«Χαλκιδική». Έτσι σκέτα αναγράφεται στις ταμπέλες της Περιφερειακής Οδού και των μεγάλων διασταυρώσεων στη Θεσσαλονίκη. Ούτε Κασσάνδρα, ούτε Σιθωνία, ούτε Πολύγυρος, ούτε Νέα Μουδανιά.
Η θέα του ονόματός της στις μεταλλικές πινακίδες αρκεί για να δημιουργήσει συνειρμούς – κατά κύριο λόγο ευχάριστους. Βλέπεις ένα απλό «Χαλκιδική» και φαντάζεσαι την αγαπημένη σου παραλία, την ανυπομονησία να ξεφορτώσεις από την μπαγκαζιέρα τις καρέκλες, το ψυγειάκι και τις ρακέτες και να σε πάρει γλυκά ο ύπνος κάτω από την ομπρέλα, μετά την πρώτη βουτιά.
Οι πόλεις και οι χερσόνησοι της Χαλκιδικής εμφανίζονται στις πινακίδες λίγο μετά την απομάκρυνση από τον αστικό ιστό.
«Προβλήματα θα συναντήσετε μετά την αερογέφυρα της Θέρμης μέχρι τον κόμβο του Νέου Ρυσίου και ύστερα στον κόμβο Μουδανίων για όσους θέλουν να κινηθούν προς Σιθωνία», ενημερώνουν τα ραδιόφωνα της πόλης, από τις πιο αξιόπιστες πηγές όσον αφορά την κυκλοφορία στους δρόμους που οδηγούν στις παραλίες της Χαλκιδικής, καθώς ο κάθε οδηγός γίνεται ανταποκριτής: τηλεφωνεί και μοιράζεται την εμπειρία του από την κίνηση.
Οι κανόνες της θεσσαλονικιώτικης εξόδου, όμως, συνοψίζονται κάπως έτσι: Αν μια οικογένεια ξεκινήσει στις οκτώ το πρωί, το πιο πιθανό είναι πως δεν θα ταλαιπωρηθεί καθόλου με την κίνηση. Από τις δέκα μέχρι τη μία το μεσημέρι η ακινητοποίηση είναι δεδομένη. Από κει και πέρα, υπάρχουν και εκείνοι που ξυπνούν αργά και φτάνουν απόγευμα στη θάλασσα, συνήθως αναίμακτα. Και ύστερα ακολουθεί η αποστροφή της επιστροφής. Από τις έξι το απόγευμα μέχρι τις έντεκα το βράδυ όλοι οι δρόμοι «κοκκινίζουν».
Από την άλλη, η Θεσσαλονίκη θα έχει για πάντα τις παραλίες κοντά στην Επανομή. Απέχουν μία ώρα. Η οδός περνάει δίπλα από τον διάδρομο προσγείωσης-απογείωσης του «Μακεδονία». Δύο αεροσκάφη καναντέρ ετοιμάζονται να απογειωθούν. Εντυπωσιακή εικόνα. Από την άλλη, η Επανομή μοιάζει με πόλη φαντασμάτων. Νεαρά άτομα καβαλούν τις μηχανές τους.
Έχουν τις τσάντες για την παραλία στον ώμο, δεν φορούν κράνος. Κάποτε πήγαινες εκεί με λεωφορείο-εξπρές του ΟΑΣΘ από το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Τώρα χρειάζονται τουλάχιστον τρεις μετεπιβιβάσεις.
Η επιστροφή είναι χαλαρή. Όλοι σιωπηλοί. Η ατμόσφαιρα θαμπώνει, τα παράθυρα ανοίγουν, το ράδιο παίζει μια αδιάφορη μουσική και τα φανάρια πρασινίζουν το ένα μετά το άλλο. Κανείς δεν παίρνει χαμπάρι πως την επόμενη μέρα διεξάγονται εκλογές. Μια προεκλογική συγκέντρωση με ακροδεξιά χαρακτηριστικά λαμβάνει χώρα στο κέντρο της πλατείας Άθωνος.
Είναι δεν είναι πενήντα άτομα κάτω απ’ τον πλάτανο, καθήμενοι σε πλαστικές καρέκλες με πλαστικοποιημένες ελληνικές σημαίες στα χέρια τους. Το συζητάω με έναν γνωστό και με ρωτάει αν είχε κόσμο.
«Ε, η ψησταριά δίπλα είχε περισσότερο». Ελαφρύ γέλιο, κάπως πικρό. Ξημερώνει Κυριακή και η εφορευτική επιτροπή του εκλογικού κέντρου βαράει μύγες, κάνουν αέρα με τις βεντάλιες τους, γιατί ο ανεμιστήρας της τάξης δεν λειτουργεί. «Ήρθε κανένας να ψηφίσει;» Σηκώνουν τους ώμους, συνοφρυώνονται λυπημένα. Είναι μια Κυριακή σαν τις άλλες. Κανείς δεν καταλαβαίνει τη διαφορά.
