Αφήνω λίγο τους δίσκους, για να ξεχωρίσω έξι ελληνικά τραγούδια που μου άρεσαν τελευταία. Ξεκινάω με το Φίδια στα μαλλιά μου της Nalyssa Green. Έχει κάτι στοιχειωμένο αυτό το κομμάτι, είναι από τα καλύτερά της νομίζω – η στιγμή που εμπιστεύεται περισσότερο από ποτέ το εσωτερικό της παραλήρημα. Όσοι δεν ακούσατε ολόκληρο τον δίσκο του Κ.Βήτα ακούστε τουλάχιστον τη Σενεγάλη. Σπάνια ευαισθησία και πολύ προσεγμένος ήχος, σε ένα κομμάτι που θέλω να το πάρω αγκαλιά. Πιο upbeat αλλά και πιο απεγνωσμένο, το Πεφταστέρι του Mazoha θα μπορούσε άνετα να μπει στο ιδρωμένο σάουντρακ όσων θα περάσουν τον Αύγουστο στην Αθήνα.
Μέχρι τότε, ας ακούσουν τη Sci-Fi River στο ΚΑΝ. Πρόκειται για τη συνεργασία της με τον Metaman, ο οποίος θα είναι και ο curator στο 2ο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ τον Σεπτέμβρη. Για το Tigano, την τραπ συνεργασία του Καρβέλα με τον Mc Daddy, δεν θα πω τίποτα, παρά μόνο ότι χαίρομαι που ακούω ξανά τη φωνή ενός αγαπημένου καλλιτέχνη (και δεν εννοώ τον Mc Daddy).
Τέλος, το Mixtape της Μαρίνας Σάττι είναι ό,τι πιο πανκ κυκλοφορεί στην Ελλάδα σήμερα, δέκα λεπτά συγχυσμένης απόλαυσης. Χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή που μιλάμε αναρωτιούνται αν η Σάττι μάς τρολάρει ή αν όντως «εννοεί» τη μουσική που φτιάχνει – λες και δεν μπορεί κανείς να αγαπάει κάτι και να το κοροϊδεύει ταυτόχρονα. Στους γάμους των φίλων μας κάνουμε φιγούρες για να προσποιηθούμε το κέφι καθώς χωνεύουμε το κρέας, ο σαρκασμός, η προσποίηση και η καλοπέραση πάνε μαζί, αυτή ήταν πάντα η ζωή μας, και η Σάττι την ξέρει, την κοροϊδεύει και την αγαπάει.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠRichard Hawley – In this city they call you love
Μέτριος ο νέος δίσκος του Χόλεϊ. Αλλά, ακόμα και στα μέτρια τραγούδια, αυτή η εντελώς vintage κούρσα που ακολουθεί τον δρόμο των παλιών μαυροντυμένων (Τζόνι Κας, Ρόι Όρμπισον κ.λπ.) παραμένει γοητευτική. Ξεκινήστε από το Hear that lonesome whistle blow, που μοιάζει να έρχεται κατευθείαν από τη δεκαετία του 1950.
