Είναι ήδη 1,89, όμως την περασμένη Δευτέρα ανέβηκε κι άλλο στα μάτια μου. ΟΚ, οι περισσότεροι έχουμε θαυμάσει τον Νικ Κέιβ μία ή δύο φορές ζωντανά, μαζί κι εγώ. Όμως, στην πρόσφατη παράστασή του στη Στέγη τον εκτίμησα περισσότερο από ποτέ. Εκτίμησα την επάρκειά του ως πιανίστα, τη φωνή, την κορμοστασιά και βέβαια τα τραγούδια του, χωρίς τον θόρυβο και τη μαγεία των Bad Seeds.
Ήδη από τις οκτώ και τέταρτο, άνθρωποι πιο ευκατάστατοι από μένα άρχισαν να γεμίζουν την Κεντρική Σκηνή. Ο Κέιβ βγήκε μία ώρα μετά, με το Girl in amber. Σοβαρός και παιχνιδιάρης μαζί, επιβλητικός και ευλύγιστος. Δίπλα του ο Κόλιν Γκρίνγουντ των Radiohead. Απολαυστικός στο μπάσο αλλά και στις εκφράσεις του προσώπου (συγκέντρωση, χαρά και υπακοή στον στρατηγό!). Από highlights κρατάω το Jesus of the moon, το I need you, με το σταδιακό σβήσιμο των προβολέων στο φινάλε, τα κλασικά The Mercy Seat και The Weeping Song, αλλά και μια σπουδαία διασκευή στο Cosmic dancer των T-Rex.
Προς το τέλος, είδα ανθρώπους να σηκώνουν πλαστικά ποτήρια ψηλά, τεντώνοντας το χέρι. Παρατήρησα επίσης δύο-τρεις φορές τον Κέιβ να φτύνει στο πάτωμα, για να καθαρίσει τον λαιμό του. Ναι, με λίγη φαντασία ήταν μια ροκ συναυλία, από έναν άνθρωπο που κατά τα άλλα δικαιούται να παρουσιάσει στα 66 του κάτι λίγο πιο εκλεπτυσμένο, με ελαφρώς ακριβότερο εισιτήριο και ελαφρώς λιγότερο ιδρώτα. Ήταν ένα από τα καλύτερα live που έχω δει καθιστός. Μια υπενθύμιση του γιατί κάνω αυτή τη δουλειά, ένα ωραίο διάλειμμα από το αλκοόλ και μια επιβεβαίωση ότι, ναι, ο καλλιτέχνης αυτός αξίζει όλη την αγάπη που δέχεται.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠAntony and the Johnsons – I am a bird now (2005)
Μαύρο φως. Μια ευαισθησία που ξεπερνά τα είδη. Μια φωνή που δεν μοιάζει με καμία, εύθραυστοι άνθρωποι, αγνά συναισθήματα και ένα από τα πιο όμορφα ερωτικά τραγούδια όλων των εποχών (Fistful of love). Προσμένοντας το live των Anohni & the Johnsons στο Ηρώδειο, ακούμε ξανά το αριστούργημα με το οποίο τους μάθαμε.
