Σαν να πέρασε γρήγορα ο χρόνος ή είναι ιδέα μας; Πότε είχαμε Δεκέμβριο του 2022, όταν τελείωσε η πρώτη σεζόν του «Maestro», και πότε έφτασε ο Μάϊος του 2024, όταν προβλήθηκε στο Mega το πρώτο επεισόδιο του δεύτερου κύκλου της πολυαναμενόμενης σειράς του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Για όσους και όσες δεν αντέχουν να περιμένουν κάθε εβδομάδα την εξέλιξη της σειρά, μπορούν να δουν τα έξι επεισόδια του δεύτερου κύκλου κατευθείαν στην πλατφόρμα του Netflix, όπου έχουν ανέβει ήδη από την περασμένη Πέμπτη.
Είχαν λείψει αυτές οι μικρές τελετουργίες που παρέπεμπαν στην εποχή που το «Παρα Πέντε» παιζόταν κάθε Δευτέρα στο Mega: το στήσιμο στην τηλεόραση λίγο πριν την έναρξη, τη σιωπή πριν πέσει το σήμα, και τη χαρά στο πρώτο πλάνο που σηματοδοτεί τη συνέχεια της ιστορίας, η οποία σταμάτησε στη δολοφονία του Χαράλαμπου (Γιάννης Τσορτέκης) και στο πώς συνεχίζουν τις ζωές τους οι υπόλοιποι χαρακτήρες της σειράς. Τουλάχιστον για μία ώρα, (καθώς ο πειρασμός του binge – watching ήταν τέτοιος που δεν μπορούσες να μην υποπέσεις), αν κατάφερε κάτι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, είναι να φέρει ξανά το κοινό στη μικρή οθόνη.
Μαζί του έφερε και τους Παξούς και τα ηλιόλουστα πλάνα του Ιονίου στην τηλεόραση, τις γυναίκες-πρωταγωνίστριες, γύρω από τις οποίες περιστρέφεται η πλοκή, τους ανατριχιαστικούς μονολόγους της Μαρίας Καβογιάννη και το τρυφερό κούλνες της Χάρις Αλεξίου, τις πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις των ηρώων που όριζαν την κεντρική αφήγηση των επεισοδίων, αλλά και κινηματογραφικά πλάνα, θεματικές που σπάνια θίγονται στην ελληνική τηλεόραση, covers γνωστών τραγουδιών, νέους χαρακτήρες αλλά και περισσότερο μελόδραμα απ’ όσο χρειαζόταν.
Αυτές είναι πέντε σημειώσεις (με θετικό και αρνητικό πρόσημο) που κρατήσαμε από τη δεύτερη σεζόν του «Maestro», με την υποσημείωση πως ανυπομονούμε να έρθει το φθινόπωρο, για να μάθουμε πώς θα καταλήξει η σειρά.
Σκηνοθετική και φωτογραφική αρτιότητα
Κάθε πλάνο στο «Maestro» είναι καλοστημένο, στυλιζαρισμένο μέχρι ακριβείας. Ο Παπακαλιάτης φαίνεται σαν να έχει «πέσει» με τα μούτρα στο να παρουσιάσει μια εικόνα που δεν έχουμε ξαναδεί στην ελληνική τηλεόραση. Κάθε πλάνο έχει και τη δική του σημασία, όπως και το φως στα γεμάτα με κόσμο σπίτια και τα μουντά χρώματα που προμηνύουν αρνητική ατμόσφαιρα και άσχημες συνέπειες για τους πρωταγωνιστές. Μπορεί κάποια πλάνα να θυμίζουν χολιγουντιανές παραγωγές, αλλά θεωρούμε πως είναι ένας πειραματισμός με την εικόνα που δεν κρύβει κακές προθέσεις.
Η παρουσία του Κώστα Μπερικόπουλου
Στον ρόλο του συνταξιούχου αστυνόμου Δημοσθένη Κουβά, ο οποίος κινεί τις διαδικασίες για την εύρεση του πτώματος του Χαράλαμπου και ανακατεύει τις ζωές των εμπλεκόμενων στον φόνο του, ο Κώστας Μπερικόπουλος είναι μια ευχάριστη προσθήκη στο καστ του «Maestro». Τόσο γιατί κινεί την πλοκή στη δεύτερη σεζόν, όσο και επειδή το μπρίο και η παιχνιδιάρικη διάθεση του χαρακτήρα του αναζωογονούν τη ζοφερή ατμόσφαιρα της σειράς.
Υπερβολικός μελοδραματισμός
Για να αποφύγουμε τα σπόιλερ, δε θα αναφερθούμε σε παραδείγματα. Υπάρχει όμως μια διάχυτη αίσθηση πως υπάρχουν σκηνές, στις οποίες προκαλείται «με το ζόρι» το δάκρυ, ο θυμός, το «κρίμα». Αν γνωρίζαμε κάποιους από τους χαρακτήρες κάπως καλύτερα, όπως αυτόν της Μαρίας Καβογιάννη, θα τους δικαιολογούσαμε.
Επιδερμική αντιμετώπιση των θεματικών
Η δεύτερη σεζόν διακρίνεται από μια επιτακτική ανάγκη να καλύψει τις ιστορίες όλων των χαρακτήρων. Ο τηλεοπτικός χρόνος είναι πολύτιμος, όταν το σύμπαν είναι τόσο πολυπληθές και χρειάζεται σωστές ισορροπίες για το τέλειο αποτέλεσμα που θα οδηγήσει στη λύση του μύθου. Στην περίπτωση του «Maestro», η ανάγκη για την επίτευξη του στόχου επισκίασε τις διαφορές θεματικές που αφορούν τη σημερινή κοινωνία, καθώς είναι μάλλον φανερό ότι καλύφθηκαν κάπως επιδερμικά και βιαστικά.
Διαφημιστική αντιμετώπιση της Αθήνας
Είναι ωραίο να βλέπεις σημεία της πόλης στην τηλεόραση. Είναι ακόμα πιο όμορφο το να ξέρεις ότι μπορεί να τις παρακολουθήσουν και ξένοι μέσω του Netflix, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τη σκέψη πως μια σειρά τους προσφέρει ένα μέσο να δουν τον τόπο στον οποίο ζεις. Απλώς, στο «Maestro» η Αθήνα μοιάζει τρομακτικά ατσαλάκωτη, σαν να μην έχει ίχνος ψεγαδιού, σαν να ζούμε στην πόλη των μεγάλων κατασκευαστικών έργων, όπως διαφαίνονται εξόφθαλμα σε πλάνο της σειράς. Τέτοιες λεπτομέρειες δημιουργούν μια εντύπωση που εξυπηρετεί πιο πολύ τουριστικούς σκοπούς παρά σεναριακούς.
