Πάντοτε θα υπάρχουν αυτές οι φωνές που θα επαναλαμβάνουν κοινότυπα ότι «η νέα γενιά δεν διαβάζει». Κι ας υπάρχουν έρευνες και ρεπορτάζ που αποδεικνύουν πως η Γενιά Ζ διαβάζει πολύ περισσότερο από τους γονείς της και ξεφυλλίζει τις σελίδες μιας μεγαλύτερης ποικιλίας αναγνωσμάτων, όπως δείχνει προ μηνών ρεπορτάζ της «Κ». Ανάμεσα στις αιτίες τις παραπάνω κοινότυπης διατύπωσης, ας θέσουμε και τον προβληματισμό πως δεν υπάρχουν αρκετές λογοτεχνικές φωνές, με τις οποίες μπορούν να συσχετιστούν νεαροί αναγνώστες και νεαρές αναγνώστριες.
Οι φωνές αυτές θίγουν κοινές ανησυχίες και προβληματισμούς της Γενιάς Ζ, γράφουν ιστορίες που δίνουν φως στα δωμάτια και τις σκέψεις των νεαρών ατόμων και δημιουργούν αφηγήσεις που δημιουργούν την αίσθηση πως ο κόσμος του βιβλίου είναι ένας ασφαλής χώρος για αναγνώστες και αναγνώστριες. Ένα safe space, δηλαδή, στο οποίο ένας νέος άνθρωπος «ρουφάει» τις σελίδες του και παρατηρεί πως η ιστορία αντικατοπτρίζει ένα μέρος της δικής του πραγματικότητας.
Τον τελευταίο μήνα, σχεδόν παράλληλα, κυκλοφόρησαν δύο έργα, γραμμένα από φωνές που μπορεί να μην ανήκουν στο ηλικιακό φάσμα αυτής της γενιάς, αλλά δείχνουν την προσπάθειά τους να πιάσουν τον σφυγμό της.
Το σπαθί του Gerard
Ανακαλύψαμε τη νέα δουλειά του Στηβ Στιβακτή, «Gerard, ή το σπαθί στην πλάτη του» (εκδ.Jemma Press), χάρη σε Instagram stories του δημιουργού της ελληνικής σελίδας του ριάλιτι RuPaul’s Drag Race, Μανώλη Βαμβούνη. Στις «ιστορίες» του, έδωσε την εντύπωση πως είναι ένα γκράφικ νόβελ που θα έπρεπε να είχαν διαβάσει πολλά κούιρ άτομα στη διάρκεια της εφηβείας τους.
Ο Έλληνας δημιουργός κόμικς προσπάθησε να μιλήσει για την ορατότητα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να βρει την θέση του στην οικογένεια, και συνεπώς, στην κοινωνία. Ο Έκτορας αναγκάζεται να περάσει μερικές μέρες στο σπίτι της γιαγιάς στο χωριό, μαζί με την μειλίχια μητέρα του και τον καταπιεστικό πατριό του. Οι μέρες φαντάζουν μαρτυρικές, ο πατριός φωνάζει και προσπαθεί να επιβάλλει τους κανόνες του. Η μητέρα φαίνεται ανήμπορη να αντιδράσει στον θυμό του. Ο Έκτορας όμως βρίσκει καταφύγιο σε fantasy ιστορίες που σχεδιάζει ο ίδιος, στη μουσική του αγαπημένου του καλλιτέχνη, ο οποίος έχει προχωρήσει σε φυλομετάβαση, και στη Ρεν, την παιδική φίλη του καλοκαιριού που έτυχε να επισκεφθεί το χωριό. Όλα αυτά θα τον ωθήσουν να ανακαλύψει και να μοιραστεί με τον περίγυρό του το ποιος πραγματικά είναι.
Ορμώμενος από το συναίσθημα και την θέλησή του να γράψει ιστορίες που θα ήθελε να διαβάσει όταν ήταν μικρός, όπως γράφει στον επίλογο του γκράφικ νόβελ, ο Στιβακτής καταφέρνει να βάλει τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες στον μπερδεμένο ψυχικό κόσμο ενός κουίρ ατόμου με τρυφερό και ανεπιτήδευτο τρόπο, εμπνέοντας τους παράλληλα να βρουν την δύναμη να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.
Έφηβοι πάσης Ελλάδος
Το νέο βιβλίο της Σοφίας Νικολαΐδου, «Δικά μας Παιδιά» (εκδ. Μεταίχμιο), μπαίνει μέσα στα δωμάτια των εφήβων της Θεσσαλονίκης, στα οποία κλείνονται με τις ώρες. Άλλοι διαχειρίζονται οπαδικές σελίδες στο Instagram, άλλοι συνθέτουν samples (μουσικά κομμάτια για ραπ), άλλοι γράφουν στίχους, άλλοι προστατεύονται από τις φωνές και τους καβγάδες των γονιών, άλλοι γίνονται κρίκος στην αλυσίδα της οπαδικής βίας που αρρωσταίνει την πόλη εδώ και χρόνια. Ίσως τελικά και να μην αφορά τους έφηβους της Θεσσαλονίκης, αλλά όλης της Ελλάδας.
Η Θεσσαλονικιά συγγραφέας παίρνει έμπνευση από τους ραπέρς και συνθέτει μια ιστορία με επίκεντρο τρεις εφήβους που δημιουργούν ένα ραπ συγκρότημα από την αρχή, έχοντας ως φόντο την υγρασία της πόλης, την δολοφονία του Άλκη Καμπανού και την underground σκηνή της ραπ.
Στα ευσύνοπτα κεφάλαια που πηγαίνουν μπρος-πίσω στον χρόνο θίγει ζητήματα, όπως μπούλινγκ στις αυλές των σχολείων, διαφορετικότητα και σεξουαλική αφύπνιση. Με αυτόν τον τρόπο, αποδίδει ένα μέρος των σκέψεων και των συναισθημάτων μιας μπερδεμένης γενιάς, τις λέξεις και τις συμπεριφορές της οποίας βάζει στο χαρτί με σεβασμό και ενσυναίσθηση. Σημαντικό πράγμα.
