Συνθεσάιζερ και παιδικά τραύματα: Η επιστροφή του Τζον Γκραντ

«Έχω το παράστημα μιας νεογέννητης καμηλοπάρδαλης», λέει ο Τζον Γκραντ στο ξεκίνημα ενός καινούργιου τραγουδιού του. Προσωπικά, δεν ξέρω τι ύψος έχει μια καμηλοπάρδαλη όταν γεννιέται. Αυτό που ξέρω είναι ότι, γκουγκλάροντας τους στίχους του Γκραντ, πέφτω πάντα σε διαμάντια. Το νέο του άλμπουμ, The art of the lie, έχει πολλά τέτοια. Και μπορεί να μη διαθέτει τη φλόγα των πρώτων σόλο δίσκων του, εντούτοις δεν απογοητεύει. Φανκ ρυθμοί, αλλά και πιο εσωτερικές στιγμές με ήρεμα μελοδραματικά συνθεσάιζερ, θέτουν τις βάσεις για τους πάντα ενδιαφέροντες στίχους και τη μοναδική χροιά της φωνής. Ένα κεντρικό θέμα εδώ είναι τα παιδικά τραύματα, με τίτλους τραγουδιών όπως Father, Mother and son και Daddy. Κατά τα άλλα, οι εποχές που τα ερωτικά κομμάτια του Γκραντ μύριζαν αίμα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. «Η ζωή μου λέει συνεχώς ότι δεν χρειάζομαι να είμαι με κάποιον/ είμαι ο ίδιος όλα όσα χρειάζομαι», τραγουδάει στο Zeitgeist. Θα ταυτιστεί πολύς κόσμος…

Όπως πολλοί τραγουδοποιοί των οποίων το έργο δεν μπαίνει εύκολα σε συγκεκριμένο ράφι, ο Γκραντ δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό, αλλά σε ενημερωμένες μειονότητες. Κατ’ εμέ, είναι από τους μεγάλους εξομολογητικούς τραγουδοποιούς της εποχής μας, με το GMF να μπαίνει άνετα στη λίστα με τα αγαπημένα μου κομμάτια όλων των εποχών. Από τον νέο δίσκο, ξεχωρίζω το Marbles – αυτό με την καμηλοπάρδαλη. Όχι τόσο για τη μελωδία ή τον στίχο, αλλά για τα πυκνά συνθεσάιζερ, τα ηχητικά εφέ, τις φωνές που μπλέκουν η μία με την άλλη, την απόλυτη ελευθερία μιας μουσικής που δεν φτιάχτηκε για τα μεγάλα πλήθη.

ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ

David Bowie – Rock ’n’ roll star!

Παρότι τα demo, οι άπειρες εναλλακτικές βερσιόν και τα «ψίχουλα» ενός αριστουργηματικού δίσκου κουράζουν το μυαλό, η νέα αυτή κυκλοφορία από το αρχείο του Μπάουι έχει τις στιγμές της. Ιδίως στην έκδοση βινυλίου, που αφήνει στην άκρη τα περιττά και επικεντρώνεται στα σημαντικά παραλειπόμενα του Ζίγκι Στάρνταστ.