Η αφορμή για το σημερινό κομμάτι ήταν μια φράση του καλού συναδέλφου και φίλου Άγγελου Ρέντουλα σε προηγούμενο «Κ»: «Την εθνική μας φέτα δεν την παίζουν παρά ελάχιστοι, αυτοί οι Δον Κιχώτες της γαστρονομίας. Και τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν δούμε τη φέτα πρωταγωνίστρια». Ήρθε μετά η Σωτηρία να συμφωνήσουμε ότι καλοκαίρι σημαίνει ντομάτα, φέτα και χωριάτικο ζεστό ψωμί, και η Μαρία να συμπληρώσει το μεγαλείο ενός πιάτου με λαδερά φασολάκια και ένα κομμάτι φέτα βουτηγμένο στη νόστιμη σάλτσα τους.
Φυσικά, δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας και είμαι σίγουρη ότι τουλάχιστον στο 90% των ελληνικών ψυγείων υπάρχει ένα τάπερ με φέτα, που όμως δεν ξεφεύγει σχεδόν ποτέ από τα όρια του καθημερινού, πολλές φορές αδιάφορα προετοιμασμένου, τραπεζιού. Ας ανατρέψουμε τα δεδομένα, λοιπόν, και ας δώσουμε στο εθνικό μας τυρί τη θέση που του αξίζει, όπως ακριβώς πρέπει να κάνουμε και με την εθνική μας ρετσίνα – και μη ζαρώνετε τη μύτη σας με απαρέσκεια, παρακαλώ!
Φέτες υπάρχουν πολλές, διαφορετικών προελεύσεων, μαλακές, ημίσκληρες, σκληρές, με γενικά χαρακτηριστικά όμως τα αρώματα του φρέσκου γάλακτος, του γιαουρτιού, του φρεσκοχτυπημένου βουτύρου. Λιπαρή, πικάντικη, αλμυρούτσικη πάντα, με εντυπωσιακή οξύτητα. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά την κάνουν έναν θαυμάσιο σύντροφο για τα κρασιά μας. Λευκά και ροζέ κρασιά δεξαμενής, για να έχουν τη φρεσκάδα και το φρούτο που θα έρθει να αγκαλιάσει την πληθωρικότητα του τυριού.
Ξεφεύγοντας από τους αυτονόητους, αξεπέραστους συνδυασμούς με ντομάτα και λαδερά που προαναφέραμε, θα ήθελα να σας προτείνω το δικό μου επιδόρπιο φέτας, που σερβίρω ανελλιπώς στα τραπέζια μου. Φέτα δοχείου, συνήθως Μυτιλήνης –γιατί είναι ημίσκληρη, βουτυράτη και φρουτώδης–, κομμένη σε ωραίες φέτες ή τετράγωνα κομματάκια και δίπλα μαρμελάδα με ντοματίνια, λεμόνι και δυόσμο, σε συνταγή του Στέλιου Παρλιάρου. Στα ποτήρια βάζω ροζέ γαστρονομικό Ξινόμαυρο. Εναλλακτικά, μπορείτε να αντικαταστήσετε την ντοματομαρμελάδα με ένα φινετσάτο τσάτνεϊ ροδάκινο, σερβίροντας με ένα παγωμένο Μοσχάτο Ρίου Πατρών.
Τώρα το καλοκαίρι, υποδεχτείτε τους καλεσμένους σας με ένα πλατό με φέτα Κεφαλονιάς, φρέσκα, ζουμερά, γινωμένα ροδάκινα και βερίκοκα δίπλα σε ένα μπουκάλι παγωμένο Βιδιανό δεξαμενής.
Αναβαθμίστε την παιδική λιχουδιά σταφύλι σταφίδα με μια μακεδονίτικη φέτα της Βεργίνας κι ένα ποτήρι ξηρό –άντε, για το χατίρι σας, και ημίξηρο– παγωμένο Μοσχάτο.
Ετοιμάστε μικρά σουβλάκια με καρπούζι, φέτα και φυλλαράκια δυόσμου και ακουμπήστε τα με χάρη πάνω σε ποτήρια με ροζέ αφρώδες Αγιωργίτικο!
Χτυπήστε στο μπλέντερ φέτα μαλακή με λίγο στραγγιστό γιαούρτι ή κρέμα γάλακτος, ελάχιστο λάδι και άφθονο δυόσμο, και σερβίρετε με μπαστουνάκια αγγουριού και ολόφρεσκου κολοκυθιού μαζί με ένα φρέσκο στεριανό Ασύρτικο, ίσως και χαρμάνι με Μοσχάτο ή Sauvignon blanc από τη Δράμα.
Αναζητήστε μεσσηνιακή σφέλα, δυνατή και απαιτητική, και βάλτε δίπλα της αποξηραμένα, αλλά ζουμερά σύκα Κύμης. Ανοίξτε μια orange Μαλαγουζιά του Ανέστη Χαϊτίδη (Αμπελώνες Αβραάμ) ή ένα Μοσχοφίλερο Χ-mf του Άρη Τσέλεπου και θα με θυμηθείτε.
Δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι η παράδοση πρέπει να συντηρείται με κάθε θυσία, αλλά σε αυτούς που θέλουν την παράδοση να καινοτομεί.
