Επέλεξα αυτό το σπίτι επειδή: Το κτίριο σχεδιάστηκε από τον Έλληνα αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη τη δεκαετία του ’30 και είναι ένα από τα λίγα οικιστικά έργα που ολοκλήρωσε. Ο τέταρτος όροφος, όπου βρίσκεται το διαμέρισμά μου, προστέθηκε τη δεκαετία του 1960. Ο συνδυασμός των δύο διαφορετικών στιλ που εκπροσωπεί η κάθε εποχή ταιριάζει απόλυτα στην αισθητική μου. Όταν πρωτοαντίκρισα το σπίτι το 2022, το ερωτεύτηκα αμέσως.
Στο σπίτι μου μού αρέσει: Η μπανιέρα και το κρεβάτι, που σχεδίασα η ίδια.
Από το σπίτι μου δεν λείπει ποτέ: Tα κεριά και τα λεοπάρ μοτίβα.
Στιλ στον χώρο δίνει: Τα έπιπλα φερ φορζέ, τα οποία αποτελούν ωδή στα ’60s και στην Κυανή Ακτή όπου πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στο χολιγουντιανό κιτς.
Τέχνη στο σπίτι: Για την ώρα υπάρχουν μόνο κάποιοι πίνακες του ’70, ζωγραφισμένοι από τον παππού μου, δύο polaroids που μου χάρισε η φίλη μου Έλεν φον Ούνγουερθ και λίγοι δικοί μου πίνακες και κεραμικά. Σκοπεύω να βάλω σύντομα και έργα φίλων μου.
Τέχνη στην Αθήνα: Λατρεύω το Μουσείο Ακρόπολης.
Η επόμενη αγορά μου: Ένας προτζέκτορας. Είμαι σινεφίλ και λείπει από το σπίτι.
Η πρώτη σκέψη που έκανα όταν είδα αυτό το σπίτι: Το διαμέρισμα είχε μείνει ακατοίκητο για 14 χρόνια. Στο υπνοδωμάτιο της έφηβης κόρης, του οποίου οι τοίχοι ήταν βαμμένοι μοβ, υπήρχαν αφίσες της Μέριλιν Μονρό, της Έιμι Γουαϊνχάουζ και του Χιθ Λέτζερ. Η πόρτα έγραφε «Emo forever» και «I love LA». Σκέφτηκα ότι, συμβολικά, όλο αυτό ταιριάζει απολύτως με την προσωπικότητά μου.
«Το διαμέρισμα είχε μείνει ακατοίκητο για 14 χρόνια. Στο υπνοδωμάτιο της έφηβης κόρης […] υπήρχαν αφίσες της Μέριλιν Μονρό, της Έιμι Γουαϊνχάουζ και του Χιθ Λέτζερ. Η πόρτα έγραφε “Emo forever”».
Καθημερινή συνήθεια: Βόλτα με τον σκύλο μου, Άντι Ντάντι, στο Πεδίον του Άρεως και καπουτσίνο στο Diva Café, στην πλατεία Βικτωρίας.
Από το να είμαι σπίτι, προτιμώ να: Είμαι στο ατελιέ μου.
Το αγαπημένο μου αντικείμενο: Η λάμπα Vallauris που αγόρασα από το παζάρι του Πορτ Γκριμό, στο Σεν Τροπέ. Αναπαριστά μια γυμνή γυναίκα κάτω από έναν φοίνικα, η οποία μου μοιάζει σαν κάτι να ονειρεύεται…
Το πιο δημιουργικό πράγμα που έκανα πρόσφατα: Η μουσική που γράφω με τον αγαπημένο μου, τον Μάρκο Μαζαράκη-Αινιάν, τον πραγματικό λόγο δηλαδή για τον οποίο μετακόμισα στην Ελλάδα. Εκείνος συνθέτει τη μουσική, εγώ γράφω τους στίχους.
Προορισμός: Οι Κυκλάδες, εκεί όπου γνωριστήκαμε με τον Μάρκο.
Έμπνευση: Η βίλα Σάντο Σοσπίρ στο Σεν-Ζαν-Καπ-Φερά, διακοσμημένη από τη Μαντελίν Τσαστέινγκ και με τους τοίχους της ζωγραφισμένους από τον Ζαν Κοκτό. Κατάφερα να τη δω την ημέρα που έκλεινε, σκαρφαλώνοντας από την εξώπορτα, επειδή είχα αργήσει για την επίσημη επίσκεψη. συλλογή Πολυέλαιοι Murano, παλιά βιβλία και παπούτσια.
Διακόσμηση: Το σπίτι μου εμπνέεται από τις ταινίες που έχω αγαπήσει, όπως οι: Cleo de 5 à 7 της Ανιές Βαρντά, Suspiria του Ντάριο Αρτζέντο και 3 Women του Ρόμπερτ Άλτμαν.
Βόλτα στην Αθήνα: Στον Λόφο των Νυμφών, τα βράδια με πανσέληνο.
Στα άμεσα σχέδιά μου: Μια ομαδική έκθεση στην οποία θα συμπεριληφθούν έργα μου, στο Πομπιντού, στο Παρίσι, τον Οκτώβριο.
