Είναι ένα βιβλίο για το σινεμά, γραμμένο με τον μοναδικό τρόπο που θα μπορούσε να γραφτεί ένα βιβλίο για το σινεμά από τον Κουέντιν Ταραντίνο. Είναι δηλαδή ένα βιβλίο πολύ προσωπικό, αντισυμβατικό και απρόβλεπτο. Οπότε, ας μην περιμένει κανείς καμιά ανάλυση για τον Πολίτη Κέιν.
Ο Ταραντίνο μιλάει για τις ταινίες που τον διαμόρφωσαν μεγαλώνοντας τη δεκαετία του ’70. Για το Ήταν δυο φυγάδες του Πέκινπα, για το Όταν ξέσπασε η βία του Μπούρμαν, για τον Επιθεωρητή Κάλαχαν, στον οποίο μάλιστα αφιερώνει ένα παθιασμένο κεφάλαιο προσπαθώντας να εξηγήσει την πολιτική του αξία: «Ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Σίγκελ (σ.σ. ο Ντον Σίγκελ, σκηνοθέτης) προσάρμοσε τόσο επιδέξια την ταινία για το κοινό στο οποίο απευθυνόταν: τους απογοητευμένους Αμερικανούς μιας κάποιας ηλικίας οι οποίοι το 1971 –όταν κοίταζαν από τα παράθυρα των αυτοκινήτων τους, διάβαζαν τις καθημερινές εφημερίδες τους και παρακολουθούσαν τις βραδινές ειδήσεις– δεν αναγνώριζαν πια τη χώρα τους».
Οι Κινηματογραφικοί στοχασμοί του Ταραντίνο μόλις μεταφράστηκαν στη γλώσσα μας, δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του βιβλίου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα κεφάλαια-ταινίες διακόπτονται από κάποια κεφάλαια-σκέψεις, όπως αυτό για το Νέο Χόλιγουντ των ’70s ή εκείνο που κάνει την υπόθεση εργασίας για το τι θα είχε γίνει αν αντί του Σκορσέζε είχε σκηνοθετήσει τον Ταξιτζή ο Μπράιαν ντε Πάλμα.
Ο Ταραντίνο μοιάζει να πιστεύει ότι οι ταινίες που βλέπουμε είναι ένα στοιχείο αυτοβιογραφίας – για να μην πω ότι είμαστε οι ταινίες που βλέπουμε και κατ’ επέκταση τα βιβλία που διαβάζουμε, η μουσική που ακούμε κ.ο.κ. Εν μέρει, τέλος πάντων, μιλώντας για το σινεμά που αγάπησε, ο Ταραντίνο αυτοβιογραφείται. Σε τυχαία σημεία θα κάνει κάποια σχόλια, όπως π.χ.: «Κάποιοι γονείς δεν ήθελαν καν να παίζω με τα παιδιά τους στο σχολείο, εξαιτίας των σκληρών ταινιών που έβλεπα και κατόπιν τους διηγούμουν».
Και υπάρχει κι αυτό το τελευταίο κεφάλαιο, το οποίο μπορεί να απομονωθεί και να διαβαστεί ως ένα μεταμοντέρνο διήγημα με ήρωα έναν τυχαίο, οποιονδήποτε Αμερικανό – εν προκειμένω ο Ταραντίνο θυμάται έναν άνδρα ονόματι Φλόιντ, φίλο μιας φίλης της μητέρας του, έναν «αλητόβιο», που όμως ήξερε ένα σωρό πράγματα για το σινεμά. Τι συγκλονιστικό να μπορεί κανείς να αναγνωρίζει τις λεπτομέρειες (ανθρώπους, ταινίες, γεγονότα – οτιδήποτε) που τον διαμόρφωσαν.
Οι Κινηματογραφικοί στοχασμοί κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, σε μετάφραση Άρη Σφακιανάκη και Ηρώς Σκάρου.
