Έντεκα μέτρα μακριά από τον Τζιανλουίτζι Ντοναρούμα, στάθηκε ένας από τους πιο συνεπείς και αποτελεσματικούς ποδοσφαιριστές της τελευταίας εικοσαετίας. Ο Λούκα Μόντριτς, ετών 39 και ένας άνθρωπος μεγαλωμένος στις φλόγες του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου, έχει αποδείξει κατ’ επανάληψη ότι είναι εκεί στα δύσκολα. Προφανώς, οι πιθανότητες ήταν με το μέρος του Κροάτη αρχηγού. Άλλωστε, όπως συμβαίνει πάντα στα πέναλτι, ο τερματοφύλακας είναι εκείνος που καλείται να κάνει την έκπληξη κόντρα στις πιθανότητες.
Η βραδιά δεν εξελισσόταν καλά για την Ιταλία. Ήδη από το πέμπτο λεπτό και το μακρινό σουτ του Πάσαλιτς, ο Ντοναρούμα γκρίνιαζε στην άμυνά του. Ήταν μία προσπάθεια να τους ξυπνήσει ή μία κραυγή αγωνίας ότι τον αφήνουν μόνο του από τόσο νωρίς σε ένα τόσο κρίσιμο ματς; Χτες το βράδυ το παιχνίδι ήταν ζωή ή θανάτου: η Κροατία ήθελε τη νίκη, στην Ιταλία αρκούσε και η ισοπαλία.
Η αρχή του δράματος
Όταν ο Μόντριτς πήρε φόρα, εκατομμύρια άνθρωποι και από τις δύο πλευρές της Αδριατικής κράτησαν την ανάσα τους. Ο Ντοναρούμα έριξε το τεράστιο σώμα του στη σωστή γωνία· έγινε για άλλη μία φορά ο ήρωας των Ιταλών. Δεν πέρασε, όμως, παρά ελάχιστος χρόνος μέχρι τη στιγμή που βρέθηκε πάλι μόνος του απέναντι στην επίθεση της Κροατίας: Έκανε μία απίστευτη απόκρουση στο σουτ από κοντά του Μπούντιμιρ, αψηφώντας σχεδόν τους νόμους της ισορροπίας, μόνο και μόνο για να πάρει το «ριμπάουντ» -ποιος άλλος;- ο Μόντριτς. Με συνοπτικές διαδικασίες διόρθωσε το λάθος του και εξιλεώθηκε· δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς στο όπως όλα δείχνουν τελευταίο ματς της καριέρας του με τη φανέλα της Κροατίας.
Μέσα σε ελάχιστα δέκατα του δευτερολέπτου, στο πρόσωπο του Ιταλού πορτιέρο σχηματίστηκαν όλα τα στάδια ενός δράματος: αγανάκτηση, απογοήτευση, απελπισία. Είχε κάνει τα πάντα, είχε ξεπεράσει τον εαυτό του αλλά και πάλι αυτό δεν ήταν αρκετό. Η Ιταλία βρισκόταν πρόσωπο με πρόσωπο με έναν ακόμη οδυνηρό αποκλεισμό. Τα τελευταία χρόνια κάτι τέτοιο της έχει γίνει συνήθεια με μία φωτεινή εξαίρεση.
Μεγάλες αμφιβολίες, μεγάλοι θρίαμβοι
Δύο απουσίες από Παγκόσμια Κύπελλα και ένας αποκλεισμός στη φάση των ομίλων θα αποδείκνυαν αυτό που ισχυρίζονται όσοι δεν πιστεύουν στο μέταλλο (αυτής) της Σκουάντρα Ατζούρα. Ότι, δηλαδή, η κατάκτηση του Euro 2020 ήταν μια απρόσμενη εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα των τελευταίων χρόνων: Η Εθνική Ιταλίας έχει μικρύνει επικίνδυνα πολύ. Σε εκείνο το τουρνουά, ο Ντοναρούμα είχε ανακηρυχθεί πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης, μια διάκριση που κανείς άλλος τερματοφύλακας δεν έχει πετύχει ποτέ πέρα από τον Σοβιετικό Λεβ Γιασίν, τα κατορθώματα του οποίου μπορεί να θεωρούνται θρυλικά χάνονται όμως μες στην αχλή του μύθου των ποδοσφαιρικών 60s. Χτες το βράδυ, ο Ιταλός τερματοφύλακας επιβεβαίωσε γιατί είναι ο μόνος σύγχρονος ποδοσφαιριστής που έχει πετύχει κάτι τέτοιο παίζοντας κάτω από τα δοκάρια.
Όλα έδειχναν προς μία ιταλική καταστροφή. Στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων όμως, ο Ματία Ζακάνι ντύθηκε Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και με ένα πλασέ -το οποίο θα μπορούσε να έχει βγει από το ίδιο καλούπι με εκείνο το πλασέ του «Πιντουρίκιο» στον ημιτελικό του 2006 κοντά στη Γερμανία- λύτρωσε την Ιταλία. Βέβαια, ο πραγματικός ήρωας της Σκουάντρα Ατζούρα βρισκόταν όμως πολλά μετρά μακριά, στη δική του περιοχή, φυλάσσοντας την εστία του, σε μια βραδιά που πολλές φορές έδειχνε απελπιστικά μόνος – σαν να παλεύει απέναντι σε Θεούς και Δαίμονες δίχως να βρίσκει την παραμικρή βοήθεια.
Οι δύο όψεις μίας λύτρωσης
Τελικά, η Σκουάντρα Ατζούρα έκανε πραγματικότητα τη γνωστή φράση «ποτέ μη λες ποτέ». Έζησε για να πεθάνει -ή μήπως να θριαμβεύσει;- μια άλλη μέρα στο φετινό Euro. Το αν ήταν απλά μια παράταση σε έναν προαναγγελθέντα αποκλεισμό ή η αρχή ενός θριάμβου μένει να το δούμε. Άλλωστε, ποτέ δεν κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος με τους Ιταλούς στο ποδόσφαιρο. Οι προβλέψεις για αυτούς είναι ένα σπορ αυξημένου ρίσκου, αφού, όπως απέδειξαν ξανά εχτές, γνωρίζουν καλά πώς να εμφανίζουν ήρωες από το πουθενά – ο Φάμπιο Γκρόσο στο Μουντιάλ του 2006, o Λορέντζο Ινσίνιε στο Euro του 2021, ο Ζακάνι χτες.
Όσο όμως, ο Ντοναρούμα και οι συμπαίκτες του έπαιρναν άλλη μία ευκαιρία να αποδείξουν ότι δε βρίσκονται τυχαία σε αυτό το Euro, ο Λούκα Μόντριτς έκανε τα πάντα στον τελευταίο αγώνα του με τη χαρακτηριστική εμφάνιση της χώρας του· δυστυχώς αυτό δεν ήταν αρκετό. Ήταν όμως ένα γλυκόπικρο κύκνειο άσμα για ένα ποδοσφαιρικό βαλκανικό παραμύθι, το οποίο λέει για το πως μια χώρα 4 εκατομ. κατοίκων κατάφερε να βρίσκεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια μέσα στις τρεις-τέσσερις κορυφαίες ομάδες του χρόνου. Ο Μόντριτς είναι ο κεντρικός χαρακτήρας στο εν λόγω παραμύθι που χτες θύμισε τραγωδία. Μονάχα που η λύτρωση στο τέλος δεν αφορούσε τον Κροάτη αλλά τον Ιταλό τερματοφύλακα, σε ένα ματς-απόδειξη πίσω από την αγάπη εκατομμυρίων φιλάθλων ανά τον κόσμο για τη Σκουάντρα Ατζούρα: αρκούν 98 λεπτά απογοήτευσης για να νιώσεις μια στιγμή ποδοσφαιρικού μεγαλείου μαζί τους.
