Ένας ακήρυχτος πόλεμος μαίνεται στις μητροπόλεις του πλανήτη. Θύματα, οι κτιριακές υποδομές, τα οχήματα, η δημόσια υγεία. Δράστης και ορκισμένος εχθρός της ανθρωπότητας το πιο κοινό πετεινό του αστικού ουρανού: το περιστέρι.
Είναι αλήθεια, πέρα από κάθε φιλοζωική πρόθεση και αντισπισιστικά συναισθήματα (δύσκολος όρος να τον προφέρεις, ακόμα δυσκολότερος να τον κατανοήσεις), ότι ο πληθυσμός τους και η αναπαραγωγική τους δεινότητα έχουν καταστήσει αυτά τα άκακα πλάσματα πραγματική απειλή για τις πόλεις μας. Για την Αθήνα το έψαξα δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ωστόσο, το κόστος αποτροπής και αποκατάστασης των ζημιών που προκαλούν τα περιττώματα των περιστεριών στα ιστορικά κτίρια μόνο των αστικών κέντρων ξεπερνάει ετησίως το ένα δισεκατομμύριο δολάρια.
Τις πταίει; Η καλύτερη απάντηση που διάβασα τελευταία σε αυτό το ερώτημα έρχεται από τα σόσιαλ μίντια. Το παρακάτω κείμενο έγραψε ένας χρήστης του Twitter και έγινε γρήγορα viral στις φιλοζωικές κοινότητες. Όταν το διαβάσετε, θα καταλάβετε γιατί:
«Ο φίλος μου μεγάλωσε στη Νέα Αγγλία, μια περιοχή με πολλά περιστέρια. Όπως καταλαβαίνετε, τα μισούν θανάσιμα. Ο ίδιος είχε να πει τα χειρότερα γι’ αυτά τα πουλιά, μέχρι που του επεσήμανα κάτι που δεν είχε σκεφτεί ποτέ πριν. Τα περιστέρια τα εξημερώσαμε εμείς. Τα βλέπεις πλέον σχεδόν παντού στον κόσμο, γιατί οι άνθρωποι τα έφεραν μαζί τους εκεί. Και δεν ήταν απλώς κατοικίδια. Ήταν πολλά περισσότερα: Μετέφεραν μηνύματα. Ήταν το χόμπι και οι αθλητές μας. Έζησαν άνετη ζωή ως τιμημένοι σύντροφοι του ανθρώπινου είδους επί αιώνες. Μετά, αποκτήσαμε τηλέφωνα, υπολογιστές και διαφορετικά ενδιαφέροντα και τα πετάξαμε έξω από τα σπίτια μας, σαν σκουπίδια. Κυριολεκτικά, τα πετάξαμε!
»Όμως, το είδος τους είχε εξημερωθεί πλήρως. Είχαν γίνει πλέον αποκλειστικά οικόσιτα πλάσματα που δεν μπορούσαν να επιβιώσουν στη φύση. Όλα τα ένστικτα της επιβίωσης που είχαν πριν, έσβησαν στους αιώνες που πέρασαν μέσα στα ανθρώπινα κλουβιά. Το ίδιο πράγμα κάναμε με τις γάτες. Και τα σκυλιά. Επειδή όμως τα ζώα αυτά δεν πετάνε, μας έρχεται ευκολότερο να ελέγξουμε τους πληθυσμούς τους. Ξέρετε πώς. Με τον μόνο τρόπο που μας βολεύει…
»Γι’ αυτό τα περιστέρια ζουν μέσα στην πόλη αντί κάπου αλλού. Αυτό είναι πλέον το “φυσικό τους περιβάλλον”. Χωρίς υπερβολή. Εμείς φταίμε. Και όχι μόνο τα ξεφορτωθήκαμε όπως όπως, αλλά τα βρίζουμε κιόλας, αποκαλώντας τα “αρουραίους του ουρανού” και παράσιτα. Τα περιστέρια όμως δεν ξέρουν πια πώς να ζήσουν μακριά μας. Το ένστικτό τους τους λέει ότι μπορούν να μας εμπιστευτούν. Κι έτσι, συνεχίζουν να έρχονται κοντά μας και να ζητιανεύουν φαγητό και να φτιάχνουν τις φωλιές τους στα μπαλκόνια μας. Αυτή είναι η τελευταία, η μόνη ικανότητα επιβίωσης που έχει απομείνει στα γονίδιά τους. Μας έχουν ανάγκη επειδή έτσι τα αναθρέψαμε. Αν αλλάξαμε κατόπιν γνώμη, τα περιστέρια δεν το ξέρουν. Ούτε μπορούν να το καταλάβουν».
Εμείς, άραγε, μπορούμε;
