Κάθε χρόνο, με σχολαστική συνέπεια, μόλις το θερμόμετρο σκαρφαλώσει πάνω από τους 35 βαθμούς Κελσίου, ξεκινάει στη χώρα το μιντιακό πάρτι του καύσωνα: «Καμίνι η Ελλάδα!», «Έρχεται το πιο καυτό καλοκαίρι». Τι κι αν οι μετεωρολόγοι επιμένουν ότι η μακροπρόθεσμη πρόγνωση πέραν των δέκα ημερών είναι σχεδόν αδύνατη και τα μαθηματικά μοντέλα συχνά σφάλλουν. Κάποιοι συνάδελφοί τους, λίγοι ευτυχώς και με προσωπικά κίνητρα, σιγοντάρουν την τρομολαγνεία. Και ο κόσμος πιστεύει ευκολότερα μια δυσοίωνη «πρόβλεψη» όταν βγαίνει από το στόμα ενός «ειδικού».
Ναι. Θα έχουμε ένα ζεστό καλοκαίρι. Λέγεται «ελληνικό» και είναι ένας από τους λόγους της τουριστικής μας καρποφορίας. Ναι, θα έχουμε και καύσωνες. Όπως είχαμε και πέρσι και πρόπερσι, και τη δεκαετία του ’80, όταν η κλιματική αλλαγή δεν απασχολούσε τα δελτία ειδήσεων, εκτός από τότε που είχαμε 1.300 νεκρούς μόνο στην Αθήνα – πίσω στο φονικό, καταραμένο 1987. Και ναι, είμαστε προετοιμασμένοι. Ειδικά εμείς οι φιλόζωοι ξέρουμε τι να κάνουμε.
Βγάζουμε λεκάνες με νερό, που το αλλάζουμε δύο φορές την ημέρα, στις αυλές και στις πιλοτές μας, για τα αδέσποτα. Της γης και του ουρανού. Έχουμε τον νου μας στις φωλιές των πουλιών. Δεν μιλάω για το φυσικό τους περιβάλλον· οι φωλιές στα κλαδιά των δέντρων αερίζονται επαρκώς και οι νεοσσοί στρεσάρονται μεν, την παλεύουν δε. Οι μαρκίζες των κτιρίων όμως, των μεταλλικών και τσιμεντένιων κατασκευών με την τερατώδη θερμοχωρητικότητα, είναι μια άλλη υπόθεση. Εκεί, οι φωλιές μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου και πολλές φορές τα μικρά πουλιά πηδάνε έξω πανικόβλητα για να γλιτώσουν. Το καλοκαίρι του ’21, στις μεγαλουπόλεις της Ισπανίας, οι άνθρωποι μάζευαν κατά δεκάδες τα νεκρά πουλιά από τα πεζοδρόμια, ώσπου οι δημοτικές αρχές αποφάσισαν να ζητήσουν από τους διαχειριστές των πολυκατοικιών να τοποθετήσουν αποτρεπτικές ακίδες στις εσοχές, στα περβάζια και σε οποιοδήποτε άλλο σημείο θα επέλεγαν τα πουλιά να χτίσουν μια φωλιά την άνοιξη, ανυποψίαστα για το τι θα ακολουθήσει όταν ο υδράργυρος χτυπήσει κόκκινα, λίγους μήνες μετά.
Φροντίζουμε τα ζώα μας. Ειδικά εκείνα που υποφέρουν με τις υψηλές θερμοκρασίες, όπως τα βραχυκέφαλα σκυλιά, τα γέρικα κατοικίδια, τα πουλιά στα κλουβιά που κρατάμε (ελάχιστοι πια, είναι η αλήθεια) στα μπαλκόνια. Δεν αφήνουμε ποτέ ζώα μόνα τους στο αυτοκίνητο. Ούτε «για πέντε λεπτά», με μισάνοιχτα παράθυρα ή «στη σκιά». Δεν αφήνουμε τα ζώα μας έξω, στις αυλές, στα μπαλκόνια και ΚΥΡΙΩΣ στις ανίσκιωτες ταράτσες, ακόμα κι αν «είναι μαθημένα έτσι». Έχουν κι αυτά δικαίωμα στον κλιματισμό, όπως κι εσείς. Είμαστε πάντα σε εγρήγορση για συμπτώματα ηλίασης ή θερμοπληξίας: υπερβολικό λαχάνιασμα ή σιελόρροια, ταχυπαλμίες, μυϊκοί σπασμοί, ζαλάδες, εμετοί ή διάρροιες.
Και, τέλος, γινόμαστε λάτρεις του πρωινού ξυπνήματος. Προσωπικά ξυπνάω χειμώνα καλοκαίρι λίγο μετά τις πέντε. Το καλοκαίρι όμως, που στις πέντε έχει ήδη πάρει να χαράζει, η πρώτη και μεγαλύτερη βόλτα της ημέρας θα γίνει πολύ γρήγορα η αγαπημένη σας συνήθεια. Κι αν όχι, σκεφτείτε τουλάχιστον ότι ο σκύλος σας θα σας ευγνωμονεί.
