Θεωρητικά, το ανθρώπινο είδος έχει καλή σχέση με τη λογική. Τα κατοικίδιά μας, όχι τόσο. Γι’ αυτό και είμαστε εμείς εκείνοι που κάνουν όλες τις επιλογές ώστε να εξασφαλίσουμε πως τα ζώα μας θα ζήσουν υγιή και ευτυχισμένα δίπλα μας. Θεωρητικά. Στην πραγματικότητα είμαστε όλοι δέσμιοι των προκαταλήψεών μας άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Κάποιοι το αναγνωρίζουμε, κάποιοι άλλοι ζουν ευτυχείς μέσα στη σπλαχνική άγνοιά τους.
Νομίζετε ότι θεωρητικολογώ; Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Τις προάλλες είμαι στο pet shop μιας φίλης και τα λέμε, ώσπου εμφανίζεται η πελάτισσα. Ευγενής και με διάθεση να το συζητήσει, ψάχνει ένα μασητικό παιχνίδι για τον μεγαλόσωμο σκύλο της. Ρίχνει μια ματιά, παίρνει πληροφορίες και καταλήγει σε ένα μεγάλο, λαστιχένιο, κόκκινο Kong. Δείχνει ευκατάστατη και ο τύπος του ανθρώπου που ζει σε άνετο σπίτι με αυλή. Παίρνω τα θάρρητα και τη ρωτάω: «Έχετε κήπο;». «Ναι», μου απαντάει. «Με γκαζόν;» «Μάλιστα». «Φαντάζομαι ότι θα έχετε ακούσει πως τα σκυλιά βλέπουν διαφορετικά τα χρώματα από εμάς. Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα ζώα βλέπουν με τον δικό τους τρόπο –και ανάλογα με τις προτεραιότητες της επιβίωσής τους–, αλλά ειδικά τα σκυλιά, επειδή έχουν μόνο δύο τύπους κωνίων και πολύ λιγότερους σε αριθμό από εμάς, το χρωματικό τους φάσμα περιορίζεται στις διαβαθμίσεις του γκρι, του καφέ, του κίτρινου και του μπλε».
Έχω ήδη πάρει φόρα, δεν με σταματάει τίποτα: «Αυτό ονομάζεται διχρωματική όραση και είναι μια κατάσταση που μοιάζει πολύ με την πάθηση της αχρωματοψίας στον άνθρωπο. Πράγμα που σημαίνει ότι, αν πετάξετε ένα κόκκινο παιχνίδι πάνω σε μια πράσινη επιφάνεια, το παιχνίδι θα χαθεί στο πράσινο φόντο». «Α, πολύ ενδιαφέρον», μου απαντά. «Δηλαδή ποιο χρώμα είναι καλύτερο;» «Το μπλε, αναμφίβολα το μπλε. Το μπλε είναι το χρώμα που ξεχωρίζει, μακράν!» της δηλώνω με αυτοπεποίθηση. «Και τότε γιατί πουλάνε κόκκινα παιχνίδια;» Μπίνγκο!
«Φαντάζομαι, επειδή οι άνθρωποι δεν είμαστε και πολύ λογικά όντα και συχνά κάνουμε επιλογές σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια, ακόμα κι αν υποτίθεται ότι μεριμνούμε για κάποιον άλλον. Το εμπόριο θέλει να καλύπτει όλες τις εκδοχές. Η δουλειά τους είναι να πουλάνε, όχι να επιμορφώνουν», απαντώ. «Ναι, υποθέτω έχετε δίκιο», λέει εκείνη.
Περνάει ένα τέταρτο, η κυρία έχει ήδη προσθέσει στον κατάλογο με τα ψώνια ξηρά τροφή, λιχουδιές, τέτοια πράγματα, ώσπου έρχεται η ώρα να πληρώσει. Στον πάγκο έχει ακουμπήσει και το κόκκινο Kong.
«Τελικά θα πάρω το κόκκινο. Εντάξει, μωρέ, ας είναι και λίγο πιο δύσκολο, παιχνίδι είναι! Άλλωστε τα σκυλιά περισσότερο με τη μυρωδιά βρίσκουν τα πράγματα, έτσι δεν είναι; Το κόκκινο δώστε μου…»
Θεωρητικά έχουμε καλή σχέση με τη λογική. Εκτός αν συγκρούεται με τις βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις μας για τον κόσμο. Το βλέπεις στο pet shop, το βλέπεις στα σόσιαλ μίντια, το βλέπεις στην κάλπη. Ακόμα κι αν δεν έχουμε αχρωματοψία, μερικές αποχρώσεις παραμένουν πολύ αδιόρατες και δυσδιάκριτες. Και έτσι, συνήθως έτσι, βλέπουμε τον κόσμο.
