιαφερόντων. Η αλήθεια είναι ότι είναι πιο εύκολο για την αμερικανική διπλωματία να ενεργήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο στην Ελλάδα παρά σε άλλα μέρη του κόσμου, μια και οι δύο χώρες μοιράζονται κοινά συμφέροντα, κοινές προτεραιότητες και κοινές αξίες.
Αξίες που ξεκινούν από την έννοια της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Ξέρετε, η Ελλάδα είναι ένας πολύ αξιόπιστος και στρατηγικός εταίρος, ένα κράτος που παρέχει σταθερότητα, περικυκλωμένο από χώρες που κατά περιόδους αποτελούν παράγοντες αστάθειας.
Ποια είναι η δυσκολότερη κατάσταση που αντιμετωπίσατε στη θητεία σας;
Τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία και στη Γάζα. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να επιζητά τον πόλεμο και τον ανθρώπινο πόνο. Πρέπει να πω ότι αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της δουλειάς.
Και η πιο ευτυχισμένη στιγμή;
Το γεγονός ότι κατάφερα να φέρω τη μητέρα μου να κάνει Χριστούγεννα στο χωριό για πρώτη φορά μετά τα δεκαεννιά της χρόνια. Χρειάστηκαν να περάσουν, λοιπόν, 63 ολόκληρα χρόνια, αλλά τουλάχιστον περάσαμε μαζί τις περσινές γιορτές στο μέρος όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε.
«H πιο ευτυχισμένη στιγμή στην Ελλάδα; Όταν κατάφερα να φέρω τη μητέρα μου να κάνει Χριστούγεννα στο χωριό για πρώτη φορά μετά τα 19 της – 63 ολόκληρα χρόνια μετά».
Κατάλαβα καλά ότι είστε χειμερινός κολυμβητής;
Ναι, στην Αθήνα είμαι. Γιατί δεν είναι το ίδιο στα παγωμένα νερά της Νέας Υόρκης. Μάλιστα, πρέπει να σας πω ότι ξεκινάω τη μέρα μου κάνοντας κρύα υδροθεραπεία (ice bath), ενώ τους τελευταίους μήνες προσπαθώ να κάνω καθημερινά γυμναστική και ακολουθώ μεσογειακή διατροφή.
Μια ερώτηση γαστρονομικής φύσης: σούβλα ή αμερικανικό μπάρμπεκιου;
Ω Θεέ μου! Προφανώς σούβλα. Η γουρουνοπούλα είναι το αγαπημένο μου κρέας. Επίσης, κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στα παϊδάκια, έτσι δεν είναι; Στο χωριό μου, τον Πλάτανο Ναυπακτίας, κάνουμε τέλεια παϊδάκια. Πάντως, για να είμαι δίκαιος, τίποτα δεν συγκρίνεται με το αντικριστό αρνί που δοκίμασα σε μια βάφτιση στην Κρήτη, σε ένα μικρό χωριό 30 χλμ. έξω από το Ρέθυμνο – ήταν φανταστικό!
Άλλες ελληνικές σπεσιαλιτέ που απολαμβάνετε;
Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι κάθε περιοχή της Ελλάδας φτιάχνει και διαφορετικό είδος πίτας. Δεν μπορώ να ξεχάσω την μπουγάτσα που δοκιμάσαμε σε ένα χωριό της Καβάλας. Καθίσαμε στο καφενείο και σε 20 λεπτά, μαζί με τις πίτες, εμφανίστηκαν και 100 άνθρωποι στην πλατεία. Φάγαμε το πρωινό μας, ήπιαμε έναν ωραίο ελληνικό καφέ και κάναμε δεκάδες νέους φίλους. Αυτή είναι η ομορφιά της Ελλάδας.
Κάποια αγαπημένη βόλτα στην Αθήνα;
Δεν θα αρέσει καθόλου αυτό που πρόκειται να πω στην ομάδα της ασφάλειάς μου (γέλια). Γενικά, αν υπάρχει μια διαδρομή που πραγματικά με ευχαριστεί είναι να περπατώ στο ευρύτερο Ιστορικό Κέντρο: Κολωνάκι, Ζάππειο, Εθνικός Κήπος, Ερμού, Σύνταγμα, Ψυρρή, Μοναστηράκι. Πολλές φορές, την ώρα που περπατάω, ακούω ανθρώπους που πίνουν τον καφέ τους ή παίζουν τάβλι να φωνάζουν: «Ε, πρέσβη!». Είναι μεγάλη μου χαρά να κάθομαι μαζί τους.
Θα σας λείψει η Ελλάδα όταν τελειώσει η θητεία σας;
Ω, ναι. Θα μου λείψουν οι άνθρωποι. Βέβαια, σίγουρα δεν θα μου λείψουν τα δείπνα που ξεκινούν στις 10.30 το βράδυ (γέλια). Έκανα πολλούς φίλους εδώ και έμαθα να εκτιμώ ακόμα περισσότερο την έννοια της «παρέας». Η Ελλάδα βγήκε ζωντανή από μια οικονομική κρίση που θα είχε τσακίσει οποιαδήποτε άλλη κοινωνία, και αυτό το οφείλει στην «ελληνική οικογένεια». Ήταν εκείνη που τη βοήθησε να περάσει μέσα από τις «Συμπληγάδες Πέτρες» και τώρα η οικονομία βρίσκεται σε πορεία ανόδου. Αγαπώ την Ελλάδα, αγαπώ τα οικογενειακά κυριακάτικα τραπέζια, αγαπώ τις μεγάλες ελληνικές οικογένειες. Έχω ταξιδέψει πολύ στη ζωή μου, αλλά δεν νομίζω ότι έχω συναντήσει άλλο λαό πιο φιλόξενο. Ξέρετε, τώρα είμαι πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών, όμως μέσα μου ένα κομμάτι παραμένει εκείνο το παιδί που έκανε τέσσερις καρδιακούς φίλους παίζοντας μπάλα ένα καλοκαίρι στο γήπεδο ποδοσφαίρου του χωριού μου. Μπορεί να έχουν περάσει 45 χρόνια από τότε, αλλά όσο είμαι στην Ελλάδα, δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα που να μην έχω κάνει έναν νέο φίλο.
Με στόχο την προσβασιμότητα
H πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα διοργάνωσε στις 13 Μαρτίου 2024, στην οικία του Αμερικανού πρέσβη, εκδήλωση με στόχο τη δικτύωση οργανισμών και φορέων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της προσβασιμότητας, αλλά και την ανταλλαγή γνώσεων και την ενίσχυση της συνεργασίας για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία. Αποτέλεσμα της εκδήλωσης ήταν η προώθηση του διαλόγου και της συνεργασίας μεταξύ των αμερικανικών και των τοπικών φορέων στον τομέα των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία.
Με στόχο τις καθαρές θάλασσες
Όπως διαβάζουμε στο επίσημο σάιτ της αμερικανικής κυβέρνησης, μετά την 9η συνδιάσκεψη Our Ocean, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα από 15 έως 17 Απριλίου, οι ΗΠΑ μετατρέπουν τις καλές προθέσεις σε πράξη, ανακοινώνοντας ότι θα διαθέσουν περισσότερα από 508 εκατ. δολάρια με σκοπό την προστασία του ωκεανού, προωθώντας τις προστατευόμενες θαλάσσιες περιοχές, τη θαλάσσια ασφάλεια, τη βιώσιμη γαλάζια οικονομία και τη βιώσιμη αλιεία, υποστηρίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ωκεάνιες λύσεις ενάντια στην κλιματική κρίση και καταπολεμώντας παράλληλα τη θαλάσσια ρύπανση.
