Διάβαζα το άρθρο της Τασούλας Επτακοίλη στην Καθημερινή της περασμένης εβδομάδας («Τα ζώα σε ρόλο βοηθού ψυχολόγων και οδοντιάτρων») για τα ζώα σε ρόλο ενδιάμεσου θεραπευτή και την άμεση, ευεργετική επίδραση που έχουν σε παιδιά με αναπτυξιακές διαταραχές, και σκεφτόμουν πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που τα παιδιά ήμαστε εμείς.
Θυμάμαι στη δική μου οικογένεια, τους γονείς μας να καπνίζουν αρειμανίως με εμάς στην αγκαλιά τους, στο οικογενειακό τραπέζι, μέσα στο αυτοκίνητο, στο παιδικό υπνοδωμάτιο· η μάνα μας, ακόμα και στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του θηλασμού.
Στις πολυήμερες εκδρομές με το αυτοκίνητο, ο πατέρας μου οδηγούσε συνήθως νύχτα, γιατί μισούσε τα μποτιλιαρίσματα. Εμείς κοιμόμασταν στον χώρο του πίσω καθίσματος, ενωμένου με το πορτ μπαγκάζ (ταξιδιάρηδες και από τους πρώτους στη γειτονιά με station wagon), πάνω σε στρώμα, κανονικά, με μαξιλάρια και σεντόνια – εν κινήσει!
Πιο ζωντανά απ’ όλα, όμως, θυμάμαι με φρίκη τις γούνες της μαμάς. Είναι ειρωνικό, αλλά και στοιχείο αφηγηματικής αντίστιξης αυτό το «ζωντανά», γιατί εκτός από τα βιζόν, τα αστραχάν, τα τσιντσιλά και τα μινξ, που ήταν απλώς διαφορετικές υφές τριχώματος πάνω σε ένα κανονικό ραμμένο παλτό, η μητέρα μου είχε και μια δύσμοιρη αλεπού, γδαρμένη κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς της, από την κορφή μέχρι και την ουρά, ένα άδειο σαρκίο χωρίς σπονδυλική στήλη, μυς και όργανα, αλλά με ποδαράκια και κεφάλι, σαν τα πατημένα ζώα που ξεχνιούνται στις εθνικές οδούς και αποξηραίνονται από τον ήλιο, ξεπλένονται από τη βροχή, τσιμπολογούνται από τα όρνια, έως ότου μείνει μόνο μια δυσδιάστατη, τραγικωμική εκδοχή τους, σαν γκραν γκινιόλ καρτούν. Λεγόταν, αν δεν κάνω λάθος, τόσες δεκαετίες μετά, «ρενάρ αντιέ». Και αυτό το πράγμα ήταν μόδα!
Και δεν μας πείραζε. Ήμαστε απολύτως συμφιλιωμένοι με το πτώμα στην ντουλάπα ή στους ώμους της μαμάς, όταν έβγαινε για «σουαρέ ντε γκαλά», με τα γυάλινα ματάκια και την τραγική μοίρα.
Φέρνω στον νου μου αυτές τις εικόνες και τις θεωρώ αδιανόητες. Όπως αδιανόητο θεώρησε η κόρη μου να κληρονομήσει τις γούνες της γιαγιάς της. Τις πέταξε στα σκουπίδια. Αν και τώρα νομίζω ότι μια τελετουργική ταφή θα ήταν κάπως πιο προσήκουσα.
Ο κόσμος προχωράει μόνο μπροστά. Τα πισωγυρίσματα που διαισθανόμαστε αφορούν μόνο τη στενή αντίληψή μας για τον χρόνο που έχουμε εμείς οι ίδιοι ως βιολογικά, θνητά όντα. Η μεγάλη εικόνα είναι αισιόφρων. Αν όχι ντε και καλά για τον άνθρωπο, σίγουρα –σίγουρα λέμε– για τα ζώα.
Υ.Γ. Η στήλη εύχεται από καρδιάς γρήγορη ανάρρωση και «περαστικά κι αγύριστα» στον αγαπημένο φίλο Γιάννη Μπάτσα, ψυχή του εθελοντισμού, της ΕΔΚΕ και της larger than life κοσμοθεωρίας – και του υπενθυμίζει ότι είμαστε πολλά ζώα που έχουμε ακόμα την ανάγκη του.
